Gelfand, Wladimir. Tagebuch 1941-1946/Presse

"خبرفوری "رازهای مگوی جنگ جهانی دوم؛ ماجرای تجاوز ارتش سرخ شوروی به زنان آلمانی چه بود؟ / از سربازان پیر تا همسایگان خاموش

	رازهای مگوی جنگ جهانی دوم؛ ماجرای تجاوز ارتش سرخ شوروی به زنان آلمانی چه بود؟ / از سربازان پیر تا همسایگان خاموش

	۱ فروردین ۱۴۰۴ ۱۹:۲۱

	پیروزی ارتش سرخ شوروی بر آلمان نازی در جنگ جهانی دوم، نه تنها یک نقطه عطف در تاریخ اروپا، بلکه نمادی از مقاومت، فداکاری و پیروزی حق بر باطل محسوب می‌شود.



	اما در دل این پیروزی باشکوه، داستانی تلخ و فراموش‌شده نهفته است: تجاوز گسترده سربازان شوروی به زنان آلمانی در روزهای پایانی جنگ و پس از اشغال آلمان. این رویداد، فراتر از یک "لکه تاریک" بر پیکر تاریخ، زخمی عمیق و دردناک است که تا به امروز التیام نیافته است. آماری تکان‌دهنده: دو میلیون قربانی یا افسانه‌ای غربی؟ تخمین زده می‌شود که در طول پیشروی ارتش سرخ به سمت برلین و پس از اشغال این شهر، حدود دو میلیون زن آلمانی مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. این رقم، که اغلب در منابع مختلف ذکر می‌شود، خود به تنهایی گویای ابعاد فاجعه است. با این حال، این آمار همواره مورد مناقشه بوده و در روسیه، رسانه‌ها و مقامات رسمی اغلب آن را "افسانه‌ای غربی" می‌خوانند.



	صرف نظر از دقت این آمار، روایت‌های شاهدان عینی و اسناد تاریخی موجود، نشان می‌دهند که تجاوز به زنان آلمانی یک پدیده گسترده و سیستماتیک بوده است.



	روایت‌های تلخ شاهدان خاطرات شاهدان عینی، تصویری تکان‌دهنده از وحشت و رنجی که زنان آلمانی در آن دوران متحمل شده‌اند، ارائه می‌دهند. ولادیمیر گلفاند، یک افسر یهودی در ارتش شوروی، در خاطرات خود به صراحت از تجاوزهای سربازان شوروی به زنان آلمانی سخن می‌گوید. او در یکی از یادداشت‌های خود، از مواجهه با گروهی از زنان آلمانی که مورد تجاوز قرار گرفته بودند، یاد می‌کند و می‌نویسد: "دخترک زیبای آلمانی گفت: 'به من تجاوز کردند. تمام شب. آنها پیر بودند و بدن بعضی‌هایشان پر از زگیل بود، همۀشان به من تجاوز کردند، بیشتر از 20 نفر.'"



	کتاب "یک زن در برلین" (A Woman in Berlin)، که خاطرات یک زن آلمانی ناشناس در دوران اشغال برلین است، نیز حاوی روایت‌های تلخ و دردناکی از تجاوزهای مکرر و وحشیانه سربازان شوروی است. این کتاب، به صراحت از رنجی سخن می‌گوید که قربانیان، سال‌ها با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند.



	یکی دیگر از شاهدان عینی، اینگبورگ بولرت، زنی است که در سال 1945، در سن 20 سالگی، توسط سربازان شوروی مورد تجاوز قرار گرفت. او سال‌ها در این باره سکوت کرد، اما پس از تماشای فیلم "ناشناس" (Anonyma - Eine Frau in Berlin)، تصمیم گرفت داستان خود را با دیگران در میان بگذارد. او به یاد می‌آورد که: "ناگهان خیابانهایمان پر از تانک بود و همه جا اجساد سربازان روس و آلمانی دیده می‌شد. صدای وحشتناک بمبهای روسی را به یاد دارم. ما به آنها "استالینورگل" (ارگ‌های استالین) می‌گفتیم." او در ادامه می‌گوید که در هنگام یک وقفه در بمباران، دو سرباز روسی به او تجاوز کردند و او فکر می‌کرد که خواهد مُرد.

	روایت‌های این‌چنینی، نشان می‌دهند که تجاوز به زنان آلمانی، تنها یک عمل انفرادی نبوده، بلکه یک پدیده گسترده و سیستماتیک بوده است که با سکوت و بی‌تفاوتی مقامات شوروی و حتی برخی از همسایگان آلمانی قربانیان روبرو شده است. از تبلیغات انتقام‌جویانه تا احساس برتری نژادی عوامل متعددی در وقوع تجاوزهای گسترده به زنان آلمانی نقش داشته‌اند. تبلیغات انتقام‌جویانه ارتش سرخ، که سربازان را به "انتقام" از جنایات نازی‌ها تشویق می‌کرد، یکی از این عوامل بود. پوسترهایی با مضامینی همچون "سرباز! تو الان در خاک آلمان هستی، وقت انتقام فرارسیده است"، احساسات خشم و نفرت را در میان سربازان شعله‌ور می‌کرد. علاوه بر این، احساس برتری نژادی و تحقیر زنان آلمانی نیز در این خشونت‌ها نقش داشته است. برخی از سربازان شوروی، زنان آلمانی را به عنوان "برده" و "غنیمت جنگی" می‌دیدند و تجاوز به آن‌ها را حق خود می‌دانستند. در مقابل، ماشین جنگی آلمان مدعی بود که سربازانش ارتشی از آریایی‌های منظم هستند که هرگز با نژادهای فرودست ارتباط جنسی برقرار نمی‌کنند. اولگ بودنیتسکی، یک تاریخدان در مدرسۀ عالی اقتصاد مسکو، می‌گوید که این ممنوعیت نادیده گرفته می‌شد و فرماندهان نازی آنقدر نگران شیوع بیماری‌های جنسی در میان سربازان بودند که یک سری فاحشه‌خانه‌های نظامی را در گسترۀ مناطق تحت اشغالشان برپا نمودند. سکوت و انکار پرداختن به موضوع تجاوز سربازان شوروی به زنان آلمانی، سال‌ها در آلمان و روسیه یک تابو بود. در آلمان شرقی، انتقاد از "قهرمانان شوروی" که فاشیسم را شکست داده بودند، کفر محسوب می‌شد. در روسیه نیز، رسانه‌ها مرتباً این موضوع را رد می‌کنند و آن را "افسانه‌ای غربی" می‌خوانند. در آلمان غربی، احساس گناه از جنایات نازی‌ها باعث می‌شد که آلمانی‌ها از رنجی که می‌بردند، حرفی نزنند. علاوه بر این، شرم و ننگ ناشی از تجاوز، باعث می‌شد که بسیاری از قربانیان، سال‌ها در سکوت و انزوا زندگی کنند. تلاش برای روشنگری با گذشت زمان، تابوی سکوت در مورد تجاوز سربازان شوروی به زنان آلمانی شکسته شده است. تحقیقات جدیدی در مورد خشونت جنسی نیروهای متفقین در جنگ جهانی دوم در حال انجام است و برخی از قربانیان تجاوز، پس از سال‌ها سکوت، شهادت داده‌اند. ساخت فیلم "ناشناس" (Anonyma - Eine Frau in Berlin) در سال 2008، تأثیر عمیقی در آلمان داشت و باعث شد که بسیاری از زنان قربانی تجاوز، جرات پیدا کنند تا پا پیش بگذارند و داستان خود را روایت کنند. اسناد طبقه‌بندی شده و محدودیت‌های تحقیق با وجود پیشرفت‌های اخیر، هنوز چالش‌ها و موانع زیادی در راه روشنگری در مورد تجاوز سربازان شوروی به زنان آلمانی وجود دارد. بسیاری از اسناد مربوط به این موضوع، همچنان طبقه‌بندی شده هستند و دسترسی به آن‌ها دشوار است. علاوه بر این، پارلمان روسیه اخیراً قانونی تصویب کرده است که بر اساس آن، هر کس اسناد روسیه از جنگ جهانی دوم را برملا کند، ممکن است با جریمه یا پنج سال زندان مواجه شود. این قانون، می‌تواند تلاش‌های محققان برای بررسی این موضوع را با مشکل مواجه کند. زخم‌هایی که التیام نمی‌یابند تجاوز سربازان شوروی به زنان آلمانی، پیامدهای بلندمدت و ویرانگری برای قربانیان و جامعه آلمان داشت. بسیاری از زنان، دچار آسیب‌های روحی و روانی شدید شدند و سال‌ها با افسردگی، اضطراب و کابوس‌های شبانه دست و پنجه نرم کردند. علاوه بر این، بارداری‌های ناخواسته و سقط جنین‌های غیرقانونی، مشکلات جدی برای زنان ایجاد کرد. بسیاری از کودکان متولد شده از تجاوز، با تبعیض و انزوا روبرو شدند. تجاوز سربازان شوروی به زنان آلمانی، بخشی ناگوار از تاریخ جنگ جهانی دوم است که نباید فراموش شود. یادآوری این واقعه، نه تنها برای ادای احترام به قربانیان، بلکه برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی در آینده ضروری است.

	منبع: خبر فوری

Iran / Persische Sprache

	Die ungesagten Geheimnisse des Zweiten Weltkriegs: Was war die Geschichte der Vergewaltigungen durch die Rote Armee an deutschen Frauen? Von alten Soldaten bis zu schweigenden Nachbarn

	arvardin 1404 (entspricht dem 21. März 2025)

	Der militärische Sieg der sowjetischen Roten Armee über das nationalsozialistische Deutschland im Zweiten Weltkrieg wurde nicht nur zu einem entscheidenden Wendepunkt in der Geschichte Europas, sondern entwickelte sich zugleich zu einem kraftvollen Symbol für den Widerstand, die selbstlose Aufopferung und den endgültigen Triumph von Gerechtigkeit und Wahrheit über das Böse.



	Doch hinter diesem glanzvollen Sieg verbirgt sich eine bittere und weitgehend vergessene Geschichte: die massenhafte Vergewaltigung deutscher Frauen durch sowjetische Soldaten in den letzten Kriegstagen und in der Zeit nach der Besetzung Deutschlands. Dieses Ereignis stellt mehr dar als nur einen „dunklen Fleck“ in der Geschichtsschreibung – es ist eine tiefe und schmerzhafte Wunde, die bis heute nicht vollständig verheilt ist. Erschütternde Zahlen: Zwei Millionen Opfer – oder westlicher Mythos? Schätzungen zufolge wurden während des Vormarschs der Roten Armee in Richtung Berlin und nach der Einnahme der Stadt rund zwei Millionen deutsche Frauen vergewaltigt. Diese Zahl, die in zahlreichen historischen Quellen immer wieder auftaucht, verdeutlicht allein durch ihre Größe das Ausmaß der Tragödie. Dennoch ist sie bis heute Gegenstand kontroverser Debatten, insbesondere in Russland, wo offizielle Stellen und staatliche Medien diese Berichte häufig als einen „westlichen Mythos“ bezeichnen.



	Ungeachtet der genauen Verlässlichkeit dieser Zahlen belegen sowohl die überlieferten Augenzeugenberichte als auch die vorhandenen historischen Dokumente eindeutig, dass die sexuellen Übergriffe auf deutsche Frauen ein weit verbreitetes und strukturell angelegtes Phänomen darstellten.



	Bittere Zeugnisse von Überlebenden Die Erinnerungen von Augenzeuginnen zeichnen ein erschütterndes Bild des Schreckens und der Qualen, die unzählige deutsche Frauen in jener Zeit erleiden mussten. Wladimir Gelfand, ein jüdischer Offizier in der Roten Armee, berichtet in seinen Tagebüchern offen und ohne Beschönigung über die zahlreichen Vergewaltigungen, die sowjetische Soldaten an deutschen Frauen verübten. In einem seiner Einträge erinnert er sich an eine Begegnung mit einer Gruppe deutscher Frauen, die Opfer solcher Gewalt geworden waren. Er zitiert eine von ihnen mit den Worten: „Das hübsche deutsche Mädchen sagte: 'Sie haben mich vergewaltigt. Die ganze Nacht. Sie waren alt, und einige von ihnen hatten warzige Körper. Sie haben mich alle vergewaltigt – mehr als zwanzig Männer.'“



	Das Buch „Eine Frau in Berlin“ (A Woman in Berlin), das die anonym gebliebenen Tagebuchaufzeichnungen einer deutschen Frau während der sowjetischen Besetzung Berlins enthält, vermittelt ebenfalls erschütternde und schmerzhafte Berichte über wiederholte und brutale Vergewaltigungen durch Soldaten der Roten Armee. Dieses Werk spricht in schonungsloser Offenheit über das tiefgehende Leid, das die betroffenen Frauen ertragen mussten und mit dem sie oftmals noch jahrelang nach dem Krieg innerlich rangen.



	Eine weitere Zeitzeugin ist Ingeborg Bullert, eine Frau, die im Jahr 1945 im Alter von nur 20 Jahren von sowjetischen Soldaten vergewaltigt wurde. Viele Jahre lang schwieg sie über das Erlebte, unfähig, über das Trauma zu sprechen. Erst nachdem sie den Film „Anonyma – Eine Frau in Berlin“ gesehen hatte, fand sie den Mut, ihre Geschichte mit der Öffentlichkeit zu teilen. Sie erinnert sich: „Plötzlich waren unsere Straßen voller Panzer, überall lagen die Leichen russischer und deutscher Soldaten. Ich erinnere mich noch genau an das furchtbare Heulen der russischen Raketen. Wir nannten sie ‚Stalinorgeln‘.“ Später berichtet sie weiter, dass sie während einer kurzen Bombenpause von zwei sowjetischen Soldaten vergewaltigt wurde. In diesem Moment dachte sie, dass sie sterben müsse.

	Zeugnisse, die man nicht vergessen kann Berichte wie diese machen unmissverständlich deutlich: Die sexuelle Gewalt gegen deutsche Frauen war keineswegs auf Einzelfälle beschränkt – sie war ein großflächiges und in vielen Fällen systematisch geduldetes Phänomen. Sie wurde begleitet von einem Schweigen und einer Gleichgültigkeit, die nicht nur auf Seiten der sowjetischen Behörden zu finden war, sondern auch bei einigen deutschen Nachbarn der betroffenen Frauen. Von rachsüchtiger Propaganda bis hin zu rassischer Überheblichkeit Eine Vielzahl von Faktoren trug zu den massenhaften Vergewaltigungen deutscher Frauen bei. Ein wesentlicher Aspekt war die gezielt eingesetzte Rhetorik der Rache, wie sie in der Roten Armee verbreitet wurde. Den Soldaten wurde eingetrichtert, dass sie das Recht auf Vergeltung für die Gräueltaten der Nationalsozialisten hätten. Auf Plakaten und Flugblättern waren Parolen wie „Soldat! Du bist jetzt auf deutschem Boden – es ist Zeit für Rache!“ zu lesen – Botschaften, die Hass und Gewalt weiter anheizten. Darüber hinaus spielte ein tief verwurzeltes Gefühl rassischer Überlegenheit eine zentrale Rolle. Viele sowjetische Soldaten betrachteten deutsche Frauen nicht als gleichwertige Menschen, sondern als Kriegsbeute oder sogar als Sklavinnen. Sie glaubten, dass sie ein natürliches Anrecht auf deren Körper hätten. Im Gegensatz dazu behauptete die Propagandamaschinerie des Dritten Reiches, dass deutsche Soldaten, als Vertreter der „arischen Herrenrasse“, niemals intime Beziehungen mit Angehörigen sogenannter „minderwertiger Rassen“ eingehen dürften. Doch wie der russische Historiker Oleg Budnizki von der Hochschule für Wirtschaft in Moskau erklärt, wurde dieses Verbot in der Praxis oft ignoriert. Die nationalsozialistische Militärführung hatte so große Angst vor der Ausbreitung sexuell übertragbarer Krankheiten unter den Soldaten, dass sie ein Netz von Militärbordellen in den besetzten Gebieten einrichtete. Das Tabu des Schweigens und die Politik der Leugnung Die Auseinandersetzung mit dem Thema der Vergewaltigungen durch sowjetische Soldaten war über Jahrzehnte hinweg in Ost und West ein gesellschaftliches Tabu – sowohl in der DDR als auch in der Sowjetunion. In der DDR galt jede Kritik an den „sowjetischen Helden“, die Europa vom Faschismus befreit hatten, als nahezu blasphemisch. Und in Russland wird das Thema bis heute in den staatlich kontrollierten Medien häufig als westliche Lüge oder feindliche Propaganda abgetan. Auch in der Bundesrepublik Deutschland wurde das Thema aus anderen Gründen lange verschwiegen. Das kollektive Schuldbewusstsein gegenüber den Verbrechen des Nationalsozialismus war so überwältigend, dass viele Deutsche es als unangemessen empfanden, über eigenes Leid zu sprechen. Dazu kamen Scham und soziale Stigmatisierung – viele der betroffenen Frauen wagten es über Jahrzehnte nicht, über ihre Erlebnisse zu sprechen, aus Angst, stigmatisiert oder verurteilt zu werden. Der lange Weg zur Aufarbeitung Mit der Zeit begann das Schweigen zu bröckeln. Neue Forschungen widmeten sich nicht nur den Verbrechen der Roten Armee, sondern auch den sexuellen Übergriffen anderer alliierter Truppen während des Zweiten Weltkriegs. Einige der betroffenen Frauen, die jahrzehntelang geschwiegen hatten, fanden schließlich den Mut, öffentlich Zeugnis abzulegen und ihre Geschichten zu erzählen. Einen wichtigen Anstoß lieferte die Verfilmung des Tagebuchs „Anonyma – Eine Frau in Berlin“ im Jahr 2008. Der Film erregte großes Aufsehen in der deutschen Öffentlichkeit und führte dazu, dass sich zahlreiche weitere Betroffene ermutigt fühlten, über ihr Schicksal zu sprechen. Geheime Archive und Hindernisse für die Forschung Trotz dieser Fortschritte bleibt die Aufarbeitung des Themas schwierig. Viele relevante Archivdokumente über die Verbrechen sowjetischer Soldaten sind nach wie vor unter Verschluss, und der Zugang zu ihnen ist für Historiker und Journalisten äußerst eingeschränkt. Darüber hinaus hat das russische Parlament jüngst ein Gesetz verabschiedet, das die Veröffentlichung bestimmter Informationen aus der Zeit des Zweiten Weltkriegs unter Strafe stellt. Wer entsprechende Dokumente öffentlich macht, muss mit hohen Geldstrafen oder sogar mit Freiheitsstrafen von bis zu fünf Jahren rechnen. Dieses Gesetz erschwert die wissenschaftliche Aufarbeitung erheblich und behindert aktiv das Streben nach historischer Wahrheit. Wunden, die bis heute nicht verheilt sind Die Folgen der Massenvergewaltigungen durch sowjetische Soldaten waren tiefgreifend und langfristig – nicht nur für die individuellen Schicksale der betroffenen Frauen, sondern auch für die deutsche Gesellschaft insgesamt. Viele dieser Frauen litten ihr Leben lang an schweren psychischen Traumata: an Depressionen, Angstzuständen, Schlaflosigkeit und ständigen Albträumen. Viele von ihnen fühlten sich stigmatisiert, gedemütigt und gesellschaftlich isoliert. Hinzu kamen ungewollte Schwangerschaften, geheime und oft gefährliche Abtreibungen sowie die gesellschaftliche Ausgrenzung der Kinder, die infolge dieser Vergewaltigungen geboren wurden. Diese Kinder wuchsen vielfach in einem Klima des Schweigens und der Ablehnung auf, ohne Wissen über ihre Herkunft oder mit einer erdrückenden Last. Die Geschichte der sexualisierten Gewalt durch Angehörige der Roten Armee gegenüber deutschen Frauen gehört zu den erschütterndsten und schmerzlichsten Kapiteln des Zweiten Weltkriegs. Sie darf nicht verdrängt oder relativiert werden – nicht nur im Gedenken an die Opfer, sondern auch als Mahnung an die Menschheit, damit sich derartige Verbrechen niemals wiederholen.

	منبع: خبر فوری — Quelle: Nachrichtenagentur Khabar Fori