• nc1 "Αναμνήσεις στρατιωτών πρώτης γραμμής για Γερμανίδες. Οι απόψεις των Γερμανών για τους Ρώσους στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο"
  •       
    Αναμνήσεις στρατιωτών πρώτης γραμμής για Γερμανίδες. Οι απόψεις των Γερμανών για τους Ρώσους στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
     
    26.10.2021
     

    Από τα απομνημονεύματα στρατιωτών και αξιωματικών της Βέρμαχτ:
    «Θεέ μου, τι σχεδιάζουν να κάνουν αυτοί οι Ρώσοι μαζί μας; Όλοι θα πεθάνουμε εδώ! ..».

    1. Αρχηγός του Επιτελείου της 4ης Στρατιάς της Βέρμαχτ, Στρατηγός Gunther Blumentrit

    «Η στενή επαφή με τη φύση επιτρέπει στους Ρώσους να κινούνται ελεύθερα τη νύχτα στην ομίχλη, μέσα από δάση και βάλτους. Δεν φοβούνται το σκοτάδι, τα ατελείωτα δάση και το κρύο. Δεν είναι ασυνήθιστες το χειμώνα, όταν η θερμοκρασία πέφτει στους μείον 45. Η Σιβηρία, η οποία μπορεί να θεωρηθεί εν μέρει ή και εντελώς ασιατική, είναι ακόμα πιο σκληρή, ακόμα πιο δυνατή... Αυτό το ζήσαμε ήδη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχαμε να αντιμετωπίσει το σώμα του στρατού της Σιβηρίας».

    «Για έναν Ευρωπαίο που είναι συνηθισμένος σε μικρά εδάφη, οι αποστάσεις στην Ανατολή φαίνονται ατελείωτες... Η φρίκη εντείνεται από τη μελαγχολική, μονότονη φύση του ρωσικού τοπίου, που είναι καταθλιπτικό, ειδικά το ζοφερό φθινόπωρο και τον οδυνηρά μακρύ χειμώνα. Η ψυχολογική επιρροή αυτής της χώρας στον μέσο Γερμανό στρατιώτη ήταν πολύ ισχυρή. Ένιωθε ασήμαντος, χαμένος σε αυτές τις ατελείωτες εκτάσεις»

    «Ο Ρώσος στρατιώτης προτιμά τη μάχη σώμα με σώμα. Η ικανότητά του να υπομένει τις κακουχίες χωρίς να πτοείται είναι πραγματικά εκπληκτική. Τέτοιος είναι ο Ρώσος στρατιώτης που αναγνωρίσαμε και για τον οποίο εμποτίσαμε με σεβασμό. πριν από ένα τέταρτο του αιώνα».

    «Ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να έχουμε μια σαφή ιδέα για τον εξοπλισμό του Κόκκινου Στρατού… Ο Χίτλερ αρνήθηκε να πιστέψει ότι η σοβιετική βιομηχανική παραγωγή θα μπορούσε να είναι ίση με τη γερμανική. Είχαμε λίγες πληροφορίες για τα ρωσικά τανκς. Δεν είχαμε ιδέα πόσα τανκς το μήνα μπορούσε να παράγει η ρωσική βιομηχανία.
    Ήταν δύσκολο να πάρουμε ακόμη και χάρτες, αφού οι Ρώσοι τους κρατούσαν υπό μεγάλη μυστικότητα. Οι κάρτες που είχαμε ήταν συχνά λανθασμένες και παραπλανητικές.
    Δεν είχαμε επίσης ακριβή στοιχεία για τη μαχητική ισχύ του ρωσικού στρατού. Όσοι από εμάς πολεμήσαμε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου πιστεύαμε ότι ήταν υπέροχοκαι όσοι δεν γνώριζαν τον νέο εχθρό έτειναν να την υποτιμούν».

    «Η συμπεριφορά των ρωσικών στρατευμάτων, ακόμη και στις πρώτες μάχες, ήταν σε εντυπωσιακή αντίθεση με τη συμπεριφορά των Πολωνών και των δυτικών συμμάχων όταν ηττήθηκαν.Ακόμη και περικυκλωμένοι από τους Ρώσους, συνέχισαν πεισματικές μάχες. Όπου δεν υπήρχαν δρόμοι, οι Ρώσοι στις περισσότερες περιπτώσεις παρέμεναν απροσπέλαστοι. Πάντα προσπαθούσαν να διασχίσουν τα ανατολικά… Η περικύκλωσή μας των Ρώσων ήταν σπάνια επιτυχής».

    «Από τον Στρατάρχη φον Μποκ μέχρι τον στρατιώτη, όλοι ήλπιζαν ότι σύντομα θα βαδίζαμε στους δρόμους της ρωσικής πρωτεύουσας. Ο Χίτλερ δημιούργησε ακόμη και μια ειδική ομάδα σκαπανέων για να καταστρέψει το Κρεμλίνο. Όταν φτάσαμε κοντά στη Μόσχα, η διάθεση των διοικητών και των στρατευμάτων μας άλλαξε ξαφνικά δραματικά. Με έκπληξη και απογοήτευση ανακαλύψαμε τον Οκτώβριο και αρχές Νοεμβρίου ότι οι ηττημένοι Ρώσοι δεν έπαψαν καθόλου να υπάρχουν καθώς στρατιωτική δύναμη... Τις τελευταίες εβδομάδες, η αντίσταση του εχθρού έχει ενταθεί και η ένταση των μαχών αυξάνεται καθημερινά…».

    2. Από τα απομνημονεύματα Γερμανών στρατιωτών

    «Οι Ρώσοι δεν τα παρατάνε. Έκρηξη, άλλη μια, όλα είναι ήσυχα για ένα λεπτό, και μετά ανοίγουν ξανά πυρ…»
    «Παρακολουθήσαμε τους Ρώσους με έκπληξη. Φαίνεται ότι δεν τους ένοιαζε το γεγονός ότι οι κύριες δυνάμεις τους ηττήθηκαν ... "
    «Τα καρβέλια ψωμί έπρεπε να κοπούν με τσεκούρι. Αρκετοί τυχεροί κατάφεραν να αποκτήσουν ρωσικές στολές ... "
    «Θεέ μου, τι σχεδιάζουν να κάνουν αυτοί οι Ρώσοι μαζί μας; Όλοι θα πεθάνουμε εδώ! ..».

    3. Στρατηγός Συνταγματάρχης (μετέπειτα Στρατάρχης) φον Κλάιστ

    «Οι Ρώσοι έδειξαν τον εαυτό τους από την αρχή ως πολεμιστές πρώτης κατηγορίας και οι επιτυχίες μας τους πρώτους μήνες του πολέμου οφείλονταν απλώς στην καλύτερη εκπαίδευση. Έχοντας αποκτήσει εμπειρία μάχης, έγιναν στρατιώτες πρώτης κατηγορίας. Πολέμησαν με εξαιρετική επιμονή, είχαν εκπληκτική αντοχή...»

    4. Στρατηγός φον Μάνσταϊν (επίσης μελλοντικός στρατάρχης)

    «Συχνά συνέβαινε οι Σοβιετικοί στρατιώτες να σηκώνουν τα χέρια τους για να δείξουν ότι παραδίδονταν σε εμάς και αφού τους πλησίασαν οι πεζικοί μας, κατέφευγαν ξανά στα όπλα. ή ο τραυματίας προσποιήθηκε τον θάνατο, και μετά πυροβόλησε τους στρατιώτες μας από τα μετόπισθεν».

    5. Ημερολόγιο του Στρατηγού Χάλντερ

    «Θα πρέπει να σημειωθεί η επιμονή μεμονωμένων ρωσικών σχηματισμών στη μάχη. Υπήρχαν περιπτώσεις που οι φρουρές των χαπιών ανατινάχτηκαν μαζί με κουτιά χαπιών, μη θέλοντας να παραδοθούν». (Είσοδος με ημερομηνία 24 Ιουνίου - τρίτη ημέρα του πολέμου.)
    «Οι πληροφορίες από το μέτωπο επιβεβαιώνουν ότι οι Ρώσοι πολεμούν παντού μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο... Είναι εντυπωσιακό ότι κατά τη σύλληψη μπαταριών πυροβολικού κ.λπ. λίγοι παραδίδονται στην αιχμαλωσία». (29 Ιουνίου - μια εβδομάδα αργότερα.)
    «Οι μάχες με τους Ρώσους είναι εξαιρετικά επίμονες. Μόνο ένας μικρός αριθμός κρατουμένων συνελήφθη». (4 Ιουλίου - λιγότερο από δύο εβδομάδες.)

    6. Στρατάρχης Brauchitsch (Ιούλιος 1941)

    «Η μοναδικότητα της χώρας και η μοναδικότητα του χαρακτήρα των Ρώσων δίνουν στην εκστρατεία μια ιδιαίτερη ιδιαιτερότητα. Ο πρώτος σοβαρός αντίπαλος»

    7. Διοικητής του 41ου Σώματος Panzer της Wehrmacht, Στρατηγός Reingarth

    «Περίπου εκατό από τα άρματα μάχης μας, από τα οποία περίπου το ένα τρίτο ήταν T-IV, πήραν τις αρχικές τους θέσεις για μια αντεπίθεση. Από τρεις πλευρές πυροβολήσαμε στα ρωσικά σιδερένια τέρατα, αλλά όλα ήταν μάταια... Οι Ρώσοι γίγαντες κλιμακώνονται κατά μήκος του μετώπου και στα βάθη πλησιάζουν όλο και πιο κοντά. Ένας από αυτούς πλησίασε τη δεξαμενή μας, απελπιστικά βαλτωμένος σε μια βαλτώδη λίμνη. Χωρίς κανένα δισταγμό, το μαύρο τέρας πέρασε πάνω από το τανκ και το πίεσε στη λάσπη με τα ίχνη του. Εκείνη τη στιγμή έφτασε ένα οβιδοβόλο των 150 χλστ. Ενώ ο διοικητής του πυροβολικού προειδοποίησε για την προσέγγιση των εχθρικών αρμάτων μάχης, το όπλο άνοιξε πυρ, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα.

    Ενας από Σοβιετικά τανκςπλησίασε το οβιδοβόλο 100 μέτρα. Οι πυροβολητές άνοιξαν απευθείας πυρ εναντίον του και πέτυχαν ένα χτύπημα - σαν κεραυνός. Το τανκ σταμάτησε. «Τον χτυπήσαμε έξω», αναστέναξαν οι πυροβολητές με ανακούφιση. Ξαφνικά κάποιος από τον υπολογισμό του όπλου φώναξε συγκινητικά: "Έφυγε ξανά!" Πράγματι, το τανκ ζωντάνεψε και άρχισε να πλησιάζει το όπλο. Άλλο ένα λεπτό, και οι γυαλιστερές μεταλλικές ράγες του τανκ, σαν παιχνίδι, οδήγησαν το βούτυρο στο έδαφος. Έχοντας αντιμετωπίσει το όπλο, το τανκ συνέχισε το δρόμο του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα».

    Προφανώς μιλάμε για την επίθεση του KV-2. Πράγματι τέρας.


    8. Γιόζεφ Γκέμπελς

    «Το θάρρος είναι θάρρος που εμπνέεται από την πνευματικότητα. Το πείσμα με το οποίο οι Μπολσεβίκοι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους στα κουτιά τους στη Σεβαστούπολη μοιάζει με κάποιο ζωώδες ένστικτο και θα ήταν βαθύ λάθος να το θεωρήσουμε αποτέλεσμα πεποιθήσεων ή ανατροφής των μπολσεβίκων. Οι Ρώσοι ήταν πάντα έτσι και, πιθανότατα, θα παραμείνουν πάντα έτσι».

    «Το Στάλινγκραντ είναι ένα καλό μάθημα για τον γερμανικό λαό, είναι κρίμα που όσοι έχουν εκπαιδευτεί είναι απίθανο να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τη γνώση που έλαβαν στη μελλοντική τους ζωή».

    «Οι Ρώσοι δεν μοιάζουν με ανθρώπους, είναι φτιαγμένοι από σίδερο, δεν ξέρουν την κούραση, δεν ξέρουν τον φόβο. Οι ναύτες, μέσα στην πικρή παγωνιά, πάνε στην επίθεση με γιλέκα. Σωματικά και πνευματικά, ένας Ρώσος στρατιώτης είναι πιο δυνατός από ολόκληρη την εταιρεία μας».


    «Οι Ρώσοι ελεύθεροι σκοπευτές και τεθωρακιστές είναι αναμφίβολα μαθητές του Θεού. Μας περιμένουν μέρα νύχτα, και δεν χάνουν. Για 58 μέρες εισβάλαμε σε ένα - το μοναδικό σπίτι. Μάταια έκαναν έφοδο... Κανείς μας δεν θα επιστρέψει στη Γερμανία, αν δεν γίνει κάποιο θαύμα. Και δεν πιστεύω πια στα θαύματα. Ο χρόνος έχει περάσει στο πλευρό των Ρώσων».


    «Όχι, πάτερ, ο Θεός δεν υπάρχει, ή τον έχεις μόνο, στους ψαλμούς και τις προσευχές σου, στα κηρύγματα των ιερέων και των ποιμένων, στο χτύπημα των καμπάνων, στη μυρωδιά του θυμιάματος, αλλά δεν είναι στο Στάλινγκραντ. Και εδώ που κάθεσαι στο υπόγειο, πνίγεις τα έπιπλα κάποιου, είσαι μόνο είκοσι έξι, και φαίνεσαι να έχεις ένα κεφάλι στους ώμους σου, μέχρι πρόσφατα χαιρόσουν τις επωμίδες και φώναζες μαζί σου «Χάιλ Χίτλερ!» Σιβηρία».


    «Μιλάω με τον αρχηγό-wahmister V. Λέει ότι ο αγώνας στη Γαλλία ήταν πιο σκληρός από εδώ, αλλά πιο ειλικρινής. Οι Γάλλοι συνθηκολόγησαν όταν κατάλαβαν ότι η περαιτέρω αντίσταση ήταν άχρηστη. Οι Ρώσοι, ακόμα κι αν αποτύχει, συνεχίζουν να πολεμούν… Στη Γαλλία ή την Πολωνία, θα είχαν παραδοθεί εδώ και πολύ καιρό, λέει ο λοχίας Γ., αλλά εδώ οι Ρώσοι συνεχίζουν να πολεμούν φανατικά».


    «Αγαπημένη μου Cylla. Αυτό, μιλώντας σωστά, είναι ένα περίεργο γράμμα, το οποίο, φυσικά, κανένα ταχυδρομείο δεν θα στείλει πουθενά, και αποφάσισα να το στείλω με τον πληγωμένο συμπατριώτη μου, τον ξέρετε - αυτός είναι ο Fritz Sauber ... Κάθε μέρα μας φέρνει μεγάλες θυσίες... Χάνουμε τα αδέρφια μας, αλλά το τέλος του πολέμου δεν φαίνεται και, μάλλον, δεν θα το δω, δεν ξέρω τι θα μου συμβεί αύριο, έχω ήδη χάσει κάθε ελπίδα να επιστρέψω στο σπίτι και να μείνω ζωντανός. Νομίζω ότι όλοι Γερμανός στρατιώτηςθα βρει τον δικό του τάφο εδώ. Αυτές οι χιονοθύελλες και τα απέραντα χωράφια καλυμμένα με χιόνι μου προκαλούν θανάσιμο τρόμο. Οι Ρώσοι δεν μπορούν να νικηθούν…».


    «Νόμιζα ότι ο πόλεμος θα είχε τελειώσει μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, αλλά προφανώς τα πράγματα είναι διαφορετικά... Νομίζω ότι υπολογίσαμε λάθος με τους Ρώσους».


    «Είμαστε 90 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και μας κόστισε πολλούς νεκρούς. Οι Ρώσοι εξακολουθούν να δείχνουν πολύ ισχυρή αντίσταση, υπερασπίζονται τη Μόσχα... Μέχρι να έρθουμε στη Μόσχα, θα γίνουν πιο σκληρές μάχες. Πολλοί που ακόμα δεν το σκέφτονται θα πρέπει να πεθάνουν... Σε αυτήν την εκστρατεία, πολλοί μετάνιωσαν που η Ρωσία δεν ήταν Πολωνία ή Γαλλία και δεν υπήρχε εχθρός ισχυρότερος από τους Ρώσους. Αν περάσουν άλλοι έξι μήνες, είμαστε χαμένοι…».


    «Βρισκόμαστε στον αυτοκινητόδρομο Μόσχας-Σμολένσκ, όχι μακριά από τη Μόσχα... Οι Ρώσοι πολεμούν σκληρά και σκληρά για κάθε μέτρο γης. Οι μάχες δεν ήταν ποτέ τόσο σκληρές και δύσκολες, και πολλοί από εμάς δεν θα δούμε τους συγγενείς μας…».


    «Για περισσότερους από τρεις μήνες είμαι στη Ρωσία και έχω ήδη περάσει πολλά. Ναι, αγαπητέ αδερφέ, μερικές φορές η ψυχή σου βυθίζεται στα τακούνια σου όταν είσαι μόλις εκατό μέτρα μακριά από τους καταραμένους Ρώσους…».


    Από το ημερολόγιο του διοικητή της 25ης Στρατιάς, στρατηγού Gunther Blumentritt:

    «Πολλοί από τους ηγέτες μας υποτίμησαν κατάφωρα τον νέο αντίπαλο. Αυτό συνέβη εν μέρει επειδή δεν γνώριζαν ούτε τον ρωσικό λαό, πόσο μάλλον έναν Ρώσο στρατιώτη. Μερικοί από τους στρατιωτικούς μας ηγέτες βρίσκονταν στο Δυτικό Μέτωπο καθ' όλη τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και δεν πολέμησαν ποτέ στην Ανατολή, επομένως δεν είχαν ιδέα για τις γεωγραφικές συνθήκες της Ρωσίας και την ανθεκτικότητα του Ρώσου στρατιώτη, αλλά ταυτόχρονα αγνόησαν τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις επιφανών στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων για τη Ρωσία ... Η συμπεριφορά των ρωσικών στρατευμάτων, ακόμη και σε αυτή την πρώτη μάχη (για το Μινσκ), ήταν εντυπωσιακά διαφορετική από τη συμπεριφορά των Πολωνών και των στρατευμάτων των δυτικών συμμάχων σε συνθήκες ήττας. Ακόμη και όταν περικυκλώθηκαν, οι Ρώσοι δεν υποχώρησαν από τα σύνορά τους».


    Στην ανάπτυξη του θέματος και επιπλέον του άρθρου Έλενα Σενιάβσκαγια, που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο στις 10 Μαΐου 2012, θέτουμε υπόψη των αναγνωστών μας ένα νέο άρθρο του ίδιου συγγραφέα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό

    Στο τελικό στάδιο του Μεγάλου Πατριωτικός Πόλεμος, έχοντας απελευθερώσει το σοβιετικό έδαφος που κατέλαβαν οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους και καταδιώκοντας τον εχθρό που υποχωρούσε, ο Κόκκινος Στρατός πέρασε κρατικά σύνοραΗ ΕΣΣΔ. Από εκείνη τη στιγμή, η νικηφόρα πορεία της ξεκίνησε μέσω των χωρών της Ευρώπης - και εκείνων που μαράζωναν για έξι χρόνια κάτω από τη φασιστική κατοχή, και εκείνων που έδρασαν σε αυτόν τον πόλεμο ως σύμμαχοι του Τρίτου Ράιχ, και μέσω της ίδιας της επικράτειας Χιτλερική Γερμανία... Κατά τη διάρκεια αυτής της προέλασης προς τη Δύση και των αναπόφευκτων διαφόρων επαφών με τον τοπικό πληθυσμό, Σοβιετικοί στρατιώτες, που δεν είχαν βρεθεί ποτέ στο παρελθόν εκτός της χώρας τους, έλαβαν πολλές νέες, πολύ αντιφατικές εντυπώσεις για εκπροσώπους άλλων λαών και πολιτισμών, από τις οποίες εθνολογικές Αργότερα διαμορφώθηκαν στερεότυπα για την αντίληψή τους για τους Ευρωπαίους. Ανάμεσα σε αυτές τις εντυπώσεις, τη σημαντικότερη θέση κατείχε η εικόνα των Ευρωπαίων γυναικών. Αναφορές, ή και λεπτομερείς ιστορίες γι' αυτές, βρίσκονται σε επιστολές και ημερολόγια, στις σελίδες των απομνημονευμάτων πολλών συμμετεχόντων στον πόλεμο, όπου συχνά εναλλάσσονται λυρικές και κυνικές εκτιμήσεις και επιτονισμοί.


    Η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία εισήλθε ο Κόκκινος Στρατός τον Αύγουστο του 1944 ήταν η Ρουμανία. Στις «Σημειώσεις για τον πόλεμο» του ποιητή της πρώτης γραμμής Μπόρις Σλούτσκι, βρίσκουμε πολύ ειλικρινείς γραμμές: «Ξαφνικά, σχεδόν χτυπημένη στη θάλασσα, η Κωνσταντά αποκαλύπτεται. Σχεδόν συμπίπτει με το μέσο όνειρο της ευτυχίας και μετά τον πόλεμο. Εστιατόρια. Μπάνια. Κρεβάτια με καθαρά σεντόνια... Πωλητές ερπετών. Και - γυναίκες, έξυπνες αστικές γυναίκες - κορίτσια της Ευρώπης - το πρώτο αφιέρωμα που πήραμε από τους ηττημένους ... "Μετά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις από το" εξωτερικό ": "Εκεί που πρώτα μένει η βρωμιά από τα χέρια και μετά το πρόσωπο είναι πλυμένα», πουπουλένια κρεβάτια αντί για κουβέρτες - από αηδία που προκαλεί η καθημερινότητα, έγιναν άμεσες γενικεύσεις ... Στην Κωνστάντζα πρωτογνωρίσαμε οίκους ανοχής ... Ο πρώτος μας ενθουσιασμός για την ύπαρξη της ελεύθερης αγάπης γρήγορα φεύγει. Όχι μόνο ο φόβος της μόλυνσης και το υψηλό κόστος, αλλά και η περιφρόνηση για την ίδια την ευκαιρία να αγοράσει κάποιος έχει αποτέλεσμα... Πολλοί ήταν περήφανοι για τον τύπο: ένας Ρουμάνος σύζυγος παραπονιέται στο γραφείο του διοικητή ότι ο αξιωματικός μας δεν πλήρωσε η γυναίκα του η συμφωνημένη μιάμιση χιλιάδες λέι. Όλοι είχαν μια ξεχωριστή συνείδηση: «Μας είναι αδύνατο»... Μάλλον, οι στρατιώτες μας θα θυμούνται τη Ρουμανία ως χώρα συφιλιτικών...». Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στη Ρουμανία, σε αυτό το ευρωπαϊκό τέλμα, «ο στρατιώτης μας ένιωσε περισσότερο από όλα την ανύψωσή του πάνω από την Ευρώπη».

    Ένας άλλος σοβιετικός αξιωματικός, ο αντισυνταγματάρχης Fyodor Smolnikov, στις 17 Σεπτεμβρίου 1944, έγραψε τις εντυπώσεις του από το Βουκουρέστι στο ημερολόγιό του: «Ambassador Hotel, εστιατόριο, ισόγειο. Βλέπω το αδρανές κοινό να περπατάει, δεν έχουν τι να κάνουν, περιμένουν. Με βλέπουν σαν κάτι σπάνιο. "Ρώσος αξιωματικός !!!" Είμαι πολύ σεμνά ντυμένος, κάτι παραπάνω από σεμνά. Ας είναι. Θα είμαστε ακόμα στη Βουδαπέστη. Αυτό ισχύει τόσο όσο και το γεγονός ότι βρίσκομαι στο Βουκουρέστι. Εστιατόριο πρώτης κατηγορίας. Το κοινό είναι ντυμένο, οι πιο όμορφες Ρουμάνες σκαρφαλώνουν τα μάτια τους προκλητικά (Στο εξής, επισημαίνεται από τον συγγραφέα του άρθρου)... Θα διανυκτερεύσουμε σε ξενοδοχείο πρώτης κατηγορίας. Ο μητροπολιτικός δρόμος βράζει. Δεν υπάρχει μουσική, το κοινό περιμένει. Κεφάλαιο, φτου! Δεν θα ενδώσω στη διαφήμιση…»

    Στην Ουγγαρία Σοβιετικός στρατόςαντιμετώπισε όχι μόνο ένοπλη αντίσταση, αλλά και ύπουλα χτυπήματαστην πλάτη από την πλευρά του πληθυσμού, όταν «σκότωναν μεθυσμένους και στραβωτούς στα αγροκτήματα» και τους έπνιγαν στα σιλό. Ωστόσο, «οι γυναίκες, όχι τόσο διεφθαρμένες όσο οι Ρουμάνες, υπέκυψαν με επαίσχυντη ευκολία... Λίγη αγάπη, λίγη διασπορά, και κυρίως, βέβαια, βοήθησε ο φόβος». Παραθέτοντας έναν Ούγγρο δικηγόρο, «Είναι πολύ καλό που οι Ρώσοι αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά. Είναι πολύ κακό που αγαπούν τις γυναίκες τόσο πολύ», σχολιάζει ο Μπόρις Σλούτσκι: «Δεν έλαβε υπόψη του ότι οι Ουγγρικές γυναίκες αγαπούσαν επίσης τους Ρώσους, ότι μαζί με τον σκοτεινό φόβο που έδιωχνε τα γόνατα των μητέρων και των μητέρων των οικογενειών, υπήρχε η τρυφερότητα των κοριτσιών και η απελπισμένη τρυφερότητα των στρατιωτών που παραδόθηκαν στους δολοφόνους τους συζύγους τους».

    Ο Γκριγκόρι Τσουχράι περιέγραψε μια τέτοια περίπτωση στην Ουγγαρία στα απομνημονεύματά του. Μέρος του ήταν τεταρτημμένο σε ένα μέρος. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού, όπου εγκαταστάθηκαν μαζί με τους στρατιώτες, κατά τη διάρκεια της γιορτής «χαλάρωσαν υπό την επήρεια της ρωσικής βότκας και παραδέχτηκαν ότι έκρυβαν την κόρη τους στη σοφίτα». Οι Σοβιετικοί αξιωματικοί ήταν αγανακτισμένοι: «Για ποιον μας παίρνετε; Δεν είμαστε φασίστες!». «Οι ιδιοκτήτες ντρέπονταν και σύντομα ένα αδύνατο κορίτσι με το όνομα Mariyka εμφανίστηκε στο τραπέζι και άρχισε να τρώει με ανυπομονησία. Έπειτα, αφού το είχε συνηθίσει, άρχισε να φλερτάρει και μάλιστα να μας κάνει ερωτήσεις... Στο τέλος του δείπνου όλοι είχαν φιλική διάθεση και έπιναν «μποροτσάζ» (φιλία). Η Mariyka κατάλαβε πολύ ωμά αυτό το τοστ. Όταν πήγαμε για ύπνο, εμφανίστηκε στο δωμάτιό μου με ένα εσώρουχο. Ως σοβιετικός αξιωματικός, κατάλαβα αμέσως ότι ετοιμαζόταν πρόκληση. «Περιμένουν ότι θα παρασυρθώ από τη γοητεία της Mariyka και θα κάνω φασαρία. Αλλά δεν θα ενδώσω στην πρόκληση », σκέφτηκα. Ναι, και η γοητεία της Mariyka δεν μου άρεσε - της έδειξα στην πόρτα.

    Το επόμενο πρωί, η οικοδέσποινα, βάζοντας φαγητό στο τραπέζι, έτριξε τα πιάτα. «Είναι νευρική. Η πρόκληση απέτυχε!». - Σκέφτηκα. Μοιράστηκα αυτή τη σκέψη με τον Ούγγρο μεταφραστή μας. Ξέσπασε στα γέλια.

    Αυτό δεν είναι πρόκληση! Σας έχει δείξει μια φιλική διάθεση, και την έχετε παραμελήσει. Τώρα δεν θεωρείσαι άτομο σε αυτό το σπίτι. Πρέπει να μετακομίσετε σε άλλο διαμέρισμα!

    Γιατί έκρυψαν την κόρη τους στη σοφίτα;

    Φοβόντουσαν τη βία. Είναι αποδεκτό στη χώρα μας ότι ένα κορίτσι, πριν παντρευτεί, με την έγκριση των γονιών του, μπορεί να βιώσει οικειότητα με πολλούς άντρες. Λένε εδώ: δεν αγοράζουν γάτα σε δεμένο τσουβάλι...»

    Οι νέοι, σωματικά υγιείς άνδρες είχαν μια φυσική έλξη για τις γυναίκες. Αλλά η ελαφρότητα των ευρωπαϊκών ηθών διέφθειρε ορισμένους από τους σοβιετικούς μαχητές, ενώ άλλοι, αντίθετα, έπεισαν ότι η σχέση δεν πρέπει να περιοριστεί σε απλή φυσιολογία. Ο λοχίας Alexander Rodin έγραψε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψη - από περιέργεια! - ένας οίκος ανοχής στη Βουδαπέστη, όπου μέρος του βρισκόταν για αρκετό καιρό μετά το τέλος του πολέμου: «... Μετά την αναχώρηση, προέκυψε ένα αηδιαστικό, επαίσχυντο συναίσθημα ψεύδους και ψεύδους, μια εικόνα της προφανούς, ειλικρινούς προσποίησης μιας γυναίκας δεν φύγε από το μυαλό μου… Είναι ενδιαφέρον ότι μια τόσο δυσάρεστη επίγευση από την επίσκεψη σε έναν οίκο ανοχής παρέμεινε όχι μόνο σε εμένα, έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος επίσης μεγάλωσε σε αρχές όπως «μην δίνεις ένα φιλί χωρίς αγάπη, αλλά και με τους περισσότερους από τους στρατιώτες μας, με τους οποίους έπρεπε να μιλήσω ... Περίπου τις ίδιες μέρες, έπρεπε να μιλήσω με μια όμορφη Μαγυάρκη (ήξερε ρωσικά από κάπου). Όταν με ρώτησε αν μου άρεσε η Βουδαπέστη, της απάντησα ότι μου άρεσε, μόνο οι οίκοι ανοχής είναι ντροπιαστικό. "Μα γιατί?" ρώτησε το κορίτσι. Επειδή είναι αφύσικο, άγριο, - εξήγησα: - μια γυναίκα παίρνει χρήματα και μετά από αυτό, αρχίζει αμέσως να "αγαπά!" Το κορίτσι σκέφτηκε για λίγο, μετά έγνεψε καταφατικά και είπε: "Έχεις δίκιο: είναι άσχημο να παίρνεις χρήματα μπροστά" ... "

    Η Πολωνία άφησε άλλες εντυπώσεις για τον εαυτό της. Σύμφωνα με τον ποιητή David Samoilov, «... στην Πολωνία μας κρατούσαν αυστηρούς. Ήταν δύσκολο να ξεφύγω από την τοποθεσία. Και οι φάρσες τιμωρήθηκαν αυστηρά». Και δίνει εντυπώσεις από αυτή τη χώρα, όπου η μόνη θετική στιγμή ήταν η ομορφιά των Πολωνών. «Δεν μπορώ να πω ότι μας άρεσε πολύ η Πολωνία», έγραψε. - Τότε σε αυτό δεν συνάντησα τίποτα ευγενές και ιπποτικό. Αντίθετα, όλα ήταν αστικά, αγρότες - και έννοιες και συμφέροντα. Ναι, και στην ανατολική Πολωνία μας κοιτούσαν επιφυλακτικά και ημι-εχθρικά, προσπαθώντας να ξεριζώσουν τους απελευθερωτές του δυνατού. Ωστόσο, οι γυναίκες ήταν αναπαυτικά όμορφες και ερωτοτροπίες, μας γοήτευσαν με τους τρόπους τους, τον γοητευτικό λόγο, όπου όλα ξεκαθάρισαν ξαφνικά, και οι ίδιες κατά καιρούς αιχμαλωτίστηκαν από την αγενή αντρική δύναμη ή τη στολή του στρατιώτη.Και οι χλωμοί, αδυνατισμένοι πρώην θαυμαστές τους, σφίγγοντας τα δόντια τους, πήγαν για λίγο στη σκιά...».

    Αλλά δεν φαινόταν όλες οι εκτιμήσεις των Πολωνών τόσο ρομαντικές. Στις 22 Οκτωβρίου 1944, ο υπολοχαγός Vladimir Gelfand έγραψε στο ημερολόγιό του: με όμορφες Πολωνέζες, περήφανες μέχρι αηδίας ... ... Μου είπαν για τις Πολωνέζες: παρέσυραν τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς μας στην αγκαλιά τους, και όταν ήρθε στο κρεβάτι, έκοβαν το πέος τους με ένα ξυράφι, έπνιξαν το λαιμό τους με τα χέρια τους και έξυσαν τα μάτια τους. Τρελά, άγρια, άσχημα θηλυκά! Πρέπει να είστε προσεκτικοί μαζί τους και να μην παρασυρθείτε από την ομορφιά τους. Και οι Πολωνοί είναι όμορφοι, άσχημοι». Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες διαθέσεις στις σημειώσεις του. Στις 24 Οκτωβρίου καταγράφει την ακόλουθη συνάντηση: «Σήμερα, όμορφες Πολωνέζες αποδείχτηκαν οι σύντροφοί μου σε ένα από τα χωριά. Διαμαρτυρήθηκαν για την απουσία των παιδιών στην Πολωνία. Με έλεγαν και «Παν», αλλά ήταν απαραβίαστα. Χτύπησα απαλά μια από αυτές στον ώμο, ως απάντηση στην παρατήρησή της για τους άντρες, και με παρηγόρησε με τη σκέψη ενός ανοιχτού δρόμου για εκείνη στη Ρωσία - υπάρχουν πολλοί άντρες εκεί. Έσπευσε να παραμερίσει και στα λόγια μου απάντησε ότι θα υπήρχαν άντρες γι' αυτήν και εδώ. Είπε αντίο με χειραψία. Οπότε δεν καταλήξαμε σε συμφωνία, αλλά ωραία κορίτσια, ακόμα κι αν είναι Πολωνοί». Ένα μήνα αργότερα, στις 22 Νοεμβρίου, έγραψε τις εντυπώσεις του από την πρώτη μεγάλη πολωνική πόλη που συνάντησε στο Minsk-Mazowieckie, και μεταξύ της περιγραφής των αρχιτεκτονικών ομορφιών και του αριθμού των ποδηλάτων που τον εξέπληξαν μεταξύ όλων των κατηγοριών του πληθυσμού. αφιερώνει μια ιδιαίτερη θέση στους κατοίκους της πόλης: «Θορυβώδες αδρανές πλήθος, γυναίκες, σαν μία, με λευκά ειδικά καπέλα, που προφανώς φορούν από τον άνεμο, που τις κάνουν να μοιάζουν με σαράντα και να εκπλήσσουν με την καινοτομία τους... Άντρες με τριγωνικά καπέλα, με καπέλα - χοντρό, προσεγμένο, άδειο. Πόσοι είναι! ... Βαμμένα χείλη, γραμμωμένα φρύδια, επιπολαιότητα, υπερβολική λεπτότητα ... Πόσο σε αντίθεση με τη φυσική ζωή ενός ανθρώπου. Φαίνεται ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι ζουν και κινούνται επίτηδες μόνο για να τους βλέπουν οι άλλοι, και όλοι θα εξαφανιστούν όταν ο τελευταίος θεατής φύγει από την πόλη…».

    Όχι μόνο οι Πολωνοί κάτοικοι των πόλεων, αλλά και οι χωρικοί άφησαν μια ισχυρή, αν και αντιφατική, εντύπωση για τον εαυτό τους. «Η ζωτικότητα των Πολωνών, που επέζησαν από τη φρίκη του πολέμου και της γερμανικής κατοχής, ήταν εντυπωσιακή», θυμάται ο Alexander Rodin. - Κυριακή απόγευμα σε πολωνικό χωριό. Όμορφες, κομψές, με μεταξωτά φορέματα και κάλτσες, γυναίκες Πόλκα, που τις καθημερινές είναι απλές αγρότισσες, ξυπόλητες, εργάζονται ακούραστα στο αγρόκτημα. Οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας φαίνονται επίσης φρέσκες και νεανικές. Αν και υπάρχουν μαύροι σκελετοί γύρω από τα μάτια…«Παρακαλεί περαιτέρω την καταχώριση του ημερολογίου του με ημερομηνία 5 Νοεμβρίου 1944:» Κυριακή, οι κάτοικοι είναι όλοι ντυμένοι. Θα επισκεφθούν ο ένας τον άλλον. Άντρες με καπέλα από τσόχα, γραβάτες, τζάμπερ. Γυναίκες με μεταξωτά φορέματα, φωτεινές, αφόρητες κάλτσες. Κορίτσια με ροζ μάγουλα - "panenki". Όμορφα κατσαρά ξανθά χτενίσματα...Οι στρατιώτες στη γωνία της καλύβας είναι επίσης εμψυχωμένοι. Αλλά όποιος είναι ευαίσθητος θα παρατηρήσει ότι πρόκειται για μια οδυνηρή αναβίωση. Όλοι γελούν δυνατά για να δείξουν ότι δεν τους ενοχλεί αυτό, ότι δεν τους ενοχλεί καθόλου και δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτο. Είμαστε χειρότεροι από αυτούς; Ο διάβολος ξέρει τι είναι ευτυχία - μια ειρηνική ζωή! Εξάλλου, δεν την έχω δει καθόλου στην πολιτική ζωή!». Ο αδελφός-στρατιώτης του, ο λοχίας Νικολάι Νεστέροφ, έγραψε στο ημερολόγιό του την ίδια μέρα: «Σήμερα είναι ρεπό, οι Πολωνοί, όμορφα ντυμένοι, μαζεύονται σε μια καλύβα και κάθονται σε ζευγάρια. Ακόμα και με κάποιο τρόπο γίνεται άβολο. Δεν θα μπορούσα να κάτσω έτσι; ..».

    Η Γκαλίνα Γιάρτσεβα, στρατιώτης, είναι πολύ πιο αδίστακτη στην εκτίμησή της για τα «ευρωπαϊκά ήθη» που θυμίζουν «γλέντι κατά τη διάρκεια της πανούκλας». Στις 24 Φεβρουαρίου 1945, έγραψε σε μια φίλη της από το μέτωπο: «… Αν υπήρχε η ευκαιρία, θα ήταν δυνατό να στείλουν υπέροχα δέματα με τα τρόπαια πράγματα τους. Υπάρχει κάτι. Θα ήταν δικό μας γδυμένο και ξεγυμνωμένο. Τι πόλεις είδα, τι άντρες και γυναίκες. Και κοιτάζοντάς τους, διακατέχεσαι από τέτοιο κακό, τέτοιο μίσος! Περπατούν, αγαπούν, ζουν, κι εσύ πηγαίνεις και τους αφήνεις ελεύθερους.Γελάνε με τους Ρώσους - "Σβάιν!" Ναι ναι! Καθάρματα ... Δεν μου αρέσει κανένας εκτός από την ΕΣΣΔ, εκτός από αυτούς τους λαούς που ζουν μαζί μας. Δεν πιστεύω σε καμία φιλία με Πολωνούς και άλλους Λιθουανούς…».

    Στην Αυστρία, όπου Σοβιετικά στρατεύματαξέσπασαν την άνοιξη του 1945, αντιμετώπισαν μια «γενική παράδοση»: «Ολόκληρα χωριά ήταν καλυμμένα με λευκά κουρέλια. Ηλικιωμένες γυναίκες σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά όταν συνάντησαν έναν άνδρα με στολή του Κόκκινου Στρατού». Ήταν εδώ, σύμφωνα με τον B. Slutsky, που οι στρατιώτες «έπιασαν τις ξανθές γυναίκες». Την ίδια στιγμή, «οι Αυστριακοί δεν αποδείχθηκαν υπερβολικά πεισματάρηδες. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρικών κοριτσιών παντρεύονταν «χαλασμένα». Οι εορταστικοί στρατιώτες ένιωθαν σαν τον Χριστό στους κόλπους τους. Στη Βιέννη, ο οδηγός μας, ένας τραπεζικός υπάλληλος, θαύμασε με την επιμονή και την ανυπομονησία των Ρώσων. Πίστευε ότι η γενναιοδωρία είναι αρκετή για να πάρεις ό,τι θέλεις από το στεφάνι». Δηλαδή δεν επρόκειτο μόνο για φόβο, αλλά και για ορισμένες ιδιαιτερότητες της εθνικής νοοτροπίας και της παραδοσιακής συμπεριφοράς.

    Και τέλος η Γερμανία. Και οι γυναίκες του εχθρού - μητέρες, γυναίκες, κόρες, αδερφές εκείνων που από το 1941 έως το 1944 χλεύαζαν τον άμαχο πληθυσμό στα κατεχόμενα εδάφη της ΕΣΣΔ. Πώς τους είδαν οι Σοβιετικοί στρατιωτικοί; ΕμφάνισηΟι Γερμανίδες που περπατούν στο πλήθος των προσφύγων περιγράφεται στο ημερολόγιο του Βλαντιμίρ Μπογκομόλοφ: «Γυναίκες - ηλικιωμένες και νέες - με καπέλα, τουρμπάνι και κουβούκλιο, όπως οι γυναίκες μας, με έξυπνα παλτά με γούνινο γιακά και με κουρελιασμένα, ακατανόητα ρούχα. Πολλές γυναίκες φορούν σκούρα γυαλιά για να μην στραβώνουν από τον λαμπερό ήλιο του Μαΐου και έτσι προστατεύουν το πρόσωπό τους από τις ρυτίδες.... «Ο Λεβ Κόπελεφ θυμήθηκε μια συνάντηση στο Αλενστάιν με Βερολινέζους που εκκενώθηκαν:» Υπάρχουν δύο γυναίκες στο πεζοδρόμιο. Περίπλοκα καπέλα, ένα ακόμη και με πέπλο. Στερεά παλτό, και τα ίδια είναι κομψά, κομψά». Και ανέφερε τα σχόλια των στρατιωτών που τους απευθύνθηκαν: "κοτόπουλα", "γαλοπούλες", "αυτό θα ήταν τόσο ομαλό ..."

    Πώς συμπεριφέρθηκαν οι Γερμανοί όταν συνάντησαν τα σοβιετικά στρατεύματα; Στην έκθεση του βουλευτή. Ο επικεφαλής της κύριας πολιτικής διεύθυνσης του Κόκκινου Στρατού Shikin στην Κεντρική Επιτροπή του CPSU (β) G.F. αρχίζει να βγαίνει σταδιακά στους δρόμους, σχεδόν όλοι έχουν λευκά περιβραχιόνια στα μανίκια τους. Όταν συναντώνται με τους στρατιώτες μας, πολλές γυναίκες σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά, κλαίνε και τρέμουν από φόβο, αλλά μόλις πειστούν ότι οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού δεν είναι καθόλου ίδιοι όπως τους ζωγράφισε η φασιστική προπαγάνδα τους, αυτός ο φόβος γρήγορα περνάει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, προσπαθώντας με κάθε δυνατό τρόπο να τονίσουν την πίστη τους στον Κόκκινο Στρατό».

    Τη μεγαλύτερη εντύπωση στους νικητές έκανε η ταπεινοφροσύνη και η σύνεση των Γερμανίδων. Από αυτή την άποψη, αξίζει να αναφέρουμε την ιστορία του N.A. Orlov, ενός όλμο, που συγκλονίστηκε από τη συμπεριφορά των Γερμανών γυναικών το 1945: «Κανείς στο minbat δεν σκότωσε άμαχους Γερμανούς. Ο ειδικός μας αξιωματικός ήταν «γερμανόφιλος». Εάν συνέβαινε αυτό, η αντίδραση των σωφρονιστικών αρχών σε μια τέτοια υπέρβαση θα ήταν γρήγορη. Σχετικά με τη βία κατά των Γερμανών. Μου φαίνεται ότι κάποιοι, μιλώντας για τέτοιο φαινόμενο, «υπερβάλλουν» λίγο. Θυμάμαι ένα άλλου είδους παράδειγμα. Πήγαμε σε κάποια γερμανική πόλη, εγκατασταθήκαμε σε σπίτια. Εμφανίζεται ο «Φραού», 45 ετών και ρωτά «την Ήρα του διοικητή». Την έφεραν στον Μαρτσένκο. Ισχυρίζεται ότι είναι υπεύθυνη για το τρίμηνο και έχει συγκεντρώσει 20 Γερμανίδεςγια τη σεξουαλική (!!!) υπηρεσία Ρώσων στρατιωτών. Ο Μαρτσένκο κατάλαβε τη γερμανική γλώσσα και στον αναπληρωτή πολιτικό αξιωματούχο Dolgoborodov, που στεκόταν δίπλα μου, μετέφρασα το νόημα αυτών που είπε η Γερμανίδα. Η αντίδραση των αξιωματικών μας ήταν οργισμένη και υβριστική. Η Γερμανίδα απομακρύνθηκε, μαζί με το «απόσπασμά» της έτοιμο για υπηρεσία. Γενικά, η γερμανική υπακοή μας ξάφνιασε. Αναμενόμενο από τους Γερμανούς ανταρτοπόλεμος, δολιοφθορά. Αλλά για αυτό το έθνος, η τάξη - Ordnung - είναι πάνω από όλα. Αν είσαι νικητής, τότε είναι «στα πίσω πόδια», και συνειδητά και όχι υπό πίεση. Αυτή είναι μια τέτοια ψυχολογία…».

    Ο David Samoilov αναφέρει μια παρόμοια περίπτωση στις στρατιωτικές του σημειώσεις: «Στο Arendsfeld, όπου μόλις εγκατασταθήκαμε, εμφανίστηκε ένα μικρό πλήθος γυναικών με παιδιά. Τους οδήγησε μια τεράστια γερμανίδα με μουστακά περίπου πενήντα - η Φράου Φρίντριχ. Δήλωσε ότι ήταν εκπρόσωπος του άμαχου πληθυσμού και ζήτησε να εγγραφούν οι υπόλοιποι κάτοικοι. Απαντήσαμε ότι αυτό μπορούσε να γίνει μόλις εμφανιστεί το γραφείο του διοικητή.

    Είναι αδύνατο », είπε η Frau Friedrich. «Υπάρχουν γυναίκες και παιδιά εδώ. Πρέπει να εγγραφούν.

    Ο άμαχος πληθυσμός με κραυγές και δάκρυα επιβεβαίωσε τα λόγια της.

    Μη ξέροντας τι να κάνω, τους πρότεινα να πάρουν το υπόγειο του σπιτιού που μας φιλοξενούσαν. Και αυτοί, ηρέμησαν, κατέβηκαν στο υπόγειο και άρχισαν να φιλοξενούνται εκεί, περιμένοντας τις αρχές.

    Κύριε Επίτροπε, η Frau Friedrich μου είπε αυτάρεσκα (φορούσα ένα δερμάτινο μπουφάν). «Καταλαβαίνουμε ότι οι στρατιώτες έχουν μικρές ανάγκες. Είναι έτοιμοι, - συνέχισε η Frau Friedrich, - να τους παράσχουν αρκετές νεότερες γυναίκες για ...

    Δεν συνέχισα τη συζήτηση με τον Φράου Φρίντριχ».

    Αφού επικοινώνησε με τους κατοίκους του Βερολίνου στις 2 Μαΐου 1945, ο Βλαντιμίρ Μπογκομόλοφ έγραψε στο ημερολόγιό του: «Μπαίνουμε σε ένα από τα σωζόμενα σπίτια. Όλα είναι ήσυχα, νεκρά. Χτυπάμε, παρακαλώ ανοίξτε. Μπορείτε να τους ακούσετε να ψιθυρίζουν στο διάδρομο, να μιλάνε βαρετά και ενθουσιασμένα. Επιτέλους η πόρτα ανοίγει. Οι γυναίκες χωρίς ηλικία, στριμωγμένες σε μια στενή παρέα, υποκλίνονται έντρομες, χαμηλά και έμμονα. Οι Γερμανίδες μας φοβούνται, τους είπαν ότι οι Σοβιετικοί στρατιώτες, ειδικά οι Ασιάτες, θα τις βίαζαν και θα τις σκότωναν... Φόβος και μίσος στα πρόσωπά τους. Αλλά μερικές φορές φαίνεται ότι τους αρέσει να νικούνται - η συμπεριφορά τους είναι τόσο βοηθητική, τα χαμόγελά τους είναι τόσο γλυκά και τα λόγια τους είναι γλυκά. Αυτές τις μέρες κυκλοφορούν ιστορίες για το πώς ο στρατιώτης μας μπήκε σε ένα γερμανικό διαμέρισμα, ζήτησε ένα ποτό και η Γερμανίδα, μόλις τον είδε, ξάπλωσε στον καναπέ και έβγαλε το καλσόν της».

    «Όλες οι Γερμανίδες είναι διεφθαρμένες. Δεν έχουν τίποτα εναντίον να κοιμηθούν μαζί τους». - μια τέτοια άποψη επικρατούσε στα σοβιετικά στρατεύματα και υποστηρίχθηκε όχι μόνο από πολλά ενδεικτικά παραδείγματα, αλλά και από τις δυσάρεστες συνέπειές τους, που σύντομα ανακαλύφθηκαν από στρατιωτικούς γιατρούς.

    Η οδηγία του Στρατιωτικού Συμβουλίου του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου Νο. 00343 / Ш της 15ης Απριλίου 1945 έγραφε: «Κατά τη διάρκεια της παραμονής των στρατευμάτων στο έδαφος του εχθρού, η συχνότητα εμφάνισης αφροδίσιων ασθενειών μεταξύ του στρατιωτικού προσωπικού έχει αυξηθεί απότομα. Μια μελέτη των λόγων αυτής της κατάστασης δείχνει ότι τα αφροδίσια νοσήματα είναι ευρέως διαδεδομένα στους Γερμανούς. Πριν από την υποχώρηση, αλλά και τώρα, στο έδαφος που καταλάβαμε, οι Γερμανοί πήραν τον δρόμο της τεχνητής μόλυνσης με σύφιλη και γονόρροια των Γερμανών γυναικών για να δημιουργήσουν μεγάλες εστίες για τη διάδοση αφροδίσιων ασθενειών στους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού.».

    Στις 26 Απριλίου 1945, το Στρατιωτικό Συμβούλιο της 47ης Στρατιάς ανέφερε ότι «... Τον Μάρτιο, ο αριθμός των αφροδίσιων ασθενειών στο στρατιωτικό προσωπικό αυξήθηκε σε σύγκριση με τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους. τέσσερις φορές. ... Το γυναικείο τμήμα του γερμανικού πληθυσμού στις περιοχές της έρευνας επηρεάζεται κατά 8-15%. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο εχθρός αφήνει ειδικά τις Γερμανίδες άρρωστες με αφροδίσια νοσήματα για να μολύνει στρατιωτικό προσωπικό».

    Για την εφαρμογή του Διατάγματος του Στρατιωτικού Συμβουλίου του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου αριθ. 056 της 18ης Απριλίου 1945 σχετικά με την πρόληψη των αφροδίσιων ασθενειών στα στρατεύματα της 33ης Στρατιάς, εκδόθηκε φυλλάδιο με το ακόλουθο περιεχόμενο:

    «Σύντροφοι, στρατιωτικοί!

    Σε παρασύρουν οι Γερμανίδες, των οποίων οι σύζυγοι έχουν γυρίσει όλους τους οίκους ανοχής της Ευρώπης, έχουν μολυνθεί και μολύνουν τις Γερμανίδες τους.

    Μπροστά σας βρίσκονται εκείνες οι Γερμανίδες που εγκαταλείφθηκαν σκόπιμα από τους εχθρούς για να διαδώσουν αφροδίσια νοσήματα και έτσι να ανατρέψουν τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού.

    Πρέπει να καταλάβουμε ότι η νίκη μας επί του εχθρού είναι κοντά και ότι σύντομα θα μπορέσετε να επιστρέψετε στις οικογένειές σας.

    Τι μάτια θα κοιτάξει στα μάτια των αγαπημένων του αυτός που φέρνει μια μεταδοτική ασθένεια;

    Μπορούμε εμείς οι στρατιώτες του ηρωικού Κόκκινου Στρατού να γίνουμε πηγή μολυσματικών ασθενειών στη χώρα μας; ΟΧΙ! Γιατί ο ηθικός χαρακτήρας ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού πρέπει να είναι τόσο καθαρός όσο η εικόνα της Πατρίδας και της οικογένειάς του!».

    Ακόμη και στα απομνημονεύματα του Λεβ Κόπελεφ, ο οποίος με θυμό περιγράφει τα γεγονότα βίας και λεηλασίας σοβιετικών στρατιωτών στην Ανατολική Πρωσία, υπάρχουν γραμμές που αντικατοπτρίζουν την άλλη πλευρά της «σχέσης» με τον τοπικό πληθυσμό: πουλάνε ένα καρβέλι ψωμί και γυναίκες και κόρες." Ο τσιγκούνης τόνος με τον οποίο ο Kopelev αποδίδει αυτές τις «ιστορίες» υποδηλώνει την αναξιοπιστία τους. Ωστόσο, επιβεβαιώνονται από πολλές πηγές.

    Ο Vladimir Gelfand περιέγραψε στο ημερολόγιό του την ερωτοτροπία του με μια Γερμανίδα (η καταχώρηση έγινε έξι μήνες μετά το τέλος του πολέμου, στις 26 Οκτωβρίου 1945, αλλά ακόμα πολύ χαρακτηριστική): «Ήθελα να απολαύσω τα χάδια της όμορφης Margot στο ευχαρίστηση - τα φιλιά και οι αγκαλιές δεν ήταν αρκετά. Περίμενα περισσότερα, αλλά δεν τόλμησα να απαιτήσω και να επιμείνω. Η μητέρα του κοριτσιού ήταν ευχαριστημένη μαζί μου. Ακόμα θα! Έφερα γλυκά και βούτυρο, λουκάνικο, ακριβά γερμανικά τσιγάρα στο βωμό της εμπιστοσύνης και της στοργής από τους συγγενείς μου. Ήδη τα μισά από αυτά τα προϊόντα είναι αρκετά για να έχουν μια πλήρη βάση και το δικαίωμα να κάνουν οτιδήποτε με την κόρη μπροστά στη μαμά, και δεν θα πει τίποτα εναντίον του. Γιατί τα τρόφιμα σήμερα είναι πιο πολύτιμα ακόμα και από τη ζωή, ακόμα και μια τόσο νέα και γλυκιά αισθησιακή γυναίκα, όπως η ευγενική ομορφιά Margot.»

    Ενδιαφέρουσες καταχωρήσεις ημερολογίου άφησε ο Αυστραλός πολεμικός ανταποκριτής Osmar White, ο οποίος το 1944-1945. βρισκόταν στην Ευρώπη στις τάξεις της 3ης Αμερικανικής Στρατιάς υπό τη διοίκηση του Τζορτζ Πάτον. Να τι έγραψε στο Βερολίνο τον Μάιο του 1945, λίγες μόνο μέρες μετά το τέλος της επίθεσης: «Περπάτησα μέσα από το νυχτερινό καμπαρέ, ξεκινώντας από το Femina κοντά στην Potsdammerplatz. Ήταν ένα ζεστό και υγρό βράδυ. Ο αέρας γέμισε με μυρωδιά υπονόμων και σάπιων πτωμάτων. Η πρόσοψη της Femina καλύφθηκε με φουτουριστικές γυμνές εικόνες και διαφημίσεις σε τέσσερις γλώσσες. Η αίθουσα χορού και το εστιατόριο ήταν γεμάτα με Ρώσους, Βρετανούς και Αμερικανούς αξιωματικούς που συνόδευαν (ή κυνηγούσαν) τις γυναίκες. Ένα μπουκάλι κρασί κοστίζει 25 δολάρια, ένα κρέας αλόγου και χάμπουργκερ πατάτας 10 δολάρια, ένα πακέτο αμερικάνικα τσιγάρα 20 δολάρια. Τα μάγουλα των γυναικών του Βερολίνου ήταν τραχιά και τα χείλη τους ήταν βαμμένα με τέτοιο τρόπο που φαινόταν ότι ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον πόλεμο. Πολλές γυναίκες φορούσαν μεταξωτές κάλτσες.Η κυρία-οικοδέσποινα της βραδιάς άνοιξε τη συναυλία στα γερμανικά, ρωσικά, αγγλικά και γαλλική γλώσσα... Αυτό προκάλεσε χλευασμό από τον καπετάνιο του ρωσικού πυροβολικού, που καθόταν δίπλα μου. Έσκυψε προς το μέρος μου και είπε σε αξιοπρεπή αγγλικά: «Τόσο γρήγορη μετάβαση από το εθνικό στο διεθνές! Οι βόμβες της RAF είναι σπουδαίοι καθηγητές, έτσι δεν είναι;».

    Η γενική εντύπωση των ευρωπαίων γυναικών που έχουν οι Σοβιετικοί στρατιώτες είναι κομψή και έξυπνη (σε σύγκριση με τους συμπατριώτες τους εξουθενωμένους από τον πόλεμο στα μισοπείνα μετόπισθεν, στα εδάφη που απελευθερώθηκαν από την κατοχή και με τις φίλες της πρώτης γραμμής ντυμένες με πλυμένους χιτώνες) , διαθέσιμος, εγωιστής, χαλαρός ή δειλά υποταγμένος. Εξαιρέσεις ήταν οι Γιουγκοσλάβες και οι Βουλγάρες. Οι σκληροί και ασκητικοί γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι θεωρήθηκαν ως σύντροφοι και θεωρήθηκαν απαραβίαστοι. Και δεδομένης της αυστηρότητας των τρόπων στον γιουγκοσλαβικό στρατό, «τα κορίτσια των παρτιζάνων μάλλον αντιμετώπιζαν τις PW [συζύγους του αγρού] ως ένα ιδιαίτερο, άσχημο είδος». Ο Μπόρις Σλούτσκι θυμήθηκε για τους Βούλγαρους ως εξής: «... Μετά τον ουκρανικό εφησυχασμό, μετά τη ρουμανική ακολασία, η σοβαρή απροσπέλαση των Βουλγάρων κατέπληξε τον λαό μας. Σχεδόν κανείς δεν καυχιόταν για νίκες. Ήταν η μόνη χώρα όπου οι αξιωματικοί συχνά συνοδεύονταν σε μια βόλτα από άνδρες, σχεδόν ποτέ από γυναίκες. Αργότερα, οι Βούλγαροι ήταν περήφανοι όταν τους είπαν ότι οι Ρώσοι επρόκειτο να επιστρέψουν στη Βουλγαρία για νύφες - οι μόνοι στον κόσμο που έμειναν καθαροί και ανέγγιχτοι».

    Οι Τσέχες καλλονές, που χαιρέτισαν με χαρά τους Σοβιετικούς στρατιώτες-απελευθερωτές, άφησαν ευχάριστες εντυπώσεις. Τα αμήχανα βυτιοφόρα από τα στρατιωτικά οχήματα σκεπασμένα με λάδι και σκόνη, στολισμένα με στεφάνια και λουλούδια, έλεγαν μεταξύ τους: «... Κάτι τανκ νύφη, να το καθαρίσεις. Και τα κορίτσια τους, ξέρετε, έβαλαν. Καλοί άνθρωποι. Δεν έχω δει τόσο ειλικρινή ανθρώπους για πολύ καιρό ... "Η φιλικότητα και η φιλοξενία των Τσέχων ήταν ειλικρινής. «... - Αν ήταν δυνατόν, θα φιλούσα όλους τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού για την απελευθέρωση της Πράγας μου, - στο γενικό φιλικό και επιδοκιμαστικό γέλιο, είπε ... ένας εργάτης του τραμ της Πράγας», - έτσι περιέγραψε την ατμόσφαιρα στην απελευθερωμένη πρωτεύουσα της Τσεχίας και τη διάθεση των κατοίκων της περιοχής 11 Μαΐου 1945 Boris Polevoy.

    Αλλά σε άλλες χώρες, από τις οποίες περνούσε ο στρατός των νικητών, το γυναικείο τμήμα του πληθυσμού δεν είχε σεβασμό. «Στην Ευρώπη, οι γυναίκες τα παράτησαν, άλλαξαν πριν από οποιονδήποτε άλλο... - έγραψε ο B. Slutsky. - Ήμουν πάντα σοκαρισμένος, μπερδεμένος, αποπροσανατολισμένος από την ελαφρότητα, την επαίσχυντη ελαφρότητα σχέση αγάπης... Οι αξιοπρεπείς γυναίκες, φυσικά, αδιάφορες, έμοιαζαν με πόρνες - βιαστική διαθεσιμότητα, επιθυμία αποφυγής ενδιάμεσων σταδίων, κανένα ενδιαφέρον για τα κίνητρα που ωθούν έναν άνδρα να πλησιάσει πιο κοντά τους. Όπως άνθρωποι από όλο το λεξικό στιχακια αγαπηςπου αναγνώρισαν τρεις άσεμνες λέξεις, μείωσαν το όλο θέμα σε μερικές κινήσεις του σώματος, προκαλώντας δυσαρέσκεια και περιφρόνηση στους πιο κιτρινικούς αξιωματικούς μας... κατάκτησε «η γενική ασέβεια κάλυψε και έκρυψε μια ιδιαίτερη γυναικεία διαφθορά, την έκανε αόρατη και ντροπιαστική ."

    Ωστόσο, μεταξύ των κινήτρων που συνέβαλαν στη διάδοση της «διεθνούς αγάπης», παρ' όλες τις απαγορεύσεις και τις σκληρές εντολές της σοβιετικής διοίκησης, υπήρχαν πολλά ακόμη: η γυναικεία περιέργεια για τους «εξωτικούς» εραστές και η άνευ προηγουμένου γενναιοδωρία των Ρώσων στο αντικείμενο τη συμπάθειά τους, που τους διέκρινε ευνοϊκά από τους ευρωπαίους άνδρες με σφιχτή γροθιά.

    Ο κατώτερος υπολοχαγός Daniil Zlatkin στο τέλος του πολέμου κατέληξε στη Δανία, στο νησί Bornholm. Στη συνέντευξή του, είπε ότι το ενδιαφέρον των Ρώσων ανδρών και των Ευρωπαίων γυναικών ο ένας για τον άλλο ήταν αμοιβαίο: «Δεν είδαμε γυναίκες, αλλά έπρεπε... Και όταν φτάσαμε στη Δανία... είναι δωρεάν, παρακαλώ. Ήθελαν να ελέγξουν, να δοκιμάσουν, να δοκιμάσουν έναν Ρώσο, τι είναι, πώς είναι και φαινόταν να λειτουργεί καλύτερα από τους Δανούς. Γιατί; Ήμασταν αδιάφοροι και ευγενικοί… Έδωσα ένα κουτί σοκολάτες μισό τραπέζι, έδωσα 100 τριαντάφυλλα σε μια άγνωστη γυναίκα… για τα γενέθλιά της…»

    Ταυτόχρονα, λίγοι άνθρωποι σκέφτηκαν για μια σοβαρή σχέση, για γάμο, δεδομένου ότι η σοβιετική ηγεσία περιέγραψε ξεκάθαρα τη θέση της σε αυτό το θέμα. Το Διάταγμα του Στρατιωτικού Συμβουλίου του 4ου Ουκρανικού Μετώπου με ημερομηνία 12 Απριλίου 1945 ανέφερε: «1. Εξηγήστε σε όλους τους αξιωματικούς και σε όλο το προσωπικό των μπροστινών στρατευμάτων ότι ο γάμος με ξένες γυναίκες είναι παράνομος και απαγορεύεται αυστηρά. 2. Να αναφέρουμε αμέσως κατόπιν εντολής για όλες τις περιπτώσεις γάμου στρατιωτικού προσωπικού με ξένες γυναίκες, καθώς και για τις διασυνδέσεις του λαού μας με εχθρικά στοιχεία ξένων κρατών, προκειμένου να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για την απώλεια επαγρύπνησης και παραβίαση των σοβιετικών νόμων». Η οδηγία του επικεφαλής της Πολιτικής Διεύθυνσης του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου της 14ης Απριλίου 1945 έγραφε: «Σύμφωνα με τον επικεφαλής της κύριας διεύθυνσης ανθρώπινων πόρων του Υπαξιωματικού, το Κέντρο συνεχίζει να δέχεται αιτήσεις από αξιωματικούς του ενεργού στρατού με αίτημα για έγκριση γάμου με γυναίκες ξένων κρατών (Πολωνικά, Βουλγαρικά, Τσέχικα κ.λπ.). Τέτοια γεγονότα θα πρέπει να θεωρούνται ως βαρετή επαγρύπνηση και βαρετή πατριωτικά αισθήματα. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο στο πολιτικό και εκπαιδευτικό έργο να δοθεί προσοχή σε μια βαθιά εξήγηση του απαράδεκτου τέτοιων πράξεων από την πλευρά των αξιωματικών του Κόκκινου Στρατού. Εξηγήστε σε όλα αξιωματικοίπου δεν καταλαβαίνει τη ματαιότητα τέτοιων γάμων, την αστοχία του γάμου με ξένες γυναίκες, μέχρι την άμεση απαγόρευση, και να μην επιτρέπει ούτε μια περίπτωση».

    Και οι γυναίκες δεν επιδίδονταν σε αυταπάτες για τις προθέσεις των κυρίων τους. «Στις αρχές του 1945, ακόμη και οι πιο ηλίθιες ουγγρικές αγρότισσες δεν πίστευαν τις υποσχέσεις μας. Οι Ευρωπαίες γνώριζαν ήδη ότι μας απαγόρευαν να παντρευτούμε ξένες γυναίκες και υποψιάζονταν ότι υπήρχε παρόμοια παραγγελία για κοινή εμφάνιση σε εστιατόριο, κινηματογράφο κ.λπ. Αυτό δεν τους εμπόδισε να αγαπήσουν τους άντρες των κυριών μας, αλλά έδωσε σε αυτήν την αγάπη έναν καθαρά «χρεωτικό» [σαρκικό] χαρακτήρα», έγραψε ο B. Slutsky.

    Σε γενικές γραμμές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η εικόνα των Ευρωπαίων γυναικών που σχηματίστηκε μεταξύ των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού το 1944-1945, με σπάνιες εξαιρέσεις, αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ μακριά από την ταλαιπωρημένη φιγούρα με τα χέρια αλυσοδεμένα, κοιτάζοντας με ελπίδα. από τη σοβιετική αφίσα "Η Ευρώπη θα είναι ελεύθερη!" ...

          

    Σημειώσεις (επεξεργασία)
    Σλούτσκι Β.Σημειώσεις πολέμου. Ποιήματα και μπαλάντες. SPb., 2000.S. 174.
    Στο ίδιο μέρος. Σ. 46-48.
    Στο ίδιο μέρος. Σ. 46-48.
    Smolnikov F.M.Είμαστε σε πόλεμο! Το ημερολόγιο ενός στρατιώτη πρώτης γραμμής. Γράμματα από μπροστά. Μ., 2000.Σ. 228-229.
    Σλούτσκι Β.Διάταγμα. όπ. S. 110, 107.
    Στο ίδιο μέρος. Σελ. 177.
    Τσουχράι Γ.Ο πόλεμος μου. M.: Algorithm, 2001.S. 258-259.
    Ροντέν Α.Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα στη σέλα.Ημερολόγια. M., 2000.S. 127.
    Samoilov D.Άνθρωποι μιας επιλογής. Από στρατιωτικές σημειώσεις // Aurora. 1990. Αρ.2.Σ.67.
    Στο ίδιο μέρος. S. 70-71.
    Gelfand V.N.Ημερολόγια 1941-1946. http://militera.lib.ru/db/gelfand_vn/05.html
    Στο ίδιο μέρος.
    Στο ίδιο μέρος.
    Ροντέν Α.Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα στη σέλα. Ημερολόγια. M., 2000.S. 110.
    Στο ίδιο μέρος. S. 122-123.
    Στο ίδιο μέρος. Σελ. 123.
    Κεντρικό αρχείο του Υπουργείου Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. F. 372. Op. 6570. D; 76. Ν. 86.
    Σλούτσκι Β.Διάταγμα. όπ. Σελ. 125.
    Στο ίδιο μέρος. S. 127-128.
    Bogomolov V.O.Γερμανία Βερολίνο. Άνοιξη 1945 // Bogomolov V.O.Η ζωή μου, ή σε ονειρεύτηκα; .. Μ .: Το περιοδικό "Ο σύγχρονος μας", Νο. 10-12, 2005, Νο. 1, 2006. http://militera.lib.ru/prose/russian/ bogomolov_vo/03. html
    Κόπελεφ Λ.Κρατήστε για πάντα. Σε 2 βιβλία. Βιβλίο 1: Μέρη 1-4. M .: Terra, 2004. Ch. 11.http: //lib.rus.ec/b/137774/read#t15
    Ρωσικό Κρατικό Αρχείο Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας (στο εξής - RGASPI). ΣΤ. 17. Όπ. 125.Δ.321.Ν.10-12.
    Από συνέντευξη του Ν.Α.Ορλόφ στο site «Θυμάμαι». http://www.iremember.ru/minometchiki/orlov-naum-aronovich/stranitsa-6.html
    Samoilov D.Διάταγμα. όπ. Σελ. 88.
    Bogomolov V.O.Η ζωή μου, ή σε ονειρεύτηκα; .. // Ο σύγχρονος μας. 2005. Νο. 10-12; 2006. Αρ. 1. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/03.html
    Από την Πολιτική έκθεση για την προσαγωγή στο προσωπικό των οδηγιών του Συντρόφου Στάλιν υπ' αριθμ. 11072 με ημερομηνία 20/04/1945 στο 185 τυφέκιο τμήμα. 26 Απριλίου 1945 Παρατίθεται. Παράθεση από: Bogomolov V.O. Διάταγμα. όπ. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/02.html
    Cit. επί: Bogomolov V.O.Διάταγμα. όπ. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/02.html
    Στο ίδιο μέρος.
    Στο ίδιο μέρος.
    Κρατικά Αρχεία Ρωσική Ομοσπονδία... Φ. σ-9401. Op. 2.Δ 96.Ν.203.
    Κόπελεφ Λ.Διάταγμα. όπ. Ch. 12.http: //lib.rus.ec/b/137774/read#t15
    Gelfand V.N.Διάταγμα. όπ.
    Λευκός Όσμαρ. Conquerors "Road: An Eyewitness Account of Germany 1945. Cambridge University Press, 2003. XVII, 221 pp. Http://www.argo.net.au/andre/osmarwhite.html
    Σλούτσκι Β.Διάταγμα. όπ. Σελ. 99.
    Στο ίδιο μέρος. Σελ. 71.
    Polevoy B.Απελευθέρωση της Πράγας // Από το Σοβιετικό Γραφείο Πληροφοριών ... Δημοσιογραφία και σκίτσα των χρόνων του πολέμου. 1941-1945. Τ. 2. 1943-1945. Μόσχα: Εκδοτικός Οίκος APN, 1982.S. 439.
    Στο ίδιο μέρος. S. 177-178.
    Στο ίδιο μέρος. Σελ. 180.
    Από μια συνέντευξη με τον D.F. Zlatkin στις 16 Ιουνίου 1997 // Προσωπικό αρχείο.
    Cit. επί: Bogomolov V.O.Διάταγμα. όπ. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/04.html
    Στο ίδιο μέρος.
    Σλούτσκι Β.Διάταγμα. όπ. S. 180-181.

    Το άρθρο ετοιμάστηκε με την οικονομική υποστήριξη του Ρωσικού Ανθρωπιστικού Επιστημονικού Ιδρύματος, έργο αρ. 11-01-00363a.

    Το σχέδιο χρησιμοποιεί μια σοβιετική αφίσα του 1944 "Η Ευρώπη θα είναι ελεύθερη!" Καλλιτέχνης V. Koretsky

    Ας συνεχίσουμε την εκδρομή μας στα SS.
    Είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτά ήταν τα ελίτ μέρη της Γερμανίας και τα αγαπημένα του Φύρερ. Εκεί που προέκυψαν προβλήματα και κρίσεις, εμφανίστηκαν τα SS και ... Έσπασαν την κατάσταση; Δεν είναι πάντα. Αν τον Μάρτιο του 1943 οι άνδρες των SS ανακατέλαβαν το Χάρκοβο από εμάς, τότε εδώ Κουρσκ εξόγκωμααπέτυχαν.
    Πράγματι, τα Waffen-SS πολέμησαν απελπισμένα και παράφορα γενναία. Το ίδιο «κεφάλι του θανάτου» αγνόησε τις εντολές που απαγόρευαν τη μάχη σώμα με σώμα με τα σοβιετικά στρατεύματα.
    Αλλά το θάρρος, ακόμα και το τρελό, δεν είναι μόνο στον πόλεμο. Οχι όλοι. Οι δειλοί και οι ήρωες λέγεται ότι είναι οι πρώτοι που πεθαίνουν. Και οι προσεκτικοί και συνετοί επιβιώνουν.
    Τον πρώτο χρόνο του πολέμου, η Βέρμαχτ ήταν δύσπιστη για τα στρατεύματα των SS. Αν το επίπεδο της πολιτικής εκπαίδευσης ήταν πέρα ​​από επαίνους, τότε τακτικά και τεχνικά τα SS ήταν μια τάξη μεγέθους χειρότερη από τον στρατό. Πόσο θα μπορούσε ο Theodor Eicke, πρώην πληροφοριοδότης της αστυνομίας, πρώην ψυχιατρικός ασθενής και πρώην επικεφαλής του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Νταχάου; Πόσα καταλάβαινε από στρατιωτικές υποθέσεις; Όταν πέταξε στο αρχηγείο του Χίτλερ το καλοκαίρι του 1942, παραπονούμενος υστερικά για τις τεράστιες απώλειες, δεν έφταιγε αυτός;
    «Χασάπη Έικ», όπως τον αποκαλούσαν στη Βέρμαχτ για παραμέληση της απώλειας προσωπικού. Στις 26 Φεβρουαρίου το αεροπλάνο του θα καταρριφθεί και θα ταφεί κοντά στο Χάρκοβο. Πού είναι άγνωστος ο τάφος του.
    Πολύ καλα.
    Και οι στρατιώτες της Βέρμαχτ αποκαλούσαν ειρωνικά τους άνδρες των SS «δεντροβάτραχοι» το 1941 για το καμουφλάζ τους. Είναι αλήθεια ότι τότε οι ίδιοι άρχισαν να το φορούν. Ναι, και ανεφοδιασμός... Οι στρατηγοί του στρατού προσπάθησαν να προμηθεύσουν τα «Totenkopfs» στη δεύτερη θέση. Τι νόημα έχει να δίνεις καλύτερα θέματαΠοιος από όλους τους τύπους μάχης κατέκτησε μόνο μανιώδεις επιθέσεις με οποιοδήποτε κόστος; Θα πεθάνουν ούτως ή άλλως.
    Μόλις το 1943 η κατάσταση ισοπεδώθηκε. Τα SS άρχισαν να πολεμούν όχι χειρότερα από τη Βέρμαχτ. Όχι όμως λόγω του γεγονότος ότι το επίπεδο προπόνησης έχει αυξηθεί. Λόγω του γεγονότος ότι το επίπεδο εκπαίδευσης στα περισσότερα γερμανικός στρατός... Γνωρίζατε ότι τα μαθήματα για τους υπολοχαγούς στη Γερμανία κράτησαν μόνο τρεις μήνες; Και μαλώνουν τον Κόκκινο Στρατό για 6μηνη περίοδο σπουδών...
    Ναι, η ποιότητα της Βέρμαχτ έπεφτε σταθερά. Ισχυροί επαγγελματίες από τη Γαλλία και την Πολωνία αποκλείστηκαν μέχρι το 1943. Αντικαταστάθηκαν από κακώς εκπαιδευμένους νέους νέων ηλικιών στρατολόγησης. Και δεν υπήρχε κανείς να τους διδάξει. Κάποιος σάπισε στους βάλτους Σινιαβίνσκι, κάποιος καβάλησε με το ένα πόδι στη Γερμανία, κάποιος έσυρε κορμούς στις τοποθεσίες υλοτομίας της Βιάτκα.
    Εν τω μεταξύ, ο Κόκκινος Στρατός σπούδαζε. Σπούδασε γρήγορα. Η ποιοτική υπεροχή έναντι των Γερμανών αυξήθηκε τόσο πολύ που το 1944 τα σοβιετικά στρατεύματα κατάφεραν να πραγματοποιήσουν επιθετικές επιχειρήσειςμε καταστροφική αναλογία απωλειών. 10:1 υπέρ μας. Αν και, σύμφωνα με όλους τους κανόνες, οι απώλειες είναι 1: 3. Για έναν χαμένο αμυντικό, 3 επιθετικούς.

    Όχι, αυτή δεν είναι η επιχείρηση Bagration. Αυτή είναι η άδικα ξεχασμένη επιχείρηση Jassy-Kishinev. Ίσως το ρεκόρ για την αναλογία των απωλειών για ολόκληρο τον πόλεμο.
    Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, τα σοβιετικά στρατεύματα έχασαν 12,5 χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους και 64 χιλιάδες τραυματίες, ενώ τα γερμανικά και τα ρουμανικά στρατεύματα έχασαν 18 μεραρχίες. 208.600 Γερμανοί και Ρουμάνοι στρατιώτες και αξιωματικοί αιχμαλωτίστηκαν. Έχασαν έως και 135.000 νεκρούς και τραυματίες. 208 χιλιάδες αιχμαλωτίστηκαν.
    Σύστημα στρατιωτική εκπαίδευσηστην ΕΣΣΔ νίκησε παρόμοιο στο Ράιχ.
    Η φρουρά μας γεννήθηκε στις μάχες. Τα γερμανικά SS είναι τα παιδιά της προπαγάνδας.
    Πώς ήταν οι άνδρες των SS στα μάτια των ίδιων των Γερμανών;
    Ωστόσο, μια μικρή στιχουργική παρέκβαση.
    Δεν είναι μυστικό ότι ένας τεράστιος αριθμός μύθων έχει συσσωρευτεί γύρω από τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Για παράδειγμα: ο Κόκκινος Στρατός πολέμησε με ένα τουφέκι για τρεις. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή η φράση έχει ιστορικές ρίζες.
    Προέρχεται από ... «Μια σύντομη πορεία του ΚΚΣΕ (β).
    Ναι, οι Μπολσεβίκοι δεν έκρυψαν την αλήθεια. Αλήθεια, ω... Σχετικά με τον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό.
    «Ο τσαρικός στρατός υπέστη ήττα μετά την ήττα. γερμανικό πυροβολικό
    βομβάρδισε τα τσαρικά στρατεύματα με χαλάζι από οβίδες. Ο τσαρικός στρατός δεν είχε αρκετά όπλα,
    όχι αρκετά οβίδες, ούτε καν αρκετά τουφέκια. Μερικές φορές για τρεις στρατιώτες
    υπήρχε ένα τουφέκι».

    Ή εδώ είναι ένας άλλος μύθος. Ο διάσημος διάλογος δύο στρατάρχων: Ζούκοφ και Αϊζενχάουερ περιπλανιέται από βιβλίο σε βιβλίο. Λένε ότι ο Ζούκοφ καυχιόταν ότι άφηνε το πεζικό να προωθήσει τα τανκς μέσα από τα ναρκοπέδια για να καθαρίσει τα περάσματα με σώματα.
    Ας κουνήσουμε το χέρι μας στο γεγονός ότι το βάρος ενός ατόμου δεν θα υπονομεύσει με κανέναν τρόπο μια αντιαρματική νάρκη. Ότι είναι άχρηστο να αφήνουμε το πεζικό πάνω τους. Ας το ξεχάσουμε. Αναρωτιέμαι: από πού προήλθε αυτός ο μύθος;
    Αλλά πού ...
    Gunther Fleischmann. Ένας άνδρας των SS από το τμήμα Βίκινγκ.
    Ένα τέτοιο επεισόδιο βρίσκουμε στα απομνημονεύματά του.
    έτος 1940. Γαλλία. Πόλη του Μετς. Ο Fleischmann είναι ο χειριστής ασυρμάτου της έδρας. Ναι, κανείς έτσι κι αλλιώς, από τον ίδιο τον Ρόμελ, τη μελλοντική «Αλεπού της Ερήμου». Στη συνέχεια ο Ρόμελ διοικούσε την 7η Μεραρχία Πάντσερ, στην οποία ήταν προσαρτημένο το σύνταγμα SS Das Reich.
    Πίσω από την ίδια την πόλη στέκονται χαβίτζες. Η ίδια η πόλη καλύπτεται σφιχτά από γαλλικά αντιαεροπορικά πυροβόλα. Υπάρχει ένα μικτό ναρκοπέδιο μπροστά από την πόλη. Και νάρκες κατά προσωπικού και αντιαρματικές. Τι κάνει ο Ρόμελ;
    Στέλνει τον ασυρματιστή του όσο το δυνατόν πιο μπροστά για να προσδιορίσει και να αναφέρει τη θέση των εχθρικών μπαταριών. Η ομάδα αναγνώρισης σκοτώνεται ολοσχερώς στο δρόμο. Σχεδόν, αλλιώς τα απομνημονεύματα δεν θα είχαν διασωθεί. Ο Gunther φτάνει στον φράχτη και εκεί προσπαθεί να φτάσει στον Rommel: λένε, όλα έχουν φύγει:
    "- Iron Horse! Iron Horse! Firefly-1 σε καλεί!
    - Πώς είσαι, ιδιώτης;
    - Ο κ. Στρατηγός, ο Κλεκ και ο Μόρερ σκοτώθηκαν. Ζητώ την άδεια να επιστρέψω στο πίσω μέρος.
    «Πρέπει να εντοπίσουμε αυτές τις θέσεις με κάθε μέσο, ​​ιδιωτικό. Έχεις όπλο;
    - Σωστά, κύριε στρατηγέ! Έχω ακόμα το MR-38 της Grosler.
    - Αυτό είναι, γιε μου. Προσπαθήστε να πλησιάσετε. Οσο πιο κοντά γίνεται. Υπολογίζω σε σένα ...
    «Ακριβώς, κύριε στρατηγέ. Τέλος επικοινωνίας».
    Λοιπόν τι ακολουθεί? Και μετά να τι:
    "Κοιτάζοντας το γήπεδο, διέκρινα έναν σηματοδότη που κουνούσε κόκκινες και μπλε σημαίες. Ήταν ένα σήμα για να έρθουμε σε επαφή. Η χειραγώγηση του σχεδίου άρχισε να προκαλεί το "Iron Horse".
    «Τα σχέδιά μας έχουν αλλάξει», με πληροφόρησε ο κ. Στρατηγός. - Μείνε εκεί που είσαι, αλλά μη βγάζεις άσκοπα το ανόητο κεφάλι σου.
    - Δεν καταλαβαίνω, κύριε στρατηγέ!
    - Γιε μου, κάτσε εκεί που είσαι. Και μείνετε σε επαφή. Σου ετοίμασα ένα δώρο. Τέλος επικοινωνίας.
    - Με ποιον είστε? ρώτησε ο Ροτενφύρερ με περιέργεια.
    - Με τον διοικητή σου.
    - Για ποιο δώρο μιλούσε;
    «Ξέρει καλύτερα.
    Χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβουμε τι εννοούσε ο κ. Στρατηγός. Τα μεσαία βομβαρδιστικά Heinkel και τα αντίστοιχα καταδυτικά U-87 εμφανίστηκαν στον ουρανό. Στα καταδυτικά βομβαρδιστικά ανατέθηκε το έργο του στοχευμένου βομβαρδισμού, ενώ οι Heinkel ασχολούνταν με την κατασκευή χαλιών. Ο Μετς τυλίχθηκε στις φλόγες.
    «Ευχαριστώ, κύριε στρατηγέ», είπα, πατώντας το πλήκτρο μετάδοσης.
    Είναι καλά τα πράγματα; Κατέστειλε το πυροβολικό;
    Οχι. Οι Γάλλοι μόνο μείωσαν την ένταση της φωτιάς.
    Και ο Ρόμελ στέλνει τους στρατιώτες του να επιτεθούν.
    «Παρατήρησα τους στρατιώτες μας να τρέχουν στο χωράφι.
    - Υπάρχουν ορυχεία! φώναξα στο μικρόφωνο.
    Ο κύριος Στρατηγός το ήξερε αυτό. Στο πεδίο εμφανίστηκαν τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού ειδικού σκοπού και οχήματα παντός εδάφους με ημιτροχιά. Οι νάρκες εξερράγησαν, οι άνθρωποι έγιναν κομμάτια και ο εξοπλισμός υπέστη ζημιές. Μπροστά στα μάτια μου γινόταν μια πράξη της πιο ωμής τρέλας.
    Λίγα λεπτά αργότερα μου έφτασαν οι στρατιώτες του εφεδρικού λόχου. Αυτοί ήταν οι στρατιώτες του λόχου μου, εκείνου στον οποίο πολεμούσα. Άνοιξαν το δρόμο για τα SS, τη Βέρμαχτ και το 7ο Πάντσερ. Και τότε συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήμουν ασυρματιστής, θα είχα αντιμετωπίσει τη μοίρα της διαγραφόμενης δαπάνης».
    Πάλι.
    Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ.
    Τι, Frau γεννούν ακόμα Kinders;
    Ή μήπως υπάρχουν άλλες κατηγορίες στον πόλεμο από τη θέα από το χαράκωμα;
    Προφανώς, αυτό το περιστατικό επηρέασε τόσο πολύ τον Φλάισμαν που άρχισε να σκέφτεται τι συνέβαινε.
    "Έτσι, για παράδειγμα, άρχισαν να φτάνουν αναφορές από μονάδες SS" Death's Head ", σχετικά με ορισμένα γεγονότα στην πόλη Drancy. Έχω ήδη ακούσει ότι είτε ένα στρατόπεδο είτε μια φυλακή για αιχμαλώτους πολέμου είχε δημιουργηθεί στο Drancy. Επιπλέον, δόθηκε εντολή να παρακάμψουν εκτός σειράς όλα τα τρένα που πήγαιναν στο Drancy και σε ορισμένους σταθμούς που βρίσκονται ανατολικά αυτής της πόλης από τη Λιμόζ, τη Λυών, τη Σαρτρ και άλλα μέρη. Όλα τα τρένα αυτού του είδους ακολουθούσαν από τη Γαλλία προς τα ανατολικά, προς το Στρασβούργο, όπου μετά διέσχισαν τα σύνορα της Γερμανίας, αποκλειστικά εν γνώσει των SS.Δεν είχα τότε ιδέα ότι τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1940 μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα οι προαναφερθείσες νηοπομπές.Η δουλειά μου ήταν να στείλω αναφορά στον αξιωματικό του αρχηγείου των SS και ήξεραν τι να κάνουν Έπρεπε να ειδοποιήσω αμέσως τους ανωτέρους για τα ακόλουθα τρένα από τις πόλεις που αναφέρονται παραπάνω. ασυρμάτου και του επετράπη να επιστρέψει εκεί μόνο λίγο αργότερα, όταν οι πληροφορίες που ελήφθησαν υποβλήθηκαν σε επεξεργασία.
    Κάποτε ρώτησα τον Gleispunkt και τον Engel, λένε, τι είδους μυστικά τρένα ήταν, αλλά μόνο χαμογέλασαν ως απάντηση. Εγώ, σαστισμένος, ρώτησα τι ήταν αστείο, αλλά δεν έλαβα σαφή απάντηση. Ως θέμα αρχής, ενοχλούσα και τους δύο συναδέλφους μέχρι που ο Glayspunkt με ρώτησε:
    - Κάγκερ, τι πιστεύεις ότι μπορούν να μεταφέρουν αυτά τα τρένα;
    Απάντησα ότι δεν είχα ιδέα και ο Glayspunkt μου έκανε μια ερώτηση γελώντας:
    - Άκου, έχεις δει πολλούς Εβραίους στους δρόμους του Παρισιού;
    Λέγεται ότι οι Γερμανοί δεν γνώριζαν για τα στρατόπεδα θανάτου. Αυτό δεν είναι αληθινό.
    «Όλοι γνωρίζαμε για το Νταχάου και το Μπούχενβαλντ, αλλά με καθαρή συνείδησηΜπορώ να πω ότι το 1940 δεν είχα ιδέα τι γινόταν εκεί. Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν κέντρα πολιτικής εκπαίδευσης για εγκληματίες, όπου οι τελευταίοι διδάσκονταν να σέβονται τους υπάρχοντες νόμους. Πίστευα ότι αν κάποιος παραβίασε τη γερμανική νομοθεσία, του άξιζε μερικά χρόνια στο Νταχάου ή στο Μπούχενβαλντ.
    Αλλά γιατί έπρεπε να σύρουμε Εβραίους από άλλη χώρα στη Γερμανία, δεν κατάλαβα απολύτως "
    Ήξεραν τα πάντα.
    "... Δεν κατάλαβα γιατί ο Gleispunkt και ο Engel γέλασαν με αυτό. Επιπλέον, γέλασαν κακόβουλα και με τέτοιο βλέμμα σαν να ήξεραν πολύ περισσότερα από μένα."
    Μόλις είχε αρχίσει να σκέφτεται. Η φώτιση θα έρθει στο Ανατολικό Μέτωπο.
    Παρεμπιπτόντως, για το Ανατολικό Μέτωπο.
    Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου.
    Και πότε ξεκίνησε μαχητικόςστο σοβιετογερμανικό μέτωπο;
    Ο Fleischman ισχυρίζεται ότι...
    Νωρίτερα.
    Στις 20 Ιουνίου, την Παρασκευή, ρίχτηκε από αεροπλάνο στο έδαφος της ΕΣΣΔ ως μέρος μιας ομάδας αναγνώρισης και δολιοφθοράς.
    Το βράδυ της 20ης προς 21η Ιουνίου, η ομάδα SS συναντιέται με ... με ένα παρτιζάνικο απόσπασμα:
    Υπήρχαν πολλοί παρτιζάνοι. Στις τρύπες που σκάβονταν στο έδαφος, άνοιξαν φωτιές, αυτό έγινε προφανώς για λόγους καμουφλάζ. Υπήρχαν και σκηνές ραμμένες από τραπεζομάντιλα, κουρτίνες ή για άγνωστο λόγο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μου, στο στρατόπεδο βρίσκονταν τουλάχιστον 40 άτομα. Αποφασίσαμε να δροσιστούμε με κονσέρβα, ο οδηγός μας κάθισε μαζί μας.
    «Το χωριό είναι πολύ κοντά», είπε.
    - Τι είδους χωριό; τον ρώτησε ο Ντετβάιλερ.
    «Το χωριό», απάντησε ο οδηγός. - Θα σε συνοδεύσουμε. Θα ακούσεις εκεί. Φάτε πρώτα.
    Ρίχνοντας μια επιδοκιμαστική ματιά στις κουμπότρυπές μας, ο γέρος είπε χαμογελώντας:
    - SS.
    Άλλοι παρτιζάνοι άρχισαν να κάθονται μαζί μας. Ανάμεσά τους ήταν μια γυναίκα περίπου τριάντα ετών με άθλια ρούχα. Όμως, παρά τα ρούχα της και το βρώμικο πρόσωπό της, μου φαινόταν όμορφη. Με την παρουσία της ανακουφίστηκε κάπως το κλίμα.
    - Ποιός είσαι? Ρώτησα ξανά τον παλιό οδηγό. - Και που είμαστε;
    Ακούγοντας την ερώτησή μου, τα υπόλοιπα αδέρφια του δάσους του γέρου χαμογέλασαν σαν να ήξεραν κάτι που εμείς δεν ξέραμε.
    «Τον λέμε πατέρα Δημήτριο. Και με λένε Ρέιτσελ. Καλώς ήρθατε στην Ουκρανία.
    Δεν μπερδεύει τίποτα;
    Προσωπικά, με μπέρδεψε το όνομα Rachel - ένα τυπικό εβραϊκό όνομα.
    Ποιος ήταν αυτός? UPA; Τι είδους «παρτιζάνοι»; Δυστυχώς, ο Gunther δεν απαντά σε αυτή την ερώτηση. Διευκρινίζει όμως ότι αυτά τα μέρη απέχουν περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Κόβελ.
    Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι υπηρεσίες πληροφοριών αναφέρουν τη σύνθεση των μονάδων του Κόκκινου Στρατού στη ζώνη επίθεσης.
    Στις 22 συνέβη κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Αλλά τι συνέβη στη συνέχεια όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στο έδαφος της ΕΣΣΔ.
    "Η προέλαση της συνοδείας επιβραδύνθηκε. Περίπου ένα χιλιόμετρο από το σημείο ελέγχου, παρατηρήσαμε μια ομάδα στρατιωτών της αστυνομίας SS στην άκρη του δρόμου. εδώ όχι από την πρώτη γραμμή. Αφού οδηγήσαμε άλλα 500 μέτρα, και στις δύο πλευρές του δρόμου είδαμε κρεμάλες φτιαγμένες από φρεσκοκομμένους κορμούς σκαμμένες στο έδαφος. Υπήρχαν περίπου 50 από αυτές σε κάθε πλευρά, και ένας κρεμασμένος άνδρας κρεμόταν σε κάθε πλευρά. Περπατούσαμε μέσα από ένα τούνελ με αγχόνη. Και τι είναι το πιο περίεργο "Δεν το κάναμε δείτε έναν μόνο στρατιώτη ανάμεσα στους κρεμασμένους. Όλοι οι πολίτες! Στα δεξιά του δρόμου, στην αγχόνη, αναγνώρισα ξαφνικά με φρίκη ανάμεσα στον εκτελεσμένο πατέρα Δημήτριο και τη Ραχήλ».
    Οι Γερμανοί ξεκίνησαν τον πόλεμο και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να κρεμάσουν τους Ουκρανούς. Αυτοί που προχθές παρείχαν βοήθεια στους αξιωματικούς των πληροφοριών των SS.
    «Στο τέλος μιας σειράς αγχόνης, σκάφτηκε ένα χαντάκι, όπου πετάχτηκαν τα σώματα των νεκρών Ρώσων στρατιωτών. Κοιτώντας πιο κοντά, συνειδητοποίησα ότι ήταν ξαπλωμένοι σε σειρές - σαν να τους έφεραν για πρώτη φορά σε ομάδες στην άκρη του το χαντάκι και μετά πυροβόλησαν για να φέρουν αμέσως τον επόμενο.στρατιώτες της αστυνομίας των SS και κατευθείαν από το λαιμό έριξαν οινόπνευμα μέσα τους. Όταν η συνοδεία μας αύξησε την ταχύτητα, δεν κούνησαν το αυτί τους. Τότε κάποιος άγγιξε τον ώμο μου. Γυρίζοντας, είδα τον Detweiler. Έδειξε πίσω. Συνάδελφε, είδα την αστυνομία των SS να συνοδεύει μια άλλη ομάδα πολιτών στην τάφρο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά περπατούσαν υπάκουα με τα χέρια ψηλά. Ρώτησα τον εαυτό μου: είναι κι αυτοί αντάρτες; Πώς θα μπορούσαν να είναι Τι έγκλημα διέπραξαν να καταδικάσουν σε θάνατο χωρίς δίκη ή έρευνα; "Η στήλη μας έφευγε, αλλά κατάφερα να δω πώς η αστυνομία των SS άρχισε να χωρίζει τους καταδικασμένους σε ομάδες - άνδρες στάλθηκαν προς μια κατεύθυνση, γυναίκες σε άλλη. σηκώθηκε για να απομακρύνει τα παιδιά από τις μητέρες τους. Μου φάνηκε ότι μέσα από το βουητό των μηχανών ακούω κραυγές»
    Αυτή δεν είναι η «κόκκινη προπαγάνδα» του Έρενμπουργκ.
    Αυτές είναι οι αναμνήσεις ενός αξιωματικού των SS της μεραρχίας Βίκινγκ.
    Δεν έχω τίποτα να πω εδώ.
    "Ένας από τους Untersturmführers με διέταξε να συντονίσω το Petrike σε διαφορετική συχνότητα και μετά άρχισε να καλεί τον διοικητή μου. Ο δεύτερος αξιωματικός, εν τω μεταξύ, διέταξε δύο στρατιώτες του 2ου συντάγματος SS να τους παραδώσουν τους αιχμαλώτους. Ένας από τους Ρώσους έμοιαζε με ένας αξιωματικός, η στολή τους ήταν Και τότε με ξημέρωσε - είναι πολιτικός εκπαιδευτής.» Ο Untersturmführer, επιστρέφοντας το ραδιόφωνό μου, στράφηκε στον σύντροφό του.
    «Όχι, αυτό ισχύει μόνο για πολιτικούς εκπαιδευτές», ανέφερε.
    Και κυριολεκτικά το ίδιο δευτερόλεπτο, τράβηξε το πιστόλι του και έριξε πολλές σφαίρες στη σειρά ακριβώς στο κεφάλι του σοβιετικού πολιτικού εκπαιδευτή. Ο Κρεντλ και εγώ δεν είχαμε καν χρόνο να αποφύγουμε το πιτσιλίσματα αίματος και εγκεφάλου».
    Εδώ είναι μια απεικόνιση του «Τάγματος των Επιτρόπων». Ή ιδού ένα άλλο...
    «Περάσαμε με το αυτοκίνητο μέσα από το φράγμα, μετά στρίψαμε αριστερά στο κτίριο στο οποίο βρίσκονταν οι φρουροί και, πλησιάζοντας ήδη τη θέση του συνοικισμού, ξαφνικά, περίπου 50 μέτρα μακριά, κοντά στα δέντρα, είδαμε αρκετές εκατοντάδες γυμνούς ντόπιους πολίτες που φρουρούνταν από τα SS και Ουκρανοί εθελοντές.Ακούστηκαν αρκετοί πυροβολισμοί πίσω από τα δέντρα.
    - Τι κάνει εδώ; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? Ρώτησα τον φρουρό στη θέση του συνοικισμού.
    Πήρε τα έγγραφά μας, τα διάβασε και είπε:
    - Πηγαίνετε μέσα και αναφέρετε την άφιξή σας στον αρχηγό.
    - Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι; Ο Κρεντλ επανέλαβε την ερώτησή μου.
    - Και γιατί τους πυροβολούν; - Ο Lichtel προσχώρησε.
    «Αναφέρετε την άφιξή σας στον αρχηγό», επανέλαβε ο στρατιώτης με πείσμα, σαν να μην μας άκουγε. «Και μη χώνεις τη μύτη σου εκεί που δεν σου ζητάνε», πρόσθεσε με έναν υποτονικό.
    Ο Quartermaster ήταν ένας Sturmscharführer με ξεκούμπωτη στολή με ένα χοντρό πούρο στο στόμα. Αφού πέρασε τα μάτια του πάνω από τα χαρτάκια μας, μας είπε να πάμε παρακάτω στον ίδιο δρόμο από τον οποίο στρίψαμε. Η ραδιοφωνική μονάδα είναι κοντά, μας διαβεβαίωσε, και αναφερθείτε εκεί στο Hauptsturmführer.
    Ο Lichtel, μη μπορώντας να αντισταθεί, ρώτησε τον Sturmscharführer:
    - Και τι είδους γυρίσματα εκεί, δίπλα στα δέντρα;
    «Εκπαίδευση δύναμης πυρός», είπε ο αρχηγός, χωρίς να τον κοιτάξει.
    - Και αυτοί που στέκονται γυμνοί, ποιοι είναι; Η Στουρμσαρφίρερ τον μέτρησε με ένα παγωμένο βλέμμα.
    «Στόχοι», ήρθε η λακωνική απάντηση.
    Τι υπάρχει να σχολιάσετε;
    Λοιπόν, τότε ο Gunther λέει πώς οι Γερμανοί άρχισαν να ψείρες και να μετατρέπονται σε γουρούνια. Ναι, ήδη τον Ιούνιο του 1941. Αμέσως μετά τη μάχη του Ντούμπνο.
    «Η δίψα, η αφυδάτωση και το μουχλιασμένο ψωμί μετατράπηκαν σε ασθένειες του προσωπικού».
    Δεν ξέρω, από πού πήραν οι Γερμανοί το μουχλιασμένο ψωμί; Ωστόσο, όπως θα δείξει ο χειμώνας, αυτή είναι μια τυπική παραγγελία των Γερμανών προσώπων.
    "...συχνά το ψωμί έσφυζε από σκουλήκια, και δεν μας επέτρεπαν να τα επιλέξουμε. Μασήστε τον εαυτό σας με σκουλήκια, θα είναι πιο χορταστικό και θα υπάρχουν περισσότερες πρωτεΐνες, προφανώς, σκέφτηκαν οι διοικητές μας. Έτσι φτιάξαμε για την έλλειψη πρωτεϊνών. Με την πάροδο του χρόνου, το γεύμα μας εμπλουτίστηκε με μια νέα τελετουργία - ένα είδος διαμαρτυρίας. Όλοι συναγωνίζονταν μεταξύ τους καυχιόνταν ο ένας τον άλλον, που έχει ένα πιο χοντρό σκουλήκι στην ψίχα του ψωμιού. Και μετά άρχισαν να μασάνε , και με ανοιχτό το στόμα λένε, κοίτα με, δεν είμαι τσιγκούνης, τα έχω συνηθίσει όλα. μαζοχισμός"
    «... φυσικά, δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε για καμία υγιεινή σε τέτοιες συνθήκες. Αν βρισκόμασταν δίπλα σε ένα ποτάμι ή λίμνη, δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να σκαρφαλώσει στο νερό έως ότου όλες οι φιάλες, οι δεξαμενές και τα καλοριφέρ των αυτοκινήτων Πολλοί όμως αντί να κάνουν μπάνιο προτίμησαν να αποκοιμηθούν. Οι αξιωματικοί τους ανάγκασαν να κάνουν μπάνιο, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο να ξυπνήσουν τον εξουθενωμένο στρατιώτη και τελικά λύθηκαν. Οι ψείρες ταλαιπωρούσαν τόσο αυτούς όσο και τους άλλους - ήταν στα μαλλιά τους, με ρούχα - παντού.
    Πολιτιστικό έθνος. Πολύ καλλιεργημένος. Μόνο οι Εσκιμώοι είναι πιο καλλιεργημένοι, αλλά αυτοί δεν αξίζει να πλυθούν καθόλου. Απειλητική για τη ζωή.
    Γενικά, τα απομνημονεύματα του Fleischmann δεν χρειάζονται σχολιασμό. Όλα τα λέει μόνος του:
    «Την πρώτη κιόλας νύχτα κοντά στον Δνείπερο, οι Ρώσοι κατέστρεψαν τη γέφυρα του ποντονίου με πυραύλους και νάρκες. πάλιτο κατέστρεψε... Όταν χρειάστηκε να αποκατασταθούν για τέταρτη φορά οι πλωτήρες, οι βαθμοφόροι κούνησαν μόνο το κεφάλι τους, αναρωτιούνται τι είδους σοφοί άνθρωποι είναι οι αξιωματικοί μας. Και η γέφυρα, εν τω μεταξύ, υπέστη και πάλι ζημιές το επόμενο βράδυ από τους βομβαρδισμούς των Ρώσων. Στη συνέχεια, από τα ρωσικά ορυχεία, δεν πήρε μόνο η γέφυρα, αλλά και το πόστο μας έσπρωξε μπροστά, και αυτό που βρισκόταν στα βόρεια έπαθε ζημιά. σιδηροδρομική γέφυρα... Οι αξιωματικοί διέταξαν να τους παραδοθούν τα φορτηγά για απόσυρση, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δώσει την εντολή να απαντήσουν τα πυρά».
    Οι περίφημοι SS πολεμούν όσο καλύτερα μπορούν.
    Τελικά...
    "... πάλι νέα πρόσωπα, νέα επώνυμα, πάλι ο διάβολος ξέρει πόσο να κάνει παρέα στην ουρά για φαγητό. Δεν μου άρεσαν όλα αυτά. Δεν ήταν του γούστου μου, τουλάχιστον πέθανε. Δεν ήμουν καθόλου πρόθυμος να κάνω φίλους με όλους από την 5η μεραρχία SS. Από το 14ο σώμα, αλλά σε κάθε πρωινό τσεκ απ τα επώνυμά τους αναπόφευκτα σέρνονταν στα αυτιά μου.
    Η ελίτ είχε σχεδόν νοκ άουτ τον χειμώνα του 1941 Σοβιετικοί στρατιώτες... Και τότε αρχίζουν τα Θεοφάνεια...
    «Τότε ρώτησα τον εαυτό μου, για ποιο πράγμα πολεμάω; Δεν υπήρχε αμφιβολία - αυτός δεν ήταν ο πόλεμος μου.
    Όμως συνέχισε να πολεμά, όπως αρμόζει σε έναν γενναίο πόλεμο των SS.
    «Και μετά πιάσαμε όλοι τα πολυβόλα και τα τουφέκια και ανοίξαμε πυρ μικρή έκταση, κάτι σαν αγορά όπου βρίσκεται το ρωσικό υπαίθριο νοσοκομείο. Οι γιατροί και το προσωπικό τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους τραυματίες. Μερικοί από αυτούς έφταναν ήδη για τα οπλοπολυβόλα τους και εμείς, συνειδητοποιώντας ότι μόλις είχαμε χάσει τον Μπρίκνερ και ο Μπίζελ, τυφλωμένοι από την οργή, αρχίσαμε να πυροβολούμε αδιακρίτως τους τραυματίες. Αλλάζοντας τις κόρνες των πολυβόλων, ξαπλώσαμε περίπου 30-40 άτομα σε μεγάλες εκρήξεις. Κάποιοι, κουνώντας αμήχανα, προσπάθησαν να φύγουν ή να συρθούν μακριά, αλλά τους προσπέρασαν και οι σφαίρες μας. Με την ολοκλήρωση αυτής της τερατώδης, βάρβαρης πράξης, ξαφνικά παρατήρησα έναν Ρώσο στρατιώτη να κρύβεται πίσω από ένα ξύλινο καροτσάκι. Βγάζοντας την άδεια κόρνα, έβαλα μια καινούργια και έσπασα το καρότσι σε μάρκες. Το σώμα του Ρώσου, που κουβαλούσε αδέξια πάνω από τα συντρίμμια του καροτσιού, έπεσε στο έδαφος. Συνειδητοποιώντας ότι αυτή η κόρνα είχε χρόνο να αδειάσει, κόλλησα μια άλλη στο μηχάνημα και την έριξα εξ ολοκλήρου στο νεκρό σώμα. Αν δεν ήταν ο Σαρφύρερ που τρέχει, θα συνέχιζα να πυροβολώ μέχρι να τελειώσουν τα φυσίγγια.
    Εξετάσαμε σιωπηλά το σωρό από ακίνητα σώματα. Κάποιος μουρμούρισε στον Shtotz ότι δήθεν εκδικηθήκαμε τους Ρώσους για σένα. Τότε ο Σαρφύρερ και εγώ αρχίσαμε να περπατάμε γύρω από την πλατεία, πήγα ειδικά στα υπολείμματα του καροτσιού για να βεβαιωθώ ότι ο Ρώσος ήταν πραγματικά νεκρός.
    Ο Κραντλ ήρθε κοντά μου. Τον κοίταξα στα μάτια. Και κατάλαβα τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή.
    «Αυτό δεν είναι Βέλγιο».
    Ναί. Αυτό δεν είναι Βέλγιο. Είναι η Ρωσία.
    Και εδώ οι πεφωτισμένοι Ευρωπαίοι δεν έκαναν έναν συνηθισμένο ιπποτικό πόλεμο. Οχι. Ήταν ένας συνηθισμένος αποικιακός πόλεμος.
    Η έννοια του "Untermensch" δεν διαφέρει από την έννοια του "Negro" ή του "Indian". Τρέφει το κεφάλι και καταστρέφει τους τραυματίες. Αυτή είναι η όλη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στους λεγόμενους «απολίτιστους λαούς».
    Απολίτιστος...
    Αυτό είμαστε εσείς και εγώ, Ρώσοι, απολίτιστοι.
    Αλλά οι άθλιοι, μέχρι τον αγκώνα και το γόνατο στο αίμα, οι Γερμανοί είναι πολιτισμένοι.
    Καλύτερα να είσαι τριτοκοσμική χώρα παρά ένα τέτοιο θηρίο με τη μορφή SS.
    "Βλέποντας τι είχα κάνει, δεν ένιωσα καμία επίπληξη της συνείδησής μου. Δεν ένιωσα ούτε μια σκιά τύψεων."
    Στο τέλος, ο Φλάισμαν τραυματίστηκε στην πόλη του Γκρόζνι. Και καταλήγει στη Βαρσοβία. Στο νοσοκομείο.
    "Οι συνθήκες στο νοσοκομείο της Βαρσοβίας ήταν τρομερές. Δεν υπήρχαν αρκετά φάρμακα για τους τραυματίες και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν καταδικασμένοι σε επώδυνο θάνατο".
    Ωστόσο, έχουμε ήδη μιλήσει για την ποιότητα της γερμανικής ιατρικής. Μένει μόνο να προσθέσουμε ότι οι τραυματίες που πέθαναν στα πίσω νοσοκομεία δεν συμπεριλήφθηκαν στις μαχητικές απώλειες.
    Μεταφέρθηκαν στον λεγόμενο Εφεδρικό Στρατό και οι απώλειές του είναι απώλειες ... του άμαχου πληθυσμού.
    Τώρα καταλαβαίνετε γιατί οι Γερμανοί είχαν τόσο χαμηλές απώλειες της Βέρμαχτ και των SS;
    Παρεμπιπτόντως, για τις απώλειες:
    «Έλαβα γράμματα από το σπίτι σε τακτική βάση και από αυτά έμαθα ότι όλα τα αδέρφια μου (ήταν δύο - περίπου ο Ivakin A.) πέθαναν σε αυτόν τον πόλεμο. Όπως και τα δύο ξαδέρφια, όπως ο θείος μου, που υπηρετούσε στο Kriegsmarine. "
    Πέντε στους έξι συγγενείς είχαν πεθάνει μέχρι τον χειμώνα του 1943 ... Τίποτα τέτοιο;
    Λοιπόν, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
    Εδώ ο ήρωάς μας περιγράφει την επίθεση των SS στη Νορμανδία. Η ελίτ τρέχει στην πλαγιά του λόφου:
    "Δεν ξέρω ποιος ήταν η πλειοψηφία των μαχητών - είτε νεοσύλλεκτοι είτε βετεράνοι, αλλά έβλεπα με τρόμο καθώς κάνουν εντελώς άγρια ​​λάθη. Μερικοί από τους μαχητές αποφάσισαν να ρίξουν χειροβομβίδες στην κορυφή του λόφου, που ήταν εντελώς άδειο Φυσικά, οι χειροβομβίδες που δεν έφτασαν στο στόχο κατέβηκαν, ξεσπώντας δίπλα στους στρατιώτες των SS. Άλλοι πολεμιστές προσπάθησαν να πυροβολήσουν με πολυβόλα σε όρθια θέση, κάτι που στην πλαγιά του λόφου, για να το θέσω ήπια, είναι δύσκολο να εφαρμοστεί - το Φυσικά, μετά τον πρώτο γύρο, οι μαχητές έπεσαν και κύλησαν στην απότομη πλαγιά, σπάζοντας τα χέρια και τα πόδια τους».
    Αυτή η επίθεση ξεκίνησε στις 4.15 π.μ., γράφει ο Fleischmann. Επίθεση σε πέντε κύματα πεζικού. Το δεύτερο κύμα πήγε στις 4.25. Στο 4.35 το τρίτο. Αλλά, όπως μπορούμε να δούμε, ήδη στο δεύτερο κλιμάκιο, η επίθεση απλά πνίγηκε. Λόγω των πυκνών πυρών των συμμάχων και της ίδιας της βλακείας των SS.
    Μόνο στις 6 το πρωί άλλα κύματα πήγαν στην επίθεση.
    Και στις 7.45 όλα είχαν τελειώσει…
    «Από 100 άτομα του 1ου κλιμακίου, περίπου τρεις δωδεκάδες έμειναν ζωντανοί»
    Σε ένα βουνό, σε ένα λόφο, υπάρχει μια καμπάνα ...
    Η επίθεση στο ύψος 314 συνεχίστηκε για άλλες 6 ημέρες.
    Ποιος λοιπόν πέταξε κρέας σε ποιον;
    Κάποιο είδος Tonton Macoutes, ικανό μόνο να πυροβολήσει τραυματίες και αμάχους.
    «Παρόλα αυτά αποφάσισα να επισκεφτώ τον Werner Büchlein. Υπηρέτησε στο 3ο τμήμα δεξαμενών SS "Death's Head" την ώρα της εισβολής στο Σοβιετική Ένωσηκαι το 1942 ανατινάχτηκε από νάρκη, έχασε το δεξί του πόδι. Μιλήσαμε για τον πόλεμο και άλλα θέματα. Ένιωθα ότι δεν ήταν διατεθειμένος να επεκταθεί στα θέματα για τα οποία μίλησε ο πατέρας μου, αλλά δεν ήξερα πώς να τον ρωτήσω πιο ευαίσθητα για αυτό. Αλλά μετά, μαζεύοντας κουράγιο, ρώτησε ωμά:
    Στην αρχή, ο Βέρνερ αντιμετώπισε τις ερωτήσεις μου δύσπιστα - ποτέ δεν ξέρεις, ίσως με έστειλαν να μυρίσω την ηττοπαθή διάθεσή του, αυτό υπονομεύει μαχητικό πνεύμαέθνος. Του μετέφερα το περιεχόμενο της συνομιλίας με τον πατέρα μου, εξηγώντας ότι ήθελα διαύγεια.
    «Ολόκληρα χωριά», παραδέχτηκε. - Ολόκληρα χωριά, και το καθένα έχει χίλιους κατοίκους, ή και περισσότερους. Και είναι όλοι στον άλλο κόσμο. Απλώς τους έβγαλαν σαν βοοειδή, τους έβαλαν στην άκρη της τάφρου και τους πυροβόλησαν. Υπήρχαν ειδικές μονάδες που ασχολούνταν συνεχώς με αυτό. Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι - όλοι αδιακρίτως, Καρλ. Και μόνο επειδή είναι Εβραίοι.
    Μόνο τότε συνειδητοποίησα με όλη τη σαφήνεια τη φρίκη αυτών που είχε πει ο Βέρνερ. Κοίταξα το κούτσουρο αντί για ένα πόδι με ένα μπατζάκι με πιτζάμα και σκέφτηκα: όχι, αυτός ο άντρας δεν έχει πλέον νόημα να λέει ψέματα ή να στολίζει.
    - Μα γιατί? - Ρώτησα.
    - Και μετά, ότι μια παραγγελία είναι εντολή. Δόξα τω Θεώ, μου κόπηκε το πόδι εγκαίρως. Δεν άντεξα άλλο. Μερικές φορές πυροβολούσαμε μόνο ηλικιωμένους και παιδιά, μερικές φορές άντρες, γυναίκες και έφηβους στέλνονταν σε στρατόπεδα.
    - Στα στρατόπεδα;
    - Προς Άουσβιτς, Τρεμπλίνκα, Μπέλσεν, Τσέλμνο. Και μετά μετατράπηκαν σε ημι-πτώματα και μετά σε πτώματα. Στη θέση τους έφεραν καινούργια. Και έτσι ούτε ένα χρόνο.
    Ο Βέρνερ εξήγησε αυτά τα τρομερά γεγονότα με ήρεμο, απαθή τόνο, σαν να επρόκειτο για κάτι δεδομένο».
    Να σας θυμίσω για άλλη μια φορά ποιος ήταν ο «Νεκρός Κεφάλι» - οι πρώην φρουροί των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
    Και ο ίδιος ο Φλάισμαν μπήκε στα SS κατά λάθος. Στη συνέχεια, στην αρχή του πολέμου, η χιτλερική φρουρά χρειαζόταν απεγνωσμένα ειδικούς όλων των γραμμών, συμπεριλαμβανομένων των χειριστών ασυρμάτου. Ως αποτέλεσμα, ο Gunther μεταφέρθηκε από το Kriegsmarine στα SS.
    Όμως δεν τελείωσε τον πόλεμο τυχαία. Ήδη ένας Unterscharführer και διοικώντας μια διμοιρία, απλώς παραδόθηκε στους Αμερικανούς. Μαζί με τη διμοιρία. Έφτυσαν τα πάντα, σήκωσαν ένα λευκό πουκάμισο σε μια ξιφολόγχη και έφυγαν από το πεδίο της μάχης. Ακόμη και παρά το γεγονός ότι οι οικογένειες των πολεμιστών μπορεί να μπουν στα ίδια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για την προδοσία των αντρών τους.
    Συλλογική ευθύνη. Σαν αυτό. Στη Γερμανία, διαφωτισμένη, παρεμπιπτόντως.
    Και τον Ιούνιο, ο Gunther Fleischmann απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία. Δεν δικάστηκαν για στρατιωτικά εγκλήματα.
    Ωστόσο, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι άλλαξε το όνομά του. Μερικές φορές ξεστομίζει στο κείμενο και οι σύντροφοί του γυρίζουν προς το μέρος του: «Καρλ!
    Και ναι, έζησε, παρεμπιπτόντως, στη ΛΔΓ ...

    © 2021 nc1.ru. Διαγνωστικά και ασθένειες. Φάρμακα από το Α έως το Ω  

       

      

     

      

      

     

     

     

    греческий язык 


    Воспоминания фронтовиков о немках. Взгляды немцев на русских солдат во время Второй мировой войны
     
    26.10.2021
     

    Из воспоминаний солдат и офицеров Вермахта:
    «Боже мой, что эти русские собираются с нами делать? Мы все здесь умрем! .. ».

    1. Начальник штаба 4-й армии вермахта генерал Гюнтер Блюментрит

    «Тесный контакт с природой позволяет россиянам свободно передвигаться ночью в тумане, через леса и болота. Они не боятся темноты, бескрайних лесов и холода. Нередки случаи зимой, когда температура опускается до минус 45. Сибирь, которую можно считать частично или полностью азиатской, еще тяжелее, даже сильнее ... Мы уже пережили это со времен Первой мировой войны, когда пришлось столкнуться лицом к лицу с Сибирским армейским корпусом ».

    «Для европейца, привыкшего к маленьким землям, расстояния на Востоке кажутся бесконечными ... Ужас усиливается меланхолической монотонностью русского пейзажа, удручающего, особенно сумрачной осенью и мучительно долгой зимой. Психологическое влияние этой страны на среднего немецкого солдата было очень сильным. Он чувствовал себя ничтожным, потерянным в этих бескрайних просторах ».

    «Русский солдат предпочитает рукопашный бой. Его способность без страха переносить невзгоды поистине удивительна. Такого русского солдата мы узнали и прониклись уважением четверть века назад ".

    «Нам было очень трудно иметь четкое представление об оснащении Красной Армии. Гитлер отказывался верить, что советское промышленное производство может быть равно немецкому. О русских танках у нас было мало информации. Мы понятия не имели, сколько танков в месяц может производить российская промышленность.
    Получить даже карты было сложно, так как русские держали их в строжайшей секретности. Карты, которые у нас были, часто были неправильными и вводили в заблуждение.
    У нас также не было точных данных о боевой мощи российской армии. «Те из нас, кто воевал в России во время Первой мировой войны, считали это прекрасным, а те, кто не знал нового врага, склонны недооценивать его».

    «Поведение русских войск даже в первых боях резко контрастировало с поведением поляков и западных союзников, когда они потерпели поражение. Даже в окружении русских они продолжали упорно сражаться. Там, где не было дорог, русские в большинстве случаев оставались недоступными. «Они всегда пытались перейти на восток. Наша осада русских редко была успешной».

    «Все, от генерала фон Бока до солдата, надеялись, что скоро мы будем гулять по улицам российской столицы. Гитлер даже создал оперативную группу по уничтожению Кремля. Когда мы подошли к Москве, настроение наших командиров и войск резко изменилось. «Мы были удивлены и разочарованы, узнав в октябре и начале ноября, что побежденные русские не перестали существовать как военная сила ... В последние недели сопротивление врага усилилось, а интенсивность боевых действий нарастает. ежедневно."

    2. Из воспоминаний немецких солдат.

    «Русские не сдаются. Еще один взрыв, минуту все тихо, а потом снова открывают огонь ».
    « Мы с удивлением наблюдали за русскими. Кажется, им было все равно, что их основные силы были разбиты ... »
    « Буханки хлеба надо было резать топором. Несколько счастливчиков сумели раздобыть русскую форму ... »
    « Боже мой, что это за русские? планируете делать вместе? нас; Мы все здесь умрем! .. ».

    3. Генерал-полковник (впоследствии маршал) фон Клейст

    «Русские с самого начала показали себя первоклассными воинами, и наш успех в первые месяцы войны был достигнут просто благодаря лучшей подготовке. Приобретя боевой опыт, они стали первоклассными солдатами. Они сражались с большим упорством, у них была потрясающая выносливость ... »

    4. Генерал фон Манштейн (также будущий маршал)

    «Часто бывало, что советские солдаты поднимали руки, чтобы показать, что они сдаются нам, и после того, как наша пехота подошла к ним, они снова взялись за оружие. или раненый притворился мертвым, а потом стрелял в наших солдат сзади ».

    5. Дневник генерала Гальдера

    «Следует отметить упорство отдельных русских формирований в бою. «Были случаи, когда предохранители от таблеток взрывались вместе с коробками с таблетками, не желая их передавать». (Запись от 24 июня - третьего дня войны.)
    «Информация с фронта подтверждает, что русские воюют повсюду до последнего человека ... Поразительно, что при захвате артиллерийских батарей и т. д. немногие сдаются в плен ». (29 июня - неделей позже.)
    «Бои с русскими идут чрезвычайно упорно. «Было арестовано лишь небольшое количество задержанных». (4 июля - меньше двух недель.)

    6. Маршал Браухич (июль 1941 г.)

    «Уникальность страны и неповторимость характера россиян придают кампании особую особенность. Первый серьезный противник »

    7. Командующий 41-м танковым корпусом вермахта генерал Рейнгарт

    «Около сотни наших танков, около трети из которых были Т-IV, заняли исходные позиции для контратаки. Мы стреляли в русских железных чудовищ с трех сторон, но все было напрасно ... Русские великаны эскалации по фронту и в глубине все ближе и ближе. Один из них подошел к нашему танку, отчаянно затопленному в заболоченном озере. Не долго думая, черный монстр прошел над танком и своими гусеницами столкнул его в грязь. В этот момент прибыла 150-мм пушка. Пока командир артиллерии предупреждал о приближении танков противника, орудие открыло огонь, но снова безрезультатно.

    Один из советских танков подошел к пушке на 100 метров. Боевики открыли огонь прямо по нему и нанесли удар - молниеносный. Танк остановился. «Мы его нокаутировали», - с облегчением вздохнули стрелки. Вдруг кто-то со счета пистолета трогательно крикнул: «Опять ушел!» Действительно, танк ожил и стал приближаться к пушке. Еще минута, и блестящие металлические рельсы бака, как игрушка, повалили масло на землю. «Встретив орудие, танк как ни в чем не бывало продолжил свой путь».

    Речь, очевидно, идет об атаке КВ-2. Действительно монстр.


    8. Йозеф Геббельс

    «Мужество - это отвага, вдохновленная духовностью. Упорство, с которым большевики защищались в своих ящиках в Севастополе, похоже на животный инстинкт, и было бы глубоко ошибочно считать его результатом большевистских убеждений или воспитания. «Русские всегда были такими и, скорее всего, всегда будут такими».

    «Сталинград - хороший урок для немецкого народа, жаль, что те, кто получил образование, вряд ли смогут использовать полученные знания в своей будущей жизни».

    «Русские не похожи на людей, они железные, они не знают усталости, они не знают страха. Моряки в сильный мороз идут в атаку в жилетах. «Физически и морально русский солдат сильнее всей нашей роты».

    «Русские снайперы и оруженосцы, несомненно, ученики Бога. Они ждут нас днем ​​и ночью, и они не проигрывают. За 58 дней мы вторглись в один - единственный дом. Напрасно совершили набег ... Никто из нас не вернется в Германию, если не произойдет чуда. И я больше не верю в чудеса. «Время прошло на стороне россиян».

    «Нет, батюшка, Бога нет, или он есть только у вас, в ваших псалмах и молитвах, в проповедях священников и пастырей, в колокольном звонке, в запахе ладана, но его нет в Сталинграде. А вот вы сидите в подвале, ломаете чью-то мебель, вам всего двадцать шесть, и у вас вроде голова на плечах, до недавнего времени они плечами пожимали и кричали «Хайл Гитлер!» Сибирь".

    «Я разговариваю с Вахмистером В. Он говорит, что бой во Франции был тяжелее, чем здесь, но более честным. Французы капитулировали, когда поняли, что дальнейшее сопротивление бесполезно. «Русские, даже если они потерпят поражение, продолжают сражаться. Во Франции или Польше они бы давно сдались, - говорит сержант Г., - но здесь русские продолжают фанатично сражаться».

    "Моя дорогая Цилла. Это, честно говоря, странное письмо, которое, конечно, никакая почта никуда не отправит, и я решил отправить его своему раненому соотечественнику, знаете ли - это Фриц Заубер ... Каждый день приносит нам большие жертвы . .. Мы теряем своих братьев, но конца войны не предвидится и я, наверное, этого не увижу, я не знаю, что будет со мной завтра, я уже потерял всякую надежду вернуться домой и остаться в живых. Думаю, каждый немецкий солдат найдет здесь свою могилу. Эти метели и огромные поля, покрытые снегом, вызывают у меня смертельный ужас. «Русских победить невозможно».

    «Я думал, что война закончится к концу этого года, но, очевидно, все по-другому ... Я думаю, мы просчитались с русскими».

    «Мы находимся в 90 километрах от Москвы, и это стоило нам многих погибших. Русские по-прежнему оказывают очень сильное сопротивление, они защищают Москву ... Пока мы не приедем в Москву, будут более тяжелые бои. Многим, кто еще не думает об этом, придется умереть ... В этой кампании многие сожалели, что Россия не Польша или Франция и что нет врага сильнее русских. «Если пройдет еще шесть месяцев, мы потеряны».

    «Мы на трассе Москва-Смоленск, недалеко от Москвы ... Русские упорно борются за каждый метр земли. «Битвы никогда не были такими тяжелыми и трудными, и многие из нас не увидят своих родственников».

    «Я нахожусь в России более трех месяцев и уже через многое прошел. Да, дорогой братец, иногда душа уходит в пятки, когда ты всего в ста метрах от проклятых русских… ».

    Из дневника командующего 25-й армией генерала Гюнтера Блюментритта:

    "Многие из наших лидеров явно недооценили своего нового противника. Отчасти это произошло потому, что они даже не знали русских людей, не говоря уже о русских солдатах. Некоторые из наших военачальников находились на Западном фронте в течение Первой мировой войны и никогда не воевали на Востоке, поэтому они не имели представления о географических условиях России и стойкости русского солдата, но в то же время игнорировали повторяющиеся предупреждения .. военное поведение для России ... Поведение русских войск даже в этом первом сражении (за Минск) разительно отличалось от поведения поляков и войск западных союзников в условиях поражения. «Даже когда они были окружены, русские не отступали от своих границ».


    В развитие темы и в дополнение к статье Елены Сенявской , опубликованной на сайте 10 мая 2012 года, мы предлагаем нашим читателям новую статью того же автора, опубликованную в журнале.

    На завершающем этапе Великой Отечественной войны , освободив оккупированные немцами и их сателлитами советские территории и преследуя отступающего врага, Красная Армия перешла государственную границу с СССР. С этого момента начался его победный путь по странам Европы - и по тем, кто шесть лет засыхал под фашистской оккупацией, и по тем, кто действовал в этой войне как союзники Третьего рейха, и через саму гитлеровскую территорию. Германия.... В ходе этого продвижения на Запад и неизбежных разнообразных контактов с местным населением советские солдаты, никогда ранее не бывавшие за пределами своей страны, получили много новых, очень противоречивых впечатлений от представителей других народов и культур, из которых этнологические. Позже сложились стереотипы об их восприятии европейцев. Среди этих впечатлений важнейшее место занимал образ европейских женщин. Ссылки или даже подробные рассказы о них можно найти в письмах и дневниках, на страницах воспоминаний многих участников войны, где часто чередуются лирические и циничные оценки и акценты.


    Первой европейской страной, вступившей в состав Красной армии в августе 1944 года, была Румыния. В «Записках о войне» поэта первой строчки Бориса Слуцкого мы находим очень честные строчки: «Вдруг, почти ударившись в море, раскрывается Константа. Это почти совпадает со среднестатистической мечтой о счастье даже после войны. Рестораны. Ванные комнаты. Кровати с чистыми простынями... Продавцы рептилий. И - женщины, умные городские женщины - девушки Европы - первая дань, которую мы получили от неудачников ... »Затем он описывает свои первые впечатления« со стороны »:« Где сначала грязь с рук, а потом лицо они вымытые », пуховые кровати вместо одеял - из отвращения, вызванного повседневной жизнью, были сделаны немедленные обобщения ... В Констанце мы впервые встретили бордели ... Наш первый энтузиазм по поводу существования свободной любви быстро улетучивается. Сказывается не только боязнь заражения и дороговизна, но и презрение к самой возможности купить ... Многие гордились прессой: Муж румынки жалуется в комендатуру, что наш офицер не выплатил его жене оговоренные полторы тысячи леев. «У всех была разная совесть:« Это невозможно для нас »... Наверное, наши солдаты будут помнить Румынию как страну сифилиса ...». И он заключает, что в Румынии, в этом европейском болоте, «наш солдат прежде всего ощутил подъем над Европой».

    Другой советский офицер, подполковник Федор Смольников, 17 сентября 1944 года записал в дневнике свои впечатления от Бухареста: «Гостиница« Амбассадор », ресторан, цокольный этаж. Я вижу неактивных гуляющих людей, им нечего делать, они ждут. Они видят во мне что-то редкое. "Русский офицер !!!" Я одет очень скромно, более чем скромно. Будь как будет. Мы по-прежнему будем в Будапеште. Это так же верно, как и то, что я в Бухаресте. Первоклассный ресторан. Зрители одеты, самые красивые румынки вызывающе поднимают глаза (здесь и далее - автор статьи)... Ночуем в первоклассном отеле. Кипит столичная улица. Музыки нет, публика ждет. Капитал, блин! Я не поддамся рекламе… »

    В Венгрии Советская армия столкнулась не только с вооруженным сопротивлением, но и с коварными ударами.в спину со стороны населения, когда «на фермах убивали пьяных и мошенников» и топили их в бункерах. Однако «женщины, не такие коррумпированные, как румыны, уступили позорной легкости ... Помогло немного любви, немного рассеянности и больше всего, конечно, страха». По словам венгерского юриста, «очень хорошо, что русские так любят детей. Очень плохо, что они так любят женщин, - сказал Борис Слуцкий. - Он не учел, что венгерские женщины тоже любили русских, нежность девушек и отчаянную нежность солдат, сдавшихся убийцам своих мужей » .

    Григорий Цураи описал такой случай в Венгрии в своих мемуарах. Часть его была расквартирована в одном месте. Хозяева дома, в котором они поселились с солдатами, во время праздника «расслабились под действием русской водки и признались, что спрятали дочь на чердаке». Советские офицеры возмутились: «За кого вы нас принимаете? Мы не фашисты! " «Хозяевам стало стыдно, и вскоре к столу появилась худая девочка по имени Марийка и принялась нетерпеливо есть. Потом, привыкнув, он начал флиртовать и даже задавать нам вопросы ... В конце ужина все были в дружеском настроении и выпили борцадж (дружба). Марийка очень грубо поняла этот тост. Когда мы легли спать, он появился в моей комнате в нижнем белье.Как советский офицер я сразу понял, что готовится вызов. «Они ждут, что я соблазнусь обаянием Марийки, и поднимут шум. «Но я не брошу вызов», - подумал я. Да и прелесть Марийки мне не понравилась - я ей показала на пороге.

    На следующее утро хозяйка, поставив еду на стол, мыла посуду. "Она нервничает. Вызов провалился! " - Я думал. Я поделился этой мыслью с нашим венгерским переводчиком. Он рассмеялся.

    Это не вызов! Это показало вам дружеское настроение, а вы пренебрегли им. В этом доме вас больше не считают человеком. Вам необходимо переехать в другую квартиру!

    Почему они спрятали дочь на чердаке?

    Они боялись насилия. В нашей стране принято, что девушка, прежде чем выйти замуж, с одобрения родителей может испытать близость со многими мужчинами. Здесь говорят: кота в связанном мешке не покупают ... »

    Молодые, физически здоровые мужчины питали естественное влечение к женщинам. Но легкость европейских нравов развратила некоторых советских бойцов, а другие, наоборот, убедили, что отношения не должны ограничиваться простой физиологией. Сержант Александр Родин написал свои впечатления от визита - из любопытства! - бордель в Будапеште, где он находился некоторое время после окончания войны: мой разум… Интересно, что такое неприятное послевкусие посещения борделя осталось не только у меня, молодого человека, который тоже вырос в такие принципы, как "не целовать без любви,но и с большинством наших солдат, с которыми мне пришлось поговорить ... Примерно в те же дни мне пришлось поговорить с красивой мадьяркой (она откуда-то знала русский язык). Когда она спросила меня, нравится ли мне Будапешт, я ответил, что мне нравится, только бордели смущают. "Но почему?" - спросила девушка. Потому что это неестественно, дико, - пояснил я: - женщина берет деньги и после этого сразу начинает «любить»! Девушка немного подумала, потом кивнула и сказала: «Вы правы: некрасиво гонять деньги вперед» ...только публичные дома смущает. "Но почему?" - спросила девушка. Потому что это неестественно, дико, - пояснил я: - женщина берет деньги и после этого сразу начинает «любить»! Девушка немного подумала, потом кивнула и сказала: «Ты права: некрасиво забирать деньги вперед» ... »только публичные дома смущает. "Но почему?" - спросила девушка. Потому что это неестественно, дико, - пояснил я: - женщина берет деньги и после этого сразу начинает «любить»! Девушка немного подумала, потом кивнула и сказала: «Вы правы: некрасиво забирать деньги вперед» ... »

    Польша оставила о себе другие впечатления. По словам поэта Давида Самойлова, «... в Польше нас держали строго. Сойти с сайта было сложно. «И розыгрыши были сурово наказаны». И дает впечатления об этой стране, где единственным положительным моментом была красота поляков. «Не могу сказать, что Польша нам очень понравилась», - написал он. - Ничего благородного и рыцарского в этом я тогда не встретил. Напротив, все они были буржуа, крестьяне - и по понятиям, и по интересам. Да, и в восточной Польше смотрели на нас осторожно и полувраждебно, пытаясь как можно больше искоренить освободителей. Тем не мение,женщины были комфортно красивыми и кокетливыми, они очаровывали нас по-своему, очаровательной речью, где все внезапно прояснялось, и сами они временами попадали в плен к грубой мужской силе или форме солдата. А бледные, истощенные бывшие фанаты, стиснув зубы, на время ушли в тень ... ».

    Но не все оценки поляков казались такими романтичными. 22 октября 1944 года лейтенант Владимир Гельфанд записал в дневнике: с красивыми польскими женщинами, гордыми до отвращения. ... ... Они рассказали мне о поляках: они тащили наших солдат и офицеров на руки, а когда он ложился спать, они резали им члены бритвой, душили шеи руками и чесали глаза. Сумасшедшие, дикие, уродливые самки! С ними нужно быть осторожнее и не увлекаться их красотой. «А поляки красивые, некрасивые». Однако в его записях есть и другие диспозиции. 24 октября он записывает следующую встречу: «Сегодня мои товарищи в одной из деревень оказались красивыми поляками. Они протестовали против отсутствия детей в Польше. Меня тоже называли «Пан», но они были неприкосновенны. Я похлопал одного из них по плечу в ответ на ее замечание о мужчинах:и утешила меня мыслью об открытой дороге в Россию - там много мужчин. Она поспешила отойти в сторону и на мои слова ответила, что для нее здесь тоже найдутся мужчины. Он попрощался с рукопожатием. Так что мы не договорились, но милые девушки, пусть даже поляки ». 

    Через месяц, 22 ноября, он написал свои впечатления о первом крупном польском городе, который он встретил в Минске-Мазовецком, между описанием архитектурных красот и количеством велосипедов, которые удивили его среди всех слоев населения. Жителям города посвящает особое место: «Шумная инертная толпа,даже если они поляки ». Месяц спустя, 22 ноября, он написал свои впечатления о первом крупном польском городе, который он встретил в Минске-Мазовецком, между описанием архитектурных красот и количеством велосипедов, которые удивили его среди всех слоев населения. Жителям города посвящает особое место: «Шумная инертная толпа,даже если они поляки ». Через месяц, 22 ноября, он написал свои впечатления о первом крупном польском городе, который он встретил в Минске-Мазовецком, между описанием архитектурных красот и количеством велосипедов, которые удивили его среди всех слоев населения. Жителям города посвящает особое место: «Шумная инертная толпа,женщины, как одна, в особых белых шляпах, явно носимых ветром, из-за чего они выглядят на сорок и удивляют своим новаторством ... Мужчины в треугольных шляпах, в шляпах - толстых, аккуратных, пустых. Сколько их! ... Накрашенные губы, морщинистые брови, поверхностность, излишняя нежность ... Как сильно контрастирует с естественной жизнью мужчины. «Кажется, что сами люди живут и движутся специально, чтобы другие видели их, и все они исчезнут, когда последний зритель покинет город».

    Не только польские жители городов, но и сельчане произвели на себя сильное, хотя и противоречивое впечатление. «Жизнеспособность поляков, переживших ужасы войны и немецкой оккупации, была впечатляющей», - вспоминает Александр Родин. - Воскресенье днем ​​в польской деревне. Красивые, нарядные, в шелковых платьях и носках, горошки, которые в будни простые крестьянки, босиком, неустанно трудятся в хозяйстве. Пожилые женщины также выглядят свежо и молодо. Хотя вокруг глаз черные скелеты… »Пожалуйста, запишите его дневник от 5 ноября 1944 года:« Воскресенье, жители все одеты. Они будут навещать друг друга. Мужчины в фетровых шапках, галстуках, свитерах.Женщины в шелковых платьях, ярких невыносимых носках. Девочки с розовыми щеками - «паненки». Красивые кудрявые светлые прически ... Оживлены и солдаты в углу хижины. Но любой, кто чувствителен, заметит, что это пробуждение болезненное. Все громко смеются, чтобы показать, что их это не беспокоит, что это совсем не беспокоит и совсем не вызывает зависти. Мы хуже их? Черт знает, что такое счастье - мирная жизнь! Кроме того, я вообще не видел ее в политической жизни! " Его зять, сержант Николай Нестеров в тот же день записал в дневнике: «Сегодня выходной, поляки, красиво одетые, собираются в хате и сидят парами. Даже как-то становится неуютно. Разве я не мог так сидеть? .. ».

    Галина Ярцева, солдат, гораздо более беспощадна в оценке «европейской морали», напоминающей «пиршество во время чумы». 24 февраля 1945 года она написала своему другу с фронта: «… Если бы была возможность, они могли бы отправить чудесные посылки со своими трофейными вещами. Есть что-то. Это будет наша раздетая и голая. Какие города я видел, какие мужчины и женщины. И глядя на них, ты одержим таким злом, такой ненавистью! Они ходят, любят, живут, а ты идешь и освобождаешь их. Смеются вместе с русскими - «Свейн!» Да да! Сволочи ... Я не люблю никого, кроме СССР, кроме этих народов, которые живут с нами. «Я не верю ни в какую дружбу с поляками и другими литовцами».

    В Австрии, где советские войскаОни вспыхнули весной 1945 года, столкнувшись с «общей традицией»: «Целые деревни были покрыты белыми тряпками. «Пожилые женщины подняли руки, когда встретили мужчину в форме Красной Армии». Именно здесь, по словам Б. Слуцкого, солдаты «поймали блондинок». В то же время «австрийцы не оказались слишком упрямыми». Подавляющее большинство деревенских девушек вышли замуж за «избалованных». Праздничные воины чувствовали себя среди них Христом. В Вене наш гид, банковский служащий, поразился настойчивости и нетерпеливости россиян. Он считал, что щедрости достаточно, чтобы получить от венка желаемое ». Иными словами, речь шла не только о страхе, но и о некоторых особенностях национального менталитета и традиционного поведения.

    И наконец Германия. А женщины врага - матери, жены, дочери, сестры тех, кто с 1941 по 1944 год издевался над мирным населением на оккупированных территориях СССР. Какими их видели советские военные? Внешний вид Немецкие женщины, идущие в толпе беженцев, описаны в дневнике Владимира Богомолова: «Женщины - старые и молодые - в шляпах, тюрбанах и балдахинах, как наши женщины, в шикарных пальто с меховыми воротниками и рваной, непонятной одежде. Многие женщины носят темные очки, чтобы не уклоняться от яркого майского солнца и таким образом защитить лицо от морщин.... »Лев Копелев вспоминал встречу в Алленштейне с эвакуированными берлинцами:« На тротуаре две женщины. Замысловатые шляпы, даже с фатой. «Пальто твердые, а сами они элегантные, стильные». И он упомянул комментарии обращавшихся к ним солдат: «цыплята», «индейки», «это было бы так гладко ...»

    Как немцы отреагировали на встречу с советскими войсками? В отчете зам. Начальник главного политуправления РККА Шикин в ЦК ВКП (б) ГФ постепенно выходит на улицу, практически у всех на рукавах белые нарукавные повязки. При встрече с нашими солдатами многие женщины поднимают руки, плачут и дрожат от страха, но как только они убеждаются, что солдаты и офицеры Красной Армии совсем не такие, как их рисовала фашистская пропаганда, этот страх быстро проходит. «Все больше и больше людей выходят на улицы и предлагают свои услуги, всячески пытаясь подчеркнуть свою веру в Красную Армию».

    Наибольшее впечатление на победительниц произвела скромность и рассудительность немок. В этой связи стоит упомянуть историю залогодателя Н.А. Орлова, потрясенного поведением немок в 1945 году: «Никто в минбате не убивал мирных немцев. Наш специальный офицер был «германофилом». Если бы это произошло, реакция пенитенциарных властей на такое превышение была бы быстрой. О насилии над немцами. Мне кажется, что некоторые, говоря о таком явлении, немного «преувеличивают». Я помню другой пример. Поехали в немецкий город, поселились в домах. Появляется 45-летняя фрау и спрашивает «Командирский час». Привезли ее к Марченко. Она утверждает, что отвечает за квартал и собрала 20 немок.за сексуальную (!!!) службу русских солдат. Марченко понимал немецкий язык, и я перевела значение того, что сказала немка, заместителю политического деятеля Долгобородову, который стоял рядом со мной. Реакция наших офицеров была гневной и оскорбительной. Немец ушел вместе со своим «отрядом», готовым к службе. Вообще немецкое послушание нас удивило. Ожидается немцами партизанская война , диверсия. Но для этого народа порядок - Ordnung - превыше всего. Если ты победитель, то ты «на задних лапах», причем сознательно, а не под давлением. Это такая психология… ».

    Давид Самойлов упоминает аналогичный случай в своих военных записках: «В Арендсфельде, где мы только что поселились, появилась небольшая толпа женщин с детьми. Их вела огромная немка с усами лет пятидесяти - фрау Фридрих. Он заявил, что является представителем гражданского населения, и попросил других жителей зарегистрироваться. Мы ответили, что это можно будет сделать, как только появится комендатура.

    «Это невозможно», - сказала фрау Фридрих. «Здесь есть женщины и дети. Они должны зарегистрироваться.

    Мирное население криками и слезами подтвердило ее слова.

    Не зная, что делать, я посоветовал им перебраться в подвал дома, где нас приняли. А они, успокоившись, спустились в подвал и стали там размещаться, ожидая властей.

    Комиссар, фрау Фридрих, сказала мне самодовольно (на мне была кожаная куртка). «Мы понимаем, что у солдат небольшие потребности. Они готовы, - продолжала фрау Фридрих, - предоставить им несколько молодых женщин для ...

    Я не стал продолжать разговор с фрау Фридрих ».

    После общения с берлинцами 2 мая 1945 года Владимир Богомолов записал в дневнике: «Мы входим в один из уцелевших домов. Все тихо, мертво. Щелкните, пожалуйста, откройте. В коридоре можно услышать, как они шепчутся, скучно и возбужденно разговаривают. Наконец дверь открывается. Нестареющие женщины, собравшиеся в тесную компанию, в страхе кланяются, низкие и одержимые. Немцы нас боятся, им говорили, что советские солдаты, особенно азиаты, их изнасилуют и убьют ... Страх и ненависть на их лицах. Но иногда им кажется, что они терпят поражение - их поведение так полезно, их улыбки так милы, а их слова милы. В эти дни ходят рассказы о том, как наш солдат вошел в немецкую квартиру,он попросил выпить, и немец, как только увидела его, легла на диван и сняла колготки ».

    "Все немецкие женщины коррумпированы. «Они не имеют ничего против того, чтобы спать с ними». - такая точка зрения преобладала в советских войсках и подкреплялась не только множеством наглядных примеров, но и их неприятными последствиями, которые вскоре обнаружили военные врачи.

    Распоряжение Военного совета 1-го Белорусского фронта № 00343 / Ш от 15 апреля 1945 г. гласило: «За время пребывания войск на территории противника резко возросла заболеваемость военнослужащими венерическими заболеваниями. Изучение причин этого состояния показывает, что среди немцев широко распространены венерические заболевания. До отступления, но даже сейчас, на оккупированной нами территории немцы пошли по пути искусственного заражения сифилисом и гонореей немецких женщин, чтобы создать большие вспышки распространения венерических заболеваний среди солдат Красной Армии. ».

    26 апреля 1945 года Военный совет 47-й армии сообщил, что «... В марте количество венерических заболеваний у военнослужащих увеличилось по сравнению с февралем этого года. четыре раза. ... Женская часть немецкого населения в исследуемых районах поражена на 8-15%. «Бывают случаи, когда противник специально оставляет немецких женщин больными венерическими заболеваниями, чтобы заразить военнослужащих».

    Во исполнение Указа Военного совета 1-го Белорусского фронта № 056 от 18 апреля 1945 г. о профилактике венерических заболеваний в войсках 33-й армии вышла брошюра следующего содержания:

    «Товарищи военные!

    Вас соблазняют немецкие женщины, чьи жены объехали все бордели Европы, заразились и заражают своих немок.

    Перед вами те немки, которых враги намеренно бросили, чтобы распространять венерические заболевания и тем самым свергать солдат Красной Армии.

    Мы должны понимать, что наша победа над врагом близка и что вы скоро сможете вернуться к своим семьям.

    Какими глазами будет смотреться в глазах своих близких тот, кто приносит заразную болезнь?

    Можем ли мы, воины героической Красной Армии, стать источником инфекционных заболеваний в нашей стране? НЕТ! «Потому что моральный облик красноармейца должен быть таким же ясным, как образ Родины и его семьи!»

    «Даже в мемуарах Льва Копелева, гневно описывающего насилие и грабежи советских войск в Восточной Пруссии, есть строчки, отражающие другую сторону« отношений »с местным населением: они продают буханку хлеба и женщин и дочери ». Скупой тон, с которым Копелев изображает эти« рассказы », говорит об их недостоверности, однако они подтверждаются многими источниками.

    Владимир Гельфанд описал в дневнике свои ухаживания с немкой (запись сделана через полгода после окончания войны, 26 октября 1945 года, но все еще очень характерная): «Я хотел насладиться ласками прекрасной Марго в удовольствие - поцелуев и объятий было недостаточно. Я ожидал большего, но не решался требовать и настаивать. Мама девочки была со мной довольна. Я все еще буду! Я принесла сладости и масло, колбасу, дорогие немецкие сигареты на алтарь доверия и привязанности от родных. Уже половины этих продуктов хватает, чтобы иметь полноценную базу и право делать что угодно с дочкой на глазах у мамы, и она ничего против него не скажет. Потому что еда сегодня даже дороже жизни даже для такой молодой и милой чувственной женщины,как добрая красавица Марго ".

    Интересные дневниковые записи оставил австралийский военный корреспондент Осмар Уайт, который в 1944-1945 гг. находился в Европе в рядах 3-й американской армии под командованием Джорджа Паттона. Вот что он написал в Берлине в мае 1945 года, всего через несколько дней после нападения: «Я прошел через ночной клуб, начиная с Фемины возле Потсдаммерплац. Ночь была жаркая и влажная. В воздухе пахло канализацией и гнилыми трупами. Передняя часть Femina была покрыта футуристическими фотографиями обнаженной натуры и рекламой на четырех языках. Бальный зал и ресторан были забиты русскими, британскими и американскими офицерами, которые сопровождали (или преследовали) женщин. Бутылка вина стоит 25 долларов, гамбургер из конины и картофеля - 10 долларов,пачка сигарет за 20 долларов США.Щеки берлинских женщин были грубыми, а их губы раскрашены таким образом, что казалось, будто Гитлер выиграл войну. Многие женщины носили шелковые носки. Хозяйка вечера открыла концерт на немецком, русском, английском и французском языках ... Это вызвало насмешки со стороны сидевшего рядом капитана русской артиллерии. Он наклонился ко мне и сказал на приличном английском: «Такой быстрый переход от национального к международному! «Бомбы британских ВВС - отличные учителя, не так ли?»

    Общее впечатление о европейских женщинах советских солдат - элегантно и умно (по сравнению с их измученными войной соотечественницами в полуголодном тылу, на освобожденных от оккупации территориях и с их фронтовыми подружками, одетыми в выстиранные туники). , эгоистичный, расслабленный или робко покорный. Исключение составили югославы и болгары. Жесткие и аскетичные югославские партизаны считались товарищами и считались неприкосновенными. А учитывая строгость манер в югославской армии, «партизанские девушки, вероятно, относились к PW [полевым мужьям] как к особому, уродливому виду». Борис Слуцкий так вспоминал болгар: «... После украинского самодовольства, после румынского презрения,серьезная недоступность болгар удивила наш народ. Победами почти никто не хвастался. Это была единственная страна, где офицеров на прогулке часто сопровождали мужчины, почти никогда - женщины. «Позже болгары с гордостью сказали, что русские вернутся в Болгарию за невестами - единственными в мире, которые остались чистыми и нетронутыми».

    Приятные впечатления оставили чешские красавицы, радостно встретившие советских освободителей. Неуклюжие танкисты из военной техники, покрытые маслом и пылью, украшенные венками и цветами, говорили друг другу: «... Что-то танковое невеста, убери. А их девочки, знаете ли, положили. Хорошие люди. Давно не видел таких искренних людей ... «Дружелюбие и гостеприимство чехов были искренними» ... - Если возможно, я бы поцеловал всех солдат и офицеров Красной Армии за освобождение моей Прага: «В общем дружелюбном и одобрительном смехе, - сказал ... пражский трамвайчик, - Борис Полевой описал атмосферу в освобожденной чешской столице и настроение местных жителей 11 мая 1945 года».

    Но в других странах, через которые проходила армия победителей, к женской части населения относились с неуважением. «В Европе женщины сдались, они изменились раньше всех ...» - писал Б. Слуцкий. - Меня всегда шокировала, сбивала с толку, дезориентировала легкость, постыдная легкость любовного романа ... Порядочные женщины, конечно, равнодушные, выглядели проститутками - спешка доступность, желание избежать промежуточных стадий, отсутствие интереса к мотивам, которые подтолкнуть мужчину ближе к ним. Как люди со всего словаря любовные стихикто распознал три непристойных слова, свел все дело к нескольким движениям тела, вызывая негодование и презрение у наших самых пожелтевших офицеров ... победил «всеобщее неуважение, скрывающее и скрывающее конкретную женскую порчу, сделав ее невидимой и постыдной».

    Однако среди мотивов, способствовавших распространению «интернациональной любви», несмотря на все запреты и жесткие приказы советской администрации, было гораздо больше: женское любопытство к «экзотическим» любовникам и беспрецедентная щедрость россиян в мире. Дело в их симпатии, выгодно отличавшей их от европейских мужчин со сжатыми кулаками.

    Младший лейтенант Даниил Златкин в конце войны оказался в Дании, на острове Борнхольм. В одном из интервью он сказал, что русские мужчины и европейские женщины интересовались друг другом: «Мы не видели женщин, но должны были ... А когда мы приехали в Данию ... это бесплатно, пожалуйста. Они хотели проверить, попробовать, попробовать русского, что он из себя представляет, какой он есть, и он, казалось, работал лучше, чем датчане. Почему; Мы были равнодушны и вежливы… Я подарил полстола коробку конфет, незнакомой женщине подарил 100 роз… на день рождения… »

    При этом о серьезных отношениях, о браке мало кто задумывался, так как советское руководство четко обозначило свою позицию по этому вопросу. В постановлении Военного совета 4-го Украинского фронта от 12 апреля 1945 г. говорилось: «1. Объясните всем офицерам и всему персоналу, находящемуся на передовой, что брак с иностранками незаконен и строго запрещен. 2. Незамедлительно сообщать по порядку обо всех случаях брака военнослужащих с иностранками, а также о связях нашего народа с враждебными элементами иностранных государств, чтобы привлечь к ответственности виновных в утрате бдительности и нарушении советских правил. законы ". В директиве начальника Политического управления 1-го Белорусского фронта от 14 апреля 1945 г. писалось:"По словам начальника главного кадрового управления унтер-офицера, в Центр продолжают поступать заявления от военнослужащих действующей армии с просьбой разрешить вступление в брак с женщинами из зарубежных стран (польской, болгарской, чешской и т. Д.). Подобные мероприятия следует рассматривать как скучную бдительность и скучные патриотические чувства. Поэтому необходимо в политико-просветительской работе обратить внимание на глубокое разъяснение недопустимости подобных действий со стороны офицеров Красной Армии. Все объясниТакие мероприятия следует рассматривать как скучную бдительность и скучные патриотические чувства. Поэтому необходимо в политико-просветительской работе обращать внимание на глубокое разъяснение недопустимости подобных действий со стороны офицеров Красной Армии. Все объясниПодобные мероприятия следует рассматривать как скучную бдительность и скучные патриотические чувства. Поэтому необходимо в политико-просветительской работе обращать внимание на глубокое разъяснение недопустимости подобных действий со стороны офицеров Красной Армии. Все объясниОфицеры, которые не понимают бесперспективности таких браков, несостоятельности брака с иностранками, пока незамедлительно запретят и не допустят ни одного случая.

    И женщины не заблуждались по поводу намерений своих хозяев. «В начале 1945 года даже самые глупые венгерские крестьяне не поверили нашим обещаниям. Европейцы уже знали, что нам запрещают жениться на иностранках и подозревали, что есть аналогичный порядок совместного появления в ресторане, кинотеатре и т. Д. «Это не мешало им любить наших ловеласов, но придавало этой любви чисто« долг »[плотский] характер», - писал Б. Слуцкий.

    В целом надо признать, что образ европейской женщины, сложившийся у солдат Красной Армии в 1944-1945 годах, за редким исключением оказался очень далеким от измученной фигуры со скованными руками, смотрящей с надеждой. с советского плаката «Европа будет свободной!» ...

     

    Ссылки
    Слуцкий Б. Военные записки. Стихи и баллады. СПб., 2000. С. 174.
    Там же. С. 46-48.
    На том же месте. С. 46-48.
    Смольников Ф.М. Мы на войне! Дневник фронтовика. Письма с фронта. М., 2000. С. 228-229.
    Слуцкий Б. Указ. op. С. 110, 107.
    Там же. Страница 177.
    Цучрай Г. Моя война. М .: Алгоритм, 2001. С. 258-259.
    Родин А. Три тысячи километров в седле. М., 2000. С. 127.
    Самойлов Д. Люди выбора. Из военных записок // Аврора. 1990. ρ.2.Σ.67.
    На том же месте. С. 70-71.
    Гельфанд В.Н.Календари 1941-1946 гг. http://militera.lib.ru/db/gelfand_vn/05.html
    Там же.
    На том же месте.
    Родин А. Три тысячи километров в седле. Календари. М., 2000. С. 110.
    Там же. С. 122-123.
    На том же месте. Страница 123.
    Центральный архив Министерства обороны Российской Федерации. F. 372. Op. 6570. D; 76. Н. 86.
    Слуцкий Б. Указ. op. Страница 125.
    Там же. С. 127-128.
    Богомолов В.О. Германия Берлин. Весна 1945 года // Богомолов В.О. Моя жизнь, или я мечтал о тебе? .. М .: Журнал «Наш модерн», № 10–12, 2005 г., № 1, 2006 г. http://militera.lib.ru/prose/russian/ bogomolov_vo / 03. html
    Копелеф Л.Держись вечно. В 2 кн. Книга 1: Части 1-4. М .: Терра, 2004. Гл. 11. http://lib.rus.ec/b/137774/read#t15
    Российский государственный архив социально-политической истории (далее - РГАСПИ). F. 17. Op. 125.Δ.321.Ν.10-12.
    Из интервью Н.А. Орлова на сайте «Я помню». http://www.iremember.ru/minometchiki/orlov-naum-aronovich/stranitsa-6.html
    Самойлов Д. Указ. op. Страница 88.
    Богомолов В.О. Моя жизнь, или я мечтала о тебе? .. // Наш современный. 2005. № 10-12; 2006. № 1. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/03.html
    Из Политотчета о вручении в штаб распоряжения товарища Сталина № 11072 от 20.04.1945 г. в 185-й стрелковой части. 26 апреля 1945 г. Цит. По: Богомолов В.О. Указ. op. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/02.html
    Cit. по: Богомолов В.О. Указ. op. http://militera.lib.ru/prose/russian/bogomolov_vo/02.html
    Там же.
    На том же месте.
    Государственный архив Российской Федерации ... Ф. с-9401. Соч. 2.Δ 96.N.203.
    Копелев Л. Указ. op. Гл. 12. http://lib.rus.ec/b/137774/read#t15 Указ
    Гельфанда В.Н. op.
    Белый Осмар.Дорога завоевателей: рассказ очевидцев Германии, 1945. Cambridge University Press, 2003. XVII, 221 стр.
    Http://www.argo.net.au/andre/osmarwhite.html Указ Слуцкого Б. Соч. Стр. 99.
    Там же. С. 71.
    Полевой Б. Освобождение Праги // Из Советской справки ... Журналистика и очерки военных лет 1941-1945 Том 2. 1943-1945 Москва: Изд-во АПН, 1982. С. 439.
    на стр. там же. С. 177-178.
    там же. С. 180.
    Из интервью с Д. Ф. Златкиным 16 июня 1997 г. // Личное дело.
    Цит. по: Богомолов В.О. Постановление. op. http: // militera .lib.ru / проза / русский / bogomolov_vo / 04.html
    то же самое место.
    Sloutski B.Указ. op. С. 180-181.

    Статья подготовлена ​​при финансовой поддержке Российского гуманитарного научного фонда, проект № 14/2008. 11-01-00363a.

    В дизайне использован советский плакат 1944 года «Европа будет свободной!» Художник В. Корецкий

    ____________________________________

    Продолжим наше путешествие в СС.
    Принято считать, что это были элитные части Германии и фавориты фюрера. Там, где возникли проблемы и кризисы, появились СС и ... Они сломали ситуацию? Так бывает не всегда. Если в марте 1943 года эсэсовцы отбили у нас Харьков, то здесь Курский отбойник не удался.
    Действительно, Ваффен-СС сражались отчаянно и безумно храбро. Та же «мертвая голова» проигнорировала приказы, запрещавшие рукопашный бой с советскими войсками.
    Но храбрость и даже безумие - это не только война. Не все. Говорят, что первыми умирают трусы и герои. Выживают и осторожные, и расчетливые.
    В первый год войны вермахт скептически относился к войскам СС. Если уровень политического образования был выше всяких похвал, то систематически и технически эсэсовцы были на порядок хуже военных. Сколько мог Теодор Эйке, бывший полицейский осведомитель, бывший психиатр и бывший глава концлагеря Дахау? Насколько он разбирался в военном деле? Когда летом 1942 года он прилетел в ставку Гитлера, истерически сетуя на огромные потери, разве он не был виноват?
    «Мясник Эйк», как его называли в вермахте за то, что он не позаботился о потере личного состава. 26 февраля его самолет будет сбит и похоронен под Харьковом. Где его могила неизвестно.
    Очень хорошо.
    А солдаты Вермахта иронично называли эсэсовцев «древесными лягушками» в 1941 году за их камуфляж. Правда, потом и сами стали его носить. Да и снабжение ... Армейские генералы пытались поставить «Тотенкопфы» на втором месте. Какой смысл задавать лучшие вопросы? Какой из всех типов сражений любой ценой выигрывал только яростные атаки? Они все равно умрут.
    Лишь в 1943 году ситуация выровнялась. СС начали воевать не хуже Вермахта. Но не из-за того, что повысился уровень подготовки. В связи с тем, что уровень подготовки в большей части немецкой армии... Вы знали, что курсы лейтенантов в Германии длились всего три месяца? И они воюют с Красной Армией за 6-месячный период обучения ...
    Да, качество Вермахта неуклонно снижалось. Сильные профессионалы из Франции и Польши были исключены до 1943 года. Их заменили плохо обученные молодые рекруты. И учить их было некому. Кто-то гнил на Синявинских болотах, кто-то ехал одной ногой в Германии, кто-то таскал бревна на вырубках Вятки.
    Тем временем Красная Армия училась. Учись быстро. Качественное превосходство над немцами возросло настолько, что в 1944 году советским войскам удалось провести наступательные операции.с катастрофической убыточностью. 10: 1 в нашу пользу. Хотя по всем правилам проигрыши 1: 3. За проигравшего защитника 3 нападающих.

    Нет, это не Багратион. Это несправедливо забытая Яссо-Кишиневская операция. Пожалуй, рекорд по количеству жертв за всю войну.
    В ходе операции советские войска потеряли 12,5 тыс. Убитыми и пропавшими без вести и 64 тыс. Ранеными, а немецкие и румынские войска потеряли 18 дивизий. 208 600 немецких и румынских солдат и офицеров попали в плен. Они потеряли до 135 000 человек убитыми и ранеными. 208 тысяч попали в плен.
    Система военной подготовки в СССР потерпела поражение аналогично Рейху.
    Наша гвардия родилась в бою. Немецкие СС - дети пропаганды.
    Какими были эсэсовцы в глазах самих немцев?
    Однако небольшое лирическое отклонение.
    Не секрет, что вокруг Великой Отечественной войны накопилось огромное количество мифов. Например: Красная Армия воевала с винтовкой на троих. Мало кто знает, что это словосочетание имеет исторические корни.
    Это происходит от ... »Краткий курс ККСЭ (б).
    Да, большевики правду не скрывали. Верно, ох ... Насчет Российской Императорской Армии.
    «Царская армия терпела поражение за поражением. Немецкая артиллерия
    обстреляла царские войска градом снарядов. В царской армии не хватало оружия,
    снарядов и даже винтовок. «Иногда
    была винтовка на троих солдат ».

    Или вот еще один миф. Знаменитый диалог двух генералов: Жукова и Эйзенхауэра кочует от книги к книге. Жуков хвастался тем, что позволял пехоте продвигать танки через минные поля, чтобы расчищать проходы телами.
    Пожмем руки тому, что вес человека никак не подорвет противотанковую мину. Что на них пехоту оставлять бесполезно. Забудем об этом. Интересно: откуда появился этот миф?
    Но где ...
    Гюнтер Флейшманн. Эсэсовец из отдела викингов.
    Мы находим такой эпизод в его воспоминаниях.
    1940 год. Франция. Город Мец. Флейшманн - домашний радист. Да никого, кроме самого Роммеля, будущего «Лиса пустыни». Затем Роммель командовал 7-й танковой дивизией, к которой был прикреплен полк SS Das Reich.
    За самим городом стоят хавиц. Сам город плотно прикрыт французскими зенитными орудиями. Перед городом смешанное минное поле. И противопехотные мины, и противотанковые мины. Что делает Роммель?
    Отправляет рацию как можно дальше вперед, чтобы определить местонахождение вражеских батарей и сообщить о них. Разведывательная группа полностью убита на улице. Почти, иначе бы воспоминания не сохранились. Гюнтер доходит до забора и там пытается дотянуться до Роммеля: мол, все пропало:
    «- Железный Конь! Железный Конь! Светлячок-1 зовет вас!
    - Как дела, рядовой?
    - Мистер Генерал, Клек и Морер были убиты. . Я прошу разрешения вернуться к спине.
    «Мы должны идентифицировать эти сайты каким-либо частным образом. У вас есть пистолет?
    - Верно, сэр генералы! У меня все еще есть MR-38 Грослера.
    - Это мой сын. Подойди ближе. Как можно ближе. Я рассчитываю на тебя ...
    "Совершенно верно, генерал. Конец общения ».
    Итак, что следует? А потом что:
    «Посмотрев на стадион, я увидел светофор, развевающий красно-синие флаги. Это был сигнал для выхода на связь. Манипуляции с дизайном начали провоцировать« Железного коня ».
    « Наши планы изменились. - сообщил господин генерал. - Оставайтесь на месте, но не удаляйте без надобности свою глупую голову.
    - Я не понимаю, сэры генералы!
    - Мой сын, садитесь, где вы находитесь. И оставайтесь на связи. Я приготовил подарок.
    Свяжись с Эндом. - Как ты, - с любопытством спросил Ротенфайрер.
    - С твоим командиром.
    - О каком подарке говорил?
    »Он знает лучше.
    Потребовалось время, пока мы не поняли, что имел в виду мистер Генерал. В небе появились средние бомбардировщики «Хейнкель» и соответствующие им подводные аппараты U-87. Пикирующим бомбардировщикам была поставлена ​​задача прицельной бомбардировки, а «Хейнкель» занимались производством ковров. Мец был охвачен пламенем.
    «Спасибо, генерал», - сказал я, нажимая кнопку передачи.
    Все в порядке? Он подавил артиллерию?
    Нет. Французы только снизили интенсивность огня.
    И Роммель посылает своих солдат в атаку.
    «Я заметил, что наши солдаты бегают по полю.
    - Есть мины! - крикнул я в микрофон.
    Генерал знал это. На поле боя появились бронетранспортеры специального назначения и вездеходы с гусеницами. Взорвались мины, люди были разорваны на части, была повреждена техника. На моих глазах происходило самое жестокое безумие.
    Через несколько минут прибыли бойцы резервного батальона. Это были солдаты моей роты, той, в которой я воевал. Они проложили путь СС, Вермахту и 7-му штурмовику. И тогда я понял, что если бы я не был радистом, меня бы постигла участь списанного счёта ».
    Опять таки.
    ГЕНЕРАЛ БЫЛ ЗНАЛ О МИН.
    Что, фрау еще Киндерс родит?
    Или на войне есть другие категории, кроме вида из окопа?
    Судя по всему, этот инцидент настолько повлиял на Флейсмана, что он начал задумываться о происходящем.
    Так, например, стали поступать сообщения от подразделений СС «Мертвая голова» об определенных событиях в Дранси. Я уже слышал, что в Дранси был создан лагерь или тюрьма для военнопленных. Кроме всех поездов в Дранси и до некоторых станций к востоку от этого города от Лиможа, Лиона, Шартра и других мест, все от Франции на восток до Страсбурга, где они затем пересекли немецкую границу, только с ведома СС. Тогда я понятия не имел, что в сентябре -Октябрь 1940 г. названные конвои были переброшены в лагеря.Моя работа заключалась в том, чтобы доложить офицеру штаба СС, и они знали, что делать, я должен был немедленно уведомить начальство о следующих поездах из упомянутых выше городов. радио, и ему разрешили вернуться туда только вскоре после обработки полученной информации.
    Я как-то спросил Гляйспункта и Энгеля, мол, что это за секретные поезда, но они только улыбнулись в ответ. Я озадаченно спросил, что было смешного, но не получил внятного ответа. В принципе, я беспокоил обоих коллег, пока Glayspunkt не спросил меня:
    - Кагер, как ты думаешь, что могут перевозить эти поезда?
    Я ответил, что понятия не имею, и Glayspunkt со смехом задал мне вопрос:
    - Послушайте, вы видели много евреев на улицах Парижа?
    Говорят, что немцы ничего не знали о лагерях смерти. Это неправда.
    "Мы все знали о Дахау и Бухенвальде, но с чистой совестьюМогу сказать, что в 1940 году я понятия не имел, что там происходило. Я всегда считал, что существуют центры политической подготовки преступников, где их учат уважать существующие законы. Я думал, что если кто-то нарушает немецкие законы, он заслуживает несколько лет в Дахау или Бухенвальде.
    Но почему нам пришлось тащить евреев из другой страны в Германию, я не до конца понимал: «
    Они знали все
    » ... Я не понимал, почему Гляйспункт и Энгель смеялись над этим. Вдобавок они злобно смеялись и выглядели так, будто знали гораздо больше, чем я ». Он
    только начал думать. Просвещение придет на Восточный фронт.
    Между прочим, на Восточный фронт
    .
    А когда он начал воевать на советско-германском фронте?
    Флейшман утверждает, что ...
    Ранее.
    В пятницу, 20 июня, его сбросили с самолета на территории СССР в составе разведывательно-диверсионной группы.
    Вечером 20-21 июня группа СС встречается с ... с партизанским отрядом:
    Партизан было много. В вырытых в земле ямах открывали пожары, очевидно, из соображений маскировки. Также были сцены, сшитые из скатертей, штор или по неизвестной причине. По моим оценкам, в лагере было не менее 40 человек. Решили остыть консервами, наш водитель сел с нами.
    «Деревня очень близко», - сказал он.
    - Что за деревня? - спросил его Детвейлер.
    «Деревня», - ответил водитель. - Мы будем сопровождать вас. Вы услышите там. Ешьте в первую очередь.
    Пожелательно взглянув на наши петлицы, старик с улыбкой сказал:
    - СС.
    Рядом с нами стали сидеть другие партизаны. Среди них была женщина лет тридцати в убогой одежде. Но, несмотря на ее одежду и грязное лицо, она мне показалась красивой. С ее присутствием климат несколько улучшился.
    - Кто ты? Я снова спросил старого водителя. - А мы где?
    Услышав мой вопрос, другие братья в лесу старика улыбнулись, как будто они знали то, чего не знали мы.
    "Мы зовем его отцом Димитриосом. Меня зовут Рэйчел. Добро пожаловать в Украину.
    Ничего не смущает?
    Лично меня смутило имя Рахиль - типичное еврейское имя.
    Кто он был? УПА; Что за «партизаны»? К сожалению, Гюнтер не отвечает на этот вопрос. Однако он уточняет, что эти места находятся примерно в тридцати милях от Ковела.
    В течение дня спецслужбы сообщают о составе частей Красной Армии в зоне наступления.
    22-го произошло то, о чем мы все знаем. Но что произошло потом, когда немецкие войска вошли на территорию СССР?
    «Продвижение эскорта замедлилось. Примерно в километре от блокпоста мы заметили группу солдат полиции СС на обочине дороги. Здесь не с линии фронта. Проехав еще 500 метров, по обеим сторонам дороги. мы видели виселицы, сделанные из. Их было около 50 с каждой стороны, и по обе стороны висели повешенные. Мы шли по туннелю с виселицей. И что самое странное? Всем гражданам! «На правой стороне улицы, на виселице, я вдруг с ужасом узнал казненного отца Димитрия и Рахиль».
    Войну начали немцы и первым делом повесили украинцев. Тех, кто позавчера оказывал помощь разведчикам СС.
    «В конце серии виселиц был вырыт ров, куда были брошены тела погибших русских солдат. Присмотревшись, я понял, что они лежат рядами - как будто сначала вывели их группами к краю канавы, а потом открыли огонь, чтобы сразу вывести следующего. Когда наш конвой увеличил скорость, они не пошевелили ухом. Потом кто-то коснулся моего плеча. Обернувшись, я увидел Детвейлера. Он указал назад. Коллега, я видел, как полиция СС провела еще одну группу граждан в канаву. Мужчины, женщины и дети послушно шли с поднятыми руками. Я спросил себя: они тоже партизаны? Как они могли быть. За какое преступление они были приговорены к смертной казни без суда и следствия? "Наша колонна ушла,но мне удалось увидеть, как полиция СС начала делить осужденных на группы - мужчин отправляли в одну сторону, женщин - в другую. встали, чтобы держать детей подальше от матерей. Мне показалось, что сквозь гул машин я слышу крики "
    Это не «красная пропаганда» Эренбурга.
    Это воспоминания офицера СС «Викинг».
    Мне здесь нечего сказать.
    «Один из унтерштурмфюреров приказал мне настроить Петрике на другую частоту, а затем начал звонить моему командиру. Второй офицер тем временем приказал двум солдатам 2-го полка СС выдать пленных. Один из русских выглядел как офицер, У них была форма. И тут меня осенило - он политический тренер ». Унтерштурмфюрер, вернув мое радио, повернулся к своему партнеру:
    «Нет, это касается только политических тренеров», - сказал он.
    И буквально в ту же секунду он вытащил пистолет и произвел несколько выстрелов подряд прямо в голову советского политрука. «Кредл и я даже не успели избежать брызг крови и мозгов».
    Вот иллюстрация к «Приказу уполномоченных». Или вот еще ...
    »Проехали плотину, потом свернули налево к зданию, где стояла охрана, и, уже приближаясь к поселку, вдруг примерно в 50 метрах, возле деревьев, увидели несколько сотен охраняемых голых местных жителей. эсэсовцами и украинскими добровольцами, из-за деревьев раздалось несколько выстрелов.
    - Что он здесь делает? Кто эти люди? Я спросил у охранника, где находится поселок.
    Он взял наши документы, прочитал их и сказал:
    - Иди внутрь и доложи вождю о своем прибытии.
    - Так кто эти люди? Кредл повторил мой вопрос.
    - А почему их расстреливают? - присоединился Лихтель.
    «Сообщите о своем прибытии вождю», - упрямо повторил солдат, как бы не слушая нас. «И не суй нос там, где тебя не просят», - приглушенно добавил он.
    Квартирмейстер был штурмшарфюрером в расстегнутом костюме с толстой сигарой во рту. Проведя взглядом по нашим бумагам, он сказал нам идти той же дорогой, с которой мы свернули. Он заверил нас, что радиостанция находится поблизости, и обратитесь к гауптштурмфюреру.
    Не выдержав, Лихтель спросил штурмшарфюрера:
    - А что за стрельба там, рядом с деревьями?
    «Тренировка огневой мощи», - сказал командир, не глядя на него.
    - А те, кто стоит обнаженными, кто они? Sturmsafirer пересчитал его ледяным взглядом.
    «Мишени», - последовал лаконичный ответ.
    Что тут комментировать?
    Ну, а потом Гюнтер рассказывает, как немцы запустили вшей и превратились в свиней. Да, уже в июне 1941 года. Сразу после Дубненской битвы.
    «Жажда, обезвоживание и заплесневелый хлеб стали болезнями персонала».
    Не знаю, откуда у немцев заплесневелый хлеб? Однако, как покажет зима, это типичный уклад немцев.
    «... часто хлеб был полон червей, и нам не разрешалось их выбирать. Жуйте себя с червями, он будет больше сытно и будет больше белка, очевидно, - думали наши командиры. Так что мы сделали это для недостаток белка. Со временем наша трапеза обогатилась новым ритуалом - своего рода протестом. В рот говорят, посмотри на меня, я не скупердяй, я ко всему привыкла.
    «… конечно, ни о какой гигиене в таких условиях говорить не приходилось. Если бы мы были у реки или озера, никому не разрешалось залезать в воду до тех пор, пока не все бутылки, баки и автомобильные радиаторы отопления, но многие вместо того, чтобы принять ванну, предпочли засыпать. Офицеры заставили их принять ванну, но разбудить измученного солдата оказалось не так-то просто, и их наконец отпустили. Вши поражали и их, и других - они были в волосах, в одежде - везде.
    Культурная нация. Очень культурно. Только эскимосы более культурны, но их вообще не стоит стирать. Опасно для жизни.
    Вообще мемуары Флейшманна в комментариях не нуждаются. Он все сам говорит:
    «В первую же ночь у Днепра русские разрушили понтонный мост ракетами и минами. он разрушил его снова ... Когда поплавки приходилось восстанавливать в четвертый раз, офицеры только качали головами, гадая, какие же умные люди наши офицеры. Между тем, на следующую ночь мост снова был поврежден российской бомбардировкой. Потом из русских мин был взят не только мост, но и продвинулся наш пост, и то, что было на севере, было повреждено. «Железнодорожный мост ... Офицеры приказали передать им грузовики для отхода, но никто не потрудился отдать приказ реагировать на огонь».
    Знаменитые эсэсовцы сражаются как могут.
    Наконец ...
    «... снова новые лица, новые фамилии, опять черт знает, сколько тусоваться в очереди за едой. Мне все это не нравилось. Это было не в моем вкусе, по крайней мере, он умер. Я был отнюдь не желают дружить все из 5-й дивизии СС. из 14-го корпуса, но каждое утро их фамилии неизбежно таскались мне в уши.
    элита была чуть не выбита зимой 1941 года советскими солдатами ... А потом наступает прозрение ...
    "Тогда я спросил себя, за что я сражаюсь? Не было никаких сомнений - он не был моей войной.
    Но он продолжал воевать, как и положено храброй войне СС.
    " и в конце концов мы получили пулеметы и винтовки и открыли огонь небольшой площади, что-то вроде рынка, на котором находится Российская летняя больница. Врачи и персонал скрылись, оставив раненых. Некоторые из них уже прибыли за пулеметами, и мы, поняв, что только что потеряли Брикнера и Бизела, ослепленные яростью, начали беспорядочно стрелять по раненым. Поменяв гудки у пулеметов, мы заложили около 30-40 человек большими взрывами. Некоторые, неловко трясясь, пытались убежать или уползти, но наши пули настигли их. В конце этого чудовищного варварского акта я внезапно заметил русского солдата, прятавшегося за деревянной телегой. Вытащив пустой рожок, вставил новый и разбил коляску на щепки. Тело русского, неуклюже переносившего обломки телеги,упал на землю. Понимая, что этот рог успел опустеть, я воткнул еще один в машину и полностью бросил в труп. Если бы не бегал Сарфюрер, я бы продолжал стрелять, пока не кончились патроны.
    Мы молча осмотрели груду неподвижных тел. Кто-то пробормотал Штоцу, что мы якобы мстим русским за вас. Потом мы с Сарфюрером начали ходить по площади, я специально подошел к останкам телеги, чтобы убедиться, что русский действительно мертв.
    Колыбель пришла ко мне. Я посмотрел ему в глаза. И я понял, о чем он думал в тот момент.
    «Это не Бельгия».
    да. Это не Бельгия. Это Россия.
    И здесь просвещенные европейцы вели не обычную рыцарскую войну. Нет. Это была обычная колониальная война.
    Значение «Untermensch» не отличается от значения «негр» или «индеец». Питает голову и уничтожает раненых. В этом все отношение европейцев к так называемым «нецивилизованным народам».
    Нецивилизованный ...
    Это мы с вами, русские, нецивилизованные.
    Но бедные, по локоть и колено в крови, немцы цивилизованные.
    Лучше быть страной третьего мира, чем таким зверем в виде СС.
    «Видя то, что я сделал, я не чувствовал упрека своей совести. Я не чувствовал ни тени раскаяния».
    В итоге Флейсман получил травму в городе Грозный. И это заканчивается в Варшаве. В больнице.
    «Условия в варшавской больнице были ужасными. Не хватало лекарств для раненых, и большинство из них были приговорены к смертной казни».
    Однако о качестве немецкой медицины мы уже говорили. Остается только добавить, что раненые, скончавшиеся в тыловых госпиталях, в боевые потери не вошли.
    Они были переданы в так называемую Резервную армию, и ее потери - это потери ... гражданского населения.
    Теперь вы понимаете, почему немцы несли такие низкие потери вермахту и СС?
    Кстати, по убыткам:
    «Я регулярно получал письма из дома и узнал от них, что все мои братья (их было двое - об Ивакине А.) погибли на этой войне. Как оба кузена, как мой дядя, который служил в Кригсмарине. «
    Пятеро из шести родственников умерли к зиме 1943 года ... Ничего подобного?
    Ну, а как же иначе?
    Здесь наш герой описывает атаку СС в Нормандии. Элита бежит с холма:
    «Я не знаю, кто большинство бойцов - новобранцы или ветераны, но я с ужасом наблюдал, как они совершали совершенно дикие ошибки. Некоторые из бойцов решили бросить гранаты на вершину холма, которая была совершенно пуста. Достигнув цели, они упали, разрываясь сбоку от солдат СС: «Бойцы упали и скатились с крутого склона, сломав себе руки и ноги».
    Эта атака началась в 4.15 утра, пишет Флейшманн. Атакуйте пятью пехотными волнами. Вторая волна прошла на уровне 4,25. На 4.35 третий. Но, как видим, уже на второй ступеньке атака была просто заглушена. Из-за шквального огня союзников и глупости самого СС.
    Только в 6 утра в атаку пошли другие волны.
    А в 7.45 все закончилось…
    «Из 100 человек 1-го эшелона выжило около трех десятков»
    На горе, на холме стоит колокол ...
    Атака на 314 продолжалась еще 6 дней.
    Так кто в кого кидал мясо?
    Какой-то тонтон-макут, способный стрелять только в раненых и мирных жителей.
    «Тем не менее я решил навестить Вернера Бюхляйна. Он служил в 3-м танке СС «Мертвая голова» во время вторжения в Советский Союз и в 1942 году подорвался на мине, потеряв правую ногу. Мы говорили о войне и других вопросах. Я чувствовал, что он не желает расширять темы, о которых говорил мой отец, но я не знал, как спросить его об этом более деликатно. Но затем, набравшись храбрости, он прямо спросил:
    Сначала Вернер с недоверием отнесся к моим вопросам - мало ли, может быть, они послали меня понюхать его пораженческие настроения, это подрывает воинствующую нацию. Я передал ему содержание разговора с отцом, объяснив, что хочу ясности.
    «Целые деревни», - признал он. - Целые деревни, в каждой по тысяче жителей, а то и больше. И все они в другом мире. Их просто вытащили, как скот, поставили на край канавы и расстреляли. Были специальные подразделения, которые постоянно этим занимались. Женщины, дети, старики - все без разбора, Карл. И только потому, что они евреи.
    Только тогда я со всей силой осознал ужас сказанного Вернером. Я посмотрел на бревно вместо ноги в пижаме и подумал: нет, этому человеку больше нет смысла врать или приукрашивать.
    - Но почему? - Я спросил- 

    А потом, что приказ есть приказ. Слава богу, мне вовремя ампутировали ногу. Я больше не мог этого выносить. Иногда расстреливали только стариков и детей, иногда отправляли в лагеря мужчин, женщин и подростков.
    - В лагеря?
    - В Освенцим, Треблинку, Бельзен, Целмно. А потом они превратились в полутрупы, а затем в трупы. На их место принесли новые. И так не один  год.
    «Вернер объяснил эти ужасные события спокойным, апатичным тоном, как если бы это было данностью».
    Напомню еще раз, кем была «Мертвая голова» - бывшими охранниками концлагерей.
    А сам Флейсман по ошибке примкнул к СС. Тогда, в начале войны, гитлеровская гвардия остро нуждалась в специалистах по всем фронтам, включая радистов. В результате Гюнтера перевели из Кригсмарине в СС.
    Но война закончилась не случайно. Уже будучи унтершарфюрером и командуя отрядом, он просто сдался американцам. Вместе с отрядом. Они все выплюнули, подобрали на штык белую рубашку и покинули поле боя. Хотя семьи воинов могут попасть в одни концлагеря. За измену мужей. 

    Коллективная ответственность. Нравится. В Германии, кстати, просвещенная.
    А в июне Гюнтер Флейшманн был освобожден из плена. Их не судили за военные преступления.
    Однако я не сомневаюсь, что он сменил имя. Иногда он бормочет текст, и его товарищи обращаются к нему: «Карл!
    И да, жил, кстати, в ГДР ...











  •     Dr. Elke Scherstjanoi "Ein Rotarmist in Deutschland"
  •     Stern  "Von Siegern und Besiegten"
  •     Märkische Allgemeine  "Hinter den Kulissen"
  •     Das Erste "Kulturreport"
  •     Berliner Zeitung  "Besatzer, Schöngeist, Nervensäge, Liebhaber"
  •     SR 2 KulturRadio  "Deutschland-Tagebuch 1945-1946. Aufzeichnungen eines Rotarmisten"
  •     Die Zeit  "Wodka, Schlendrian, Gewalt"
  •     Jüdische Allgemeine  "Aufzeichnungen im Feindesland"
  •     Mitteldeutsche Zeitung  "Ein rotes Herz in Uniform"
  •     Unveröffentlichte Kritik  "Aufzeichnungen eines Rotarmisten vom Umgang mit den Deutschen"
  •     Bild  "Auf Berlin, das Besiegte, spucke ich!"
  •     Das Buch von Gregor Thum "Traumland Osten. Deutsche Bilder vom östlichen Europa im 20. Jahrhundert"
  •     Flensborg Avis  "Set med en russisk officers øjne"
  •     Ostsee Zeitung  "Das Tagebuch des Rotarmisten"
  •     Leipziger Volkszeitung  "Das Glück lächelt uns also zu!"
  •     Passauer Neue Presse "Erinnerungspolitischer Gezeitenwechsel"
  •     Lübecker Nachrichten  "Das Kriegsende aus Sicht eines Rotarmisten"
  •     Lausitzer Rundschau  "Ich werde es erzählen"
  •     Leipzigs-Neue  "Rotarmisten und Deutsche"
  •     SWR2 Radio ART: Hörspiel
  •     Kulturation  "Tagebuchaufzeichnungen eines jungen Sowjetleutnants"
  •     Der Tagesspiegel  "Hier gibt es Mädchen"
  •     NDR  "Bücher Journal"
  •     Kulturportal  "Chronik"
  •     Sächsische Zeitung  "Bitterer Beigeschmack"
  •     Wiesbadener Tagblatt "Reflexionen, Textcollagen und inhaltlicher Zündstoff"
  •     Deutschlandradio Kultur  "Krieg und Kriegsende aus russischer Sicht"
  •     Berliner Zeitung  "Die Deutschen tragen alle weisse Armbinden"
  •     MDR  "Deutschland-Tagebuch eines Rotarmisten"
  •     Jüdisches Berlin  "Das Unvergessliche ist geschehen" / "Личные воспоминания"
  •     Süddeutsche Zeitung  "So dachten die Sieger"
  •     Financial Times Deutschland  "Aufzeichnungen aus den Kellerlöchern"
  •     Badisches Tagblatt  "Ehrliches Interesse oder narzisstische Selbstschau?"
  •     Freie Presse  "Ein Rotarmist in Berlin"
  •     Nordkurier/Usedom Kurier  "Aufzeichnungen eines Rotarmisten ungefiltert"
  •     Nordkurier  "Tagebuch, Briefe und Erinnerungen"
  •     Ostthüringer Zeitung  "An den Rand geschrieben"
  •     Potsdamer Neueste Nachrichten  "Hier gibt es Mädchen"
  •     NDR Info. Forum Zeitgeschichte "Features und Hintergründe"
  •     Deutschlandradio Kultur. Politische Literatur. "Lasse mir eine Dauerwelle machen"
  •     Konkret "Watching the krauts. Emigranten und internationale Beobachter schildern ihre Eindrücke aus Nachkriegsdeutschland"
  •     Cicero "Voodoo Child. Die verhexten Kinder"
  •     Dagens Nyheter  "Det oaendliga kriget"
  •     Utopie-kreativ  "Des jungen Leutnants Deutschland - Tagebuch"
  •     Neues Deutschland  "Berlin, Stunde Null"
  •     Webwecker-bielefeld  "Aufzeichnungen eines Rotarmisten"
  •     Südkurier  "Späte Entschädigung"
  •     Online Rezension  "Das kriegsende aus der Sicht eines Soldaten der Roten Armee"
  •     Saarbrücker Zeitung  "Erstmals: Das Tagebuch eines Rotarmisten"
  •     Neue Osnabrücker Zeitung  "Weder Brutalbesatzer noch ein Held"
  •     Thüringische Landeszeitung  "Vom Alltag im Land der Besiegten"
  •     Das Argument "Wladimir Gelfand: Deutschland-Tagebuch 1945-1946. Aufzeichnungen eines Rotarmisten"
  •     Deutschland Archiv: Zeitschrift für das vereinigte Deutschland  "Betrachtungen eines Aussenseiters"
  •     Neue Gesellschaft/Frankfurter Hefte  "Von Siegern und Besiegten"
  •     Deutsch-Russisches Museum Berlin-Karlshorst "Deutschland-Tagebuch 1945-1946. Aufzeichnungen eines Rotarmisten"
  •     Online Rezensionen. Die Literaturdatenbank
  •     Literaturkritik  "Ein siegreicher Rotarmist"
  •     RBB Kulturradio  "Ein Rotarmist in Berlin"
  •     Українська правда  "Нульовий варiант" для ветеранiв вiйни" / Комсомольская правда "Нулевой вариант" для ветеранов войны"
  •     Dagens Nyheter. "Sovjetsoldatens dagbok. Hoppfull läsning trots krigets grymheter"
  •     Ersatz  "Tysk dagbok 1945-46 av Vladimir Gelfand"
  •     Borås Tidning  "Vittnesmåil från krigets inferno"
  •     Sundsvall (ST)  "Solkig skildring av sovjetisk soldat frеn det besegrade Berlin"
  •     Helsingborgs Dagblad  "Krigsdagbok av privat natur"
  •     2006 Bradfor  "Conference on Contemporary German Literature"
  •     Spring-2005/2006/2016 Foreign Rights, German Diary 1945-1946
  •     Flamman / Ryska Posten "Dagbok kastar tvivel över våldtäktsmyten"
  •     INTERPRES "DAGBOG REJSER TVIVL OM DEN TYSK-REVANCHISTISKE “VOLDTÆGTSMYTE”
  •     Expressen  "Kamratliga kramar"
  •     Expressen Kultur  "Under våldets täckmantel"
  •     Lo Tidningen  "Krigets vardag i röda armén"
  •     Tuffnet Radio  "Är krigets våldtäkter en myt?"
  •     Norrköpings Tidningar  "En blick från andra sidan"
  •     Expressen Kultur  "Den enda vägens historia"
  •     Expressen Kultur  "Det totalitära arvet"
  •     Allehanda  "Rysk soldatdagbok om den grymma slutstriden"
  •     Ryska Posten  "Till försvar för fakta och anständighet"
  •     Hugin & Munin  "En rödarmist i Tyskland"
  •     Theater "Das deutsch-russische Soldatenwörtebuch" / Театр  "Русско-немецкий солдатский разговорник"
  •     SWR2 Radio "Journal am Mittag"
  •     Berliner Zeitung  "Dem Krieg den Krieg erklären"
  •     Die Tageszeitung  "Mach's noch einmal, Iwan!"
  •     The book of Paul Steege: "Black Market, Cold War: Everyday Life in Berlin, 1946-1949"
  •     Телеканал РТР "Культура":  "Русско-немецкий солдатский разговорник"
  •     Аргументы и факты  "Есть ли правда у войны?"
  •     RT "Russian-German soldier's phrase-book on stage in Moscow"
  •     Утро.ru  "Контурная карта великой войны"
  •     Коммерсантъ "Языковой окоп"
  •     Телеканал РТР "Культура"  "Широкий формат с Ириной Лесовой"
  •     Museum Berlin-Karlshorst  "Das Haus in Karlshorst. Geschichte am Ort der Kapitulation"
  •     Das Buch von Roland Thimme: "Rote Fahnen über Potsdam 1933 - 1989: Lebenswege und Tagebücher"
  •     Das Buch von Bernd Vogenbeck, Juliane Tomann, Magda Abraham-Diefenbach: "Terra Transoderana: Zwischen Neumark und Ziemia Lubuska"
  •     Das Buch von Sven Reichardt & Malte Zierenberg: "Damals nach dem Krieg Eine Geschichte Deutschlands - 1945 bis 1949"
  •     Lothar Gall & Barbara Blessing: "Historische Zeitschrift Register zu Band 276 (2003) bis 285 (2007)"
  •     Wyborcza.pl "Kłopotliwy pomnik w mieście z trudną historią"
  •     Kollektives Gedächtnis "Erinnerungen an meine Cousine Dora aus Königsberg"
  •     Das Buch von Ingeborg Jacobs: "Freiwild: Das Schicksal deutscher Frauen 1945"
  •     Wyborcza.pl "Strącona gwiazda wdzięczności"
  •     Закон i Бiзнес "Двічі по двісті - суд честі"
  •     Радио Свобода "Красная армия. Встреча с Европой"
  •     DEP "Stupri sovietici in Germania /1944-45/"
  •     Дніпропетровський національний історичний музей ім. Яворницького "Музей і відвідувач: методичні розробки, сценарії, концепції. Листи з 43-го"
  •     Explorations in Russian and Eurasian History "The Intelligentsia Meets the Enemy: Educated Soviet Officers in Defeated Germany, 1945"
  •     DAMALS "Deutschland-Tagebuch 1945-1946. Gedankenwelt des Siegers"
  •     Das Buch von Pauline de Bok: "Blankow oder Das Verlangen nach Heimat"
  •     Das Buch von Ingo von Münch: "Frau, komm!": die Massenvergewaltigungen deutscher Frauen und Mädchen 1944/45"
  •     Das Buch von Roland Thimme: "Schwarzmondnacht: Authentische Tagebücher berichten (1933-1953). Nazidiktatur - Sowjetische Besatzerwillkür"
  •     История государства  "Миф о миллионах изнасилованных немок"
  •     Das Buch Alexander Häusser, Gordian Maugg: "Hungerwinter: Deutschlands humanitäre Katastrophe 1946/47"
  •     Heinz Schilling: "Jahresberichte für deutsche Geschichte: Neue Folge. 60. Jahrgang 2008"
  •     Jan M. Piskorski "WYGNAŃCY: Migracje przymusowe i uchodźcy w dwudziestowiecznej Europie"
  •     Wayne State "The Cultural Memory Of German Victimhood In Post-1990 Popular German Literature And Television"
  •     Deutschlandradio "Heimat ist dort, wo kein Hass ist"
  •     Journal of Cold War Studies "Wladimir Gelfand, Deutschland-Tagebuch 1945–1946: Aufzeichnungen eines Rotarmisten"
  •     ЛЕХАИМ "Евреи на войне. Солдатские дневники"
  •     Частный Корреспондент "Победа благодаря и вопреки"
  •     Перспективы "Сексуальное насилие в годы Второй мировой войны: память, дискурс, орудие политики"
  •     Радиостанция Эхо Москвы & RTVi "Не так" с Олегом Будницким: Великая Отечественная - солдатские дневники"
  •     Books Llc "Person im Zweiten Weltkrieg /Sowjetunion/ Georgi Konstantinowitsch Schukow, Wladimir Gelfand, Pawel Alexejewitsch Rotmistrow"
  •     Das Buch von Jan Musekamp: "Zwischen Stettin und Szczecin - Metamorphosen einer Stadt von 1945 bis 2005"
  •     Encyclopedia of safety "Ladies liberated Europe in the eyes of Russian soldiers and officers (1944-1945 gg.)"
  •     Азовские греки "Павел Тасиц"
  •     Newsland "СМЯТЕНИЕ ГРОЗНОЙ ОСЕНИ 1941 ГОДА"
  •     Wallstein "Demokratie im Schatten der Gewalt: Geschichten des Privaten im deutschen Nachkrieg"
  •     Вестник РГГУ "Болезненная тема второй мировой войны: сексуальное насилие по обе стороны фронта"
  •     Das Buch von Jürgen W. Schmidt: "Als die Heimat zur Fremde wurde"
  •     ЛЕХАИМ "Евреи на войне: от советского к еврейскому?"
  •     Gedenkstätte/ Museum Seelower Höhen "Die Schlacht"
  •     The book of Frederick Taylor "Exorcising Hitler: The Occupation and Denazification of Germany"
  •     Огонёк "10 дневников одной войны"
  •     The book of Michael Jones "Total War: From Stalingrad to Berlin"
  •     Das Buch von Frederick Taylor "Zwischen Krieg und Frieden: Die Besetzung und Entnazifizierung Deutschlands 1944-1946"
  •     WordPress.com "Wie sind wir Westler alt und überklug - und sind jetzt doch Schmutz unter ihren Stiefeln"
  •     Åke Sandin "Är krigets våldtäkter en myt?"
  •     Олег Будницкий: "Архив еврейской истории" Том 6. "Дневники"
  •     Michael Jones: "El trasfondo humano de la guerra: con el ejército soviético de Stalingrado a Berlín"
  •     Das Buch von Jörg Baberowski: "Verbrannte Erde: Stalins Herrschaft der Gewalt"
  •     Zeitschrift fur Geschichtswissenschaft "Gewalt im Militar. Die Rote Armee im Zweiten Weltkrieg"
  •     Ersatz-[E-bok] "Tysk dagbok 1945-46"
  •     The book of Michael David-Fox, Peter Holquist, Alexander M. Martin: "Fascination and Enmity: Russia and Germany as Entangled Histories, 1914-1945"
  •     Елена Сенявская "Женщины освобождённой Европы глазами советских солдат и офицеров (1944-1945 гг.)"
  •     The book of Raphaelle Branche, Fabrice Virgili: "Rape in Wartime (Genders and Sexualities in History)"
  •     БезФорматаРу "Хоть бы скорей газетку прочесть"
  •     ВЕСТНИК "Проблемы реадаптации студентов-фронтовиков к учебному процессу после Великой Отечественной войны"
  •     Zeitschrift für Geschichtswissenschaft 60 (2012), 12
  •     Все лечится "10 миллионов изнасилованных немок"
  •     Симха "Еврейский Марк Твен. Так называли Шолома Рабиновича, известного как Шолом-Алейхем"
  •     Nicolas Bernard "La Guerre germano-soviétique: 1941-1945 (Histoires d'aujourd'hui) E-Book"
  •     Annales: Nathalie Moine "La perte, le don, le butin. Civilisation stalinienne, aide étrangère et biens trophées dans l’Union soviétique des années 1940"
  •     Das Buch von Beata Halicka "Polens Wilder Westen. Erzwungene Migration und die kulturelle Aneignung des Oderraums 1945 - 1948"
  •     Das Buch von Jan M. Piskorski "Die Verjagten: Flucht und Vertreibung im Europa des 20. Jahrhundert"
  •     "آسو  "دشمن هرگز در نمی‌زن
  •     Уроки истории. ХХ век. Гефтер. "Антисемитизм в СССР во время Второй мировой войны в контексте холокоста"
  •     Ella Janatovsky "The Crystallization of National Identity in Times of War: The Experience of a Soviet Jewish Soldier"
  •     Word War II Multimedia Database "Borgward Panzerjager At The Reichstag"
  •     Militaergeschichtliche Zeitschrift "Buchbesprechungen"
  •     Всеукраинский еженедельник Украина-Центр "Рукописи не горят"
  •     Ljudbok / Bok / eBok: Niclas Sennerteg "Nionde arméns undergång: Kampen om Berlin 1945"
  •     Das Buch von Michaela Kipp: "Großreinemachen im Osten: Feindbilder in deutschen Feldpostbriefen im Zweiten Weltkrieg"
  •     Петербургская газета "Женщины на службе в Третьем Рейхе"
  •     Володимир Поліщук "Зроблено в Єлисаветграді"
  •     Германо-российский музей Берлин-Карлсхорст. Каталог постоянной экспозиции / Katalog zur Dauerausstellung
  •     Clarissa Schnabel "The life and times of Marta Dietschy-Hillers"
  •     Alliance for Human Research Protection "Breaking the Silence about sexual violence against women during the Holocaust"
  •     Еврейский музей и центр толерантности. Группа по работе с архивными документами
  •     Эхо Москвы "ЦЕНА ПОБЕДЫ: Военный дневник лейтенанта Владимира Гельфанда"
  •     Bok / eBok: Anders Bergman & Emelie Perland "365 dagar: Utdrag ur kända och okända dagböcker"
  •     РИА Новости "Освободители Германии"
  •     Das Buch von Miriam Gebhardt "Als die Soldaten kamen: Die Vergewaltigung deutscher Frauen am Ende des Zweiten Weltkriegs"
  •     Petra Tabarelli "Vladimir Gelfand"
  •     Das Buch von Martin Stein "Die sowjetische Kriegspropaganda 1941 - 1945 in Ego-Dokumenten"
  •     Książka Beata Halicka "Polski Dziki Zachód. Przymusowe migracje i kulturowe oswajanie Nadodrza 1945-1948"
  •     The German Quarterly "Philomela’s Legacy: Rape, the Second World War, and the Ethics of Reading"
  •     MAZ LOKAL "Archäologische Spuren der Roten Armee in Brandenburg"
  •     Tenona "Как фашисты издевались над детьми в концлагере Саласпилс. Чудовищные исторические факты о концлагерях"
  •     Deutsches Historisches Museum "1945 – Niederlage. Befreiung. Neuanfang. Zwölf Länder Europas nach dem Zweiten Weltkrieg"
  •     День за днем "Дневник лейтенанта Гельфанда"
  •     BBC News "The rape of Berlin" / BBC Mundo / BBC O`zbek / BBC Brasil / BBC فارْسِى "تجاوز در برلین" 
  •     Echo24.cz "Z deníku rudoarmějce: Probodneme je skrz genitálie"
  •     The Telegraph "The truth behind The Rape of Berlin"
  •     BBC World Service "The Rape of Berlin"
  •     ParlamentniListy.cz "Mrzačení, znásilňování, to všechno jsme dělali. Český server připomíná drsné paměti sovětského vojáka"
  •     WordPress.com "Termina a Batalha de Berlim"
  •     Dnevnik.hr "Podignula je suknju i kazala mi: 'Spavaj sa mnom. Čini što želiš! Ali samo ti"
  •     ilPOST "Gli stupri in Germania, 70 anni fa"
  •     上海东方报业 有限公司 70年前苏军强奸了十万柏林妇女?很多人仍在寻找真相
  •     연합뉴스 "BBC: 러시아군, 2차대전때 독일에서 대규모 강간"
  •     Telegraf "SPOMENIK RUSKOM SILOVATELJU: Nemci bi da preimenuju istorijsko zdanje u Berlinu?"
  •     Múlt-kor "A berlini asszonyok küzdelme a szovjet erőszaktevők ellen"
  •     Noticiasbit.com "El drama oculto de las violaciones masivas durante la caída de Berlín"
  •     Museumsportal Berlin "Landsberger Allee 563, 21. April 1945"
  •     Caldeirão Político "70 anos após fim da guerra, estupro coletivo de alemãs ainda é episódio pouco conhecido"
  •     Nuestras Charlas Nocturnas "70 aniversario del fin de la II Guerra Mundial: del horror nazi al terror rojo en Alemania"
  •     W Radio "El drama oculto de las violaciones masivas durante la caída de Berlín"
  •     La Tercera "BBC: El drama oculto de las violaciones masivas durante la caída de Berlín"
  •     Noticias de Paraguay "El drama de las alemanas violadas por tropas soviéticas hacia el final de la Segunda Guerra Mundial"
  •     Cnn Hit New "The drama hidden mass rape during the fall of Berlin"
  •     Dân Luận "Trần Lê - Hồng quân, nỗi kinh hoàng của phụ nữ Berlin 1945"
  •     Český rozhlas "Temná stránka sovětského vítězství: znásilňování Němek"
  •     Historia "Cerita Kelam Perempuan Jerman Setelah Nazi Kalah Perang"
  •     G'Le Monde "Nỗi kinh hoàng của phụ nữ Berlin năm 1945 mang tên Hồng Quân"
  •     BBC News 코리아 "베를린에서 벌어진 대규모 강간"
  •     Эхо Москвы "Дилетанты. Красная армия в Европе"
  •     Der Freitag "Eine Schnappschussidee"
  •     باز آفريني واقعيت ها  "تجاوز در برلین"
  •     Quadriculado "O Fim da Guerra e o início do Pesadelo. Duas narrativas sobre o inferno"
  •     Majano Gossip "PER NON DIMENTICARE.... LE PORCHERIE COMUNISTE!!!"
  •     非中国日报网 "柏林的强奸"
  •     Constantin Film "Anonyma - Eine Frau in Berlin. Materialien zum Film"
  •     Русская Германия "Я прижал бедную маму к своему сердцу и долго утешал"
  •     De Gruyter Oldenbourg "Erinnerung an Diktatur und Krieg. Brennpunkte des kulturellen Gedächtnisses zwischen Russland und Deutschland seit 1945"
  •     Memuarist.com "Гельфанд Владимир Натанович"
  •     Πανεπιστημίου Ιωαννίνων "Οι νόμοι του Πλάτωνα για την υβριστική κακολογία και την κατάχρηση του δημοσίου"
  •     Das Buch von Nicholas Stargardt "Der deutsche Krieg: 1939 - 1945" / Николас Старгардт "Мобилизованная нация. Германия 1939–1945"
  •     FAKEOFF "Оглянуться в прошлое"
  •     The book of Nicholas Stargardt "The German War: A Nation Under Arms, 1939–45"
  •     The book of Nicholas Stargardt "The German War: A Nation Under Arms, 1939–45"
  •     Книга "Владимир Гельфанд. Дневник 1941 - 1946"
  •     BBC Русская служба "Изнасилование Берлина: неизвестная история войны"BBC Україна "Зґвалтування Берліна: невідома історія війни"
  •     Virtual Azərbaycan "Berlinin zorlanması"
  •     Гефтер "Олег Будницкий: «Дневник, приятель дорогой!» Военный дневник Владимира Гельфанда"
  •     Гефтер "Владимир Гельфанд. Дневник 1942 года"
  •     BBC Tiếng Việt "Lính Liên Xô 'hãm hiếp phụ nữ Đức'"
  •     Nicolas Bernard "La Guerre germano-soviétique, 1941-1943" Tome 1
  •     Nicolas Bernard "La Guerre germano-soviétique, 1943-1945" Tome 2
  •     Эхо Москвы "ЦЕНА ПОБЕДЫ: Дневники лейтенанта Гельфанда"
  •     Renato Furtado "Soviéticos estupraram 2 milhões de mulheres alemãs, durante a Guerra Mundial"
  •     Вера Дубина "«Обыкновенная история» Второй мировой войны: дискурсы сексуального насилия над женщинами оккупированных территорий"
  •     Еврейский музей и центр толерантности "Презентация книги Владимира Гельфанда «Дневник 1941-1946»"
  •     Еврейский музей и центр толерантности "Евреи в Великой Отечественной войне"
  •     Сидякин & Би-Би-Си. Драма в трех действиях. "Атака"
  •     Сидякин & Би-Би-Си. Драма в трех действиях. "Бой"
  •     Сидякин & Би-Би-Си. Драма в трех действиях. "Победа"
  •     Сидякин & Би-Би-Си. Драма в трех действиях. Эпилог
  •     Труд "Покорность и отвага: кто кого?"
  •     Издательский Дом «Новый Взгляд» "Выставка подвига"
  •     Katalog NT "Выставка "Евреи в Великой Отечественной войне " - собрание уникальных документов"
  •     Вести "Выставка "Евреи в Великой Отечественной войне" - собрание уникальных документов"
  •     Радио Свобода "Бесценный графоман"
  •     Вечерняя Москва "Еще раз о войне"
  •     РИА Новости "Выставка про евреев во время ВОВ открывается в Еврейском музее"
  •     Телеканал «Культура» Выставка "Евреи в Великой Отечественной войне" проходит в Москве
  •     Россия HD "Вести в 20.00"
  •     GORSKIE "В Москве открылась выставка "Евреи в Великой Отечественной войне"
  •     Aгентство еврейских новостей "Евреи – герои войны"
  •     STMEGI TV "Открытие выставки "Евреи в Великой Отечественной войне"
  •     Национальный исследовательский университет Высшая школа экономики "Открытие выставки "Евреи в Великой Отечественной войне"
  •     Независимая газета "Война Абрама"
  •     Revista de Historia "El lado oscuro de la victoria aliada en la Segunda Guerra Mundial"
  •     יעיתון סינאתלה  גביש הסמל ולדימיר גלפנד מספר על חיי היומיום במלחמה , על אורח חיים בחזית ובעורף
  •     Лехаим "Война Абрама"
  •     Elhallgatva "A front emlékezete. A Vörös Hadsereg kötelékében tömegesen és fiatalkorúakon elkövetett nemi erőszak kérdése a Dél-Vértesben"
  •     Libertad USA "El drama de las alemanas: violadas por tropas soviéticas en 1945 y violadas por inmigrantes musulmanes en 2016"
  •     НГ Ex Libris "Пять книг недели"
  •     Брестский Курьер "Фамильное древо Бреста. На перекрестках тех дорог…"
  •     Полит.Ру "ProScience: Олег Будницкий о народной истории войны"
  •     Олена Проскура "Запiзнiла сповiдь"
  •     Полит.Ру "ProScience: Возможна ли научная история Великой Отечественной войны?"
  •     Книга "Владимир Гельфанд. Дневник 1941 - 1946"
  •     Ahlul Bait Nabi Saw "Kisah Kelam Perempuan Jerman Setelah Nazi Kalah Perang"
  •     北京北晚新视 觉传媒有限公司 "70年前苏军强奸了十万柏林妇女?"
  •     Преподавание истории в школе "«О том, что происходило…» Дневник Владимира Гельфанда"
  •     Вестник НГПУ "О «НЕУБЕДИТЕЛЬНЕЙШЕЙ» ИЗ ПОМЕТ: (Высокая лексика в толковых словарях русского языка XX-XXI вв.)"
  •     Archäologisches Landesmuseum Brandenburg "Zwischen Krieg und Frieden" / "Между войной и миром"
  •     Российская газета "Там, где кончается война"
  •     Народный Корреспондент "Женщины освобождённой Европы глазами советских солдат: правда про "2 миллиона изнасилованых немок"
  •     Fiona "Военные изнасилования — преступления против жизни и личности"
  •     军情观察室 "苏军攻克柏林后暴行妇女遭殃,战争中的强奸现象为什么频发?"
  •     Независимая газета "Дневник минометчика"
  •     Независимая газета "ИСПОДЛОБЬЯ: Кризис концепции"
  •     East European Jewish Affairs "Jewish response to the non-Jewish question: “Where were the Jews during the fighting?” 1941–5"
  •     Niels Bo Poulsen "Skæbnekamp: Den tysk-sovjetiske krig 1941-1945"
  •     Olhar Atual "A Esquerda a história e o estupro"
  •     The book of Stefan-Ludwig Hoffmann, Sandrine Kott, Peter Romijn, Olivier Wieviorka "Seeking Peace in the Wake of War: Europe, 1943-1947"
  •     Walter de Gruyter "Germans into Allies: Writing a Diary in 1945"
  •     Blog in Berlin "22. Juni – da war doch was?"
  •     Steemit "Berlin Rape: The Hidden History of War"
  •     Estudo Prático "Crimes de estupro na Segunda Guerra Mundial e dentro do exército americano"
  •     Громадське радіо "Насильство над жінками під час бойових дій — табу для України"
  •     InfoRadio RBB "Geschichte in den Wäldern Brandenburgs"
  •     "شگفتی های تاریخ است "پشت پرده تجاوز به زنان برلینی در پایان جنگ جهانی دوم
  •     Das Buch Hans-Jürgen Beier gewidmet "Lehren – Sammeln – Publizieren"
  •     The book of Miriam Gebhardt "Crimes Unspoken: The Rape of German Women at the End of the Second World War"
  •     Русский вестник "Искажение истории: «Изнасилованная Германия»"
  •     凯迪 "推荐《柏林女人》与《五月四日》影片"
  •     Vix "Estupro de guerra: o que acontece com mulheres em zonas de conflito, como Aleppo?"
  •     Universidad del Bío-Bío "CRÍMENES DE GUERRA RUSOS EN LA SEGUNDA GUERRA MUNDIAL (1940-1945)"
  •     Книга. Олег Шеин "От Астраханского кремля до Рейхсканцелярии. Боевой путь 248-й стрелковой дивизии"
  •     Sodaz Ot "Освободительная миссия Красной Армии и кривое зеркало вражеской пропаганды"
  •     Sodaz Ot "Советский воин — освободитель Европы: психология и поведение на завершающем этапе войны (II)"
  •     企业头条 "柏林战役后的女人"
  •     Sántha István "A front emlékezete"
  •     腾讯公司   "二战时期欧洲, 战胜国对战败国的十万妇女是怎么处理的!"
  •     El Nuevo Accion "QUE LE PREGUNTEN A LAS ALEMANAS VIOLADAS POR RUSOS, NORTEAMERICANOS, INGLESES Y FRANCESES"
  •     Periodismo Libre "QUE LE PREGUNTEN A LAS ALEMANAS VIOLADAS POR RUSOS, NORTEAMERICANOS, INGLESES Y FRANCESES"
  •     DE Y.OBIDIN "Какими видели европейских женщин советские солдаты и офицеры (1944-1945 годы)?"
  •     Magyar Tudományos Akadémia "Váltóállítás: Diktatúrák a vidéki Magyarországon 1945-ben"
  •     歷史錄 "近1萬女性被強姦致死,女孩撩開裙子說:不下20個男人戳我這兒"
  •     Cyberpedia "Проблема возмездия и «границы ненависти» у советского солдата-освободителя"
  •     NewConcepts Society "Можно ли ставить знак равенства между зверствами гитлеровцев и зверствами советских солдат?"
  •     搜狐 "二战时期欧洲,战胜国对战败国的妇女是怎么处理的"
  •     Ranker "14 Shocking Atrocities Committed By 20th Century Communist Dictatorships"
  •     Эхо Москвы "Дилетанты. Начало войны. Личные источники"
  •     Журнал "Огонёк" "Эго прошедшей войны"
  •     이창남 외 공저 "폭력과 소통 :트랜스내셔널한 정의를 위하여"
  •     Уроки истории. XX век "Книжный дайджест «Уроков истории»: советский антисемитизм"
  •     Свободная Пресса "Кто кого насиловал в Германии"
  •     EPrints "Взаємовідносини червоноармійців з цивільним населенням під час перебування радянських військ на території Польщі (кінець 1944 - початок 1945 рр.)"
  •     Pikabu "Обратная сторона медали"
  •     Озёрск.Ru "Война и немцы"
  •     Імекс-ЛТД "Історичний календар Кіровоградщини на 2018 рік. Люди. Події. Факти"
  •     יד ושם - רשות הזיכרון לשואה ולגבורה "Vladimir Gelfand"
  •     Atchuup! "Soviet soldiers openly sexually harass German woman in Leipzig after WWII victory, 1945"
  •     Книга Мириам Гебхардт "Когда пришли солдаты. Изнасилование немецких женщин в конце Второй мировой войны"
  •     Coffe Time "Женщины освобождённой"
  •     Дилетант "Цена победы. Военный дневник лейтенанта Владимира Гельфанда"
  •     Feldgrau.Info - Bоенная история "Подборка"
  •     Геннадий Красухин "Круглый год с литературой. Квартал четвёртый"
  •     Вечерний Брест "В поисках утраченного времени. Солдат Победы Аркадий Бляхер. Часть 9. Нелюбовь"
  •     Аргументы недели "Всю правду знает только народ. Почему фронтовые дневники совсем не похожи на кино о войне"
  •     Fanfics.me "Вспомним подвиги ветеранов!"
  •     VietInfo "Hồng quân, Nỗi kinh hoàng của phụ nữ Berlin năm 1945"
  •     Книга: Виталий Дымарский, Владимир Рыжков "Лица войны"
  •     Dozor "Про День Перемоги в Кіровограді, фейкових ветеранів і "липове" примирення"
  •     East European Jewish Affairs "Review of Dnevnik 1941-1946, by Vladimir Gel’fand
  •     The book of Harriet Murav, Gennady Estraikh "Soviet Jews in World War II: Fighting, Witnessing, Remembering"
  •     TARINGA! "Las violaciones masivas durante la caída de Berlín"
  •     ВолиньPost "Еротика та війна: спогади про Любомль 1944 року"
  •     Anews "Молодые воспринимают войну в конфетном обличии"
  •     RTVi "«Война эта будет дикая». Что писали 22 июня 1941 года в дневниках"
  •     Tribun Manado "Nasib Kelam Perempuan Jerman Usai Nazi Kalah, Gadis Muda, Wanita Tua dan Hamil Diperkosa Bergantian"
  •     The book of Elisabeth Krimmer "German Women's Life Writing and the Holocaust: Complicity and Gender in the Second World War"
  •     ViewsBros  "WARTIME VIOLENCE AGAINST WOMEN"
  •     Xosé Manuel Núñez Seixas "El frente del Este : historia y memoria de la guerra germano-soviética, 1941-1945"
  •     Русская семерка "В чьем плену хуже всего содержались женщины-военные на Второй мировой"
  •     Mail Online "Mass grave containing 1,800 German soldiers who perished at the Battle of Stalingrad is uncovered in Russia - 75 years after WWII's largest confrontation claimed 2 mln lives"
  •     PT. Kompas Cyber Media "Kuburan Massal 1.800 Tentara Jerman Ditemukan di Kota Volgograd"
  •     Công ty Cổ phần Quảng cáo Trực tuyến 24H "Nga: Sửa ống nước, phát hiện 1.800 hài cốt của trận đánh đẫm máu nhất lịch sử"
  •     LGMI News "Pasang Pipa Air, Tukang Temukan Kuburan Masal 1.837 Tentara Jerman"
  •     Quora "¿Cuál es un hecho sobre la Segunda Guerra Mundial que la mayoría de las personas no saben y probablemente no quieren saber?"
  •     Музейний простiр  "Музей на Дніпрі отримав новорічні подарунки під ялинку"
  •     The book of Paul Roland "Life After the Third Reich: The Struggle to Rise from the Nazi Ruins"
  •     O Sentinela "Dois Milhões de Alemãs: O Maior Estupro em Massa da História foi um Crime Aliado-Soviético"
  •     Stratejik Güvenlik "SAVAŞ DOSYASI : TARİHTEN BİR KARE – 2. DÜNYA SAVAŞI BİTİMİNDE ALMANYA’DA KADINLARA TOPLU TECAVÜZLER"
  •     Агентство новостей «Хакасия-Информ» "Кто остановит шоу Коновалова?"
  •     Isralike.org "Цена победы. Военный дневник лейтенанта Владимира Гельфанда"
  •     Robert Dale “For what and for whom were we fighting?”: Red Army Soldiers, Combat Motivation and Survival Strategies on the Eastern Front in the Second World War
  •     Das Buch von Kerstin Bischl "Frontbeziehungen: Geschlechterverhältnisse und Gewaltdynamiken in der Roten Armee 1941-1945"
  •     Русская семерка "Красноармейцы или солдаты союзников: кто вызывал у немок больший страх"
  •     Kibalchish "Фрагменты дневников поэта-фронтовика В. Н. Гельфанда"
  •     History Magazine "Sõjapäevik leitnant Vladimir Gelfand"
  •     Magazine online "Vojnový denník poručíka Vladimíra Gelfanda"
  •     theБабель "Український лейтенант Володимир Гельфанд пройшов Другу світову війну від Сталінграда до Берліна"
  •     Znaj.UA "Жорстокі знущання та масові вбивства: злочини Другої світової показали в моторошних кадрах"
  •     Gazeta.ua "Масові вбивства і зґвалтування: жорстокі злочини Другої світової війни у фотографіях"
  •     PikTag "Знали вы о том, что советские солдаты ИЗНАСИЛОВАЛИ бессчетное число женщин по пути к Берлину?"
  •     Kerstin Bischl  "Sammelrezension: Alltagserfahrungen von Rotarmisten und ihr Verhältnis zum Staat"
  •     Конт "Несколько слов о фронтовом дневнике"
  •     Олег Сдвижков "Красная Армия в Европе. По страницам дневника Захара Аграненко"
  •     X-True.Info "«Русские варвары» и «цивилизованные англосаксы»: кто был более гуманным с немками в 1945 году"
  •     Бэла Гельфанд. Как в Берлине убивали жену красноармейца Владимира Гельфанда  .. ..
  •     Veröffentlichungen zur brandenburgischen Landesarchäologie "Zwischen Krieg und und Frieden: Waldlager der Roten Armee 1945"
  •     Dünya Haqqinda "Berlin zorlanmasi: İkinci Dünya Müharibəsi"
  •     Dioxland "NEMŠKIM VOJAKOM JE BILO ŽAL RUSKIH ŽENSK. VSE KNJIGE SO O: "VOJAŠKIH SPOMINIH NEMŠKEGA..."
  •     Actionvideo "Gewalt gegen deutsche Frauen durch Soldaten der Roten Armee. Entsetzliche Folter und Hinrichtungen durch japanische Faschisten während des Zweiten Weltkriegs!"
  •     Maktime "Was machten die Nazis mit den gefangenen sowjetischen Mädchen? Wer hat deutsche Frauen vergewaltigt und wie sie im besetzten Deutschland gelebt haben"
  •     Музей «Пам’ять єврейського народу та Голокост в Україні» отримав у дар унікальні експонати
  •     Sherstinka "Что творили с пленными женщинами фашисты. Жестокие пытки женщин фашистами"
  •     Bidinvest "Brutalitäten der Sowjetarmee - Über die Gräueltaten der sowjetischen "Befreier" in Europa. Was haben deutsche Soldaten mit russischen Frauen gemacht?"
  •     Русский сборник XXVII "Советские потребительские практики в «маленьком СССР», 1945-1949"
  •     Academic Studies Press. Oleg Budnitskii: "Jews at War: Diaries from the Front"
  •     Gazeta Chojeńska "Wojna to straszna trauma, a nie fajna przygoda"
  •     Historiadel.net "Crímenes de violación de la Segunda Guerra Mundial y el Ejército de EE. UU."
  •     화요지식살롱     "2차세계대전 말, 소련에게 베를린을 점령당한 '독일 여자들'이 당한 치욕의 역사"
  •     The Global Domain News "As the soldiers did to captured German women"
  •     MOZ.de "Als der Krieg an die Oder kam – Flucht aus der Festung Frankfurt"
  •     Музей "Пам'ять єврейського народу та Голокост в Україні". "1 березня 1923 р. – народився Володимир Гельфанд"
  •     Wyborcza.pl "Ryk gwałconych kobiet idzie przez pokolenia. Mało kto się nim przejmuje"
  •     Cноб "Женщина — военный трофей. Польский историк о изнасилованиях в Европе во время Второй мировой"
  •     Refugo "O estupro da Alemanha"
  •     Historia National Geographic "la batalla de berlín durante la segunda guerra mundial"
  •     Politeka "Росіянам напередодні 9 травня нагадали про злочини в Німеччині: «Заплямували себе...»"
  •     Акценты "Советский офицер раскрыл тайны Второй мировой: рассказал без прикрас"
  •     БелПресса "Цена Победы. Какой была военная экономика"
  •     Lucidez "75 años de la rendición nazi: Los matices del “heroísmo” soviético"
  •     UM CANCERIANO SEM LAR "8 de Maio de 1945"
  •     Lasteles.com "La Caída de la Alemania Nazi: aniversario de la rendición de Berlin"
  •     Cloud Mind "Violence Against Women: The Rape Of Berlin WW2"
  •     Музей "Пам'ять єврейського народу та Голокост в Україні" "8 ТРАВНЯ – ДЕНЬ ПАМ’ЯТІ І ПРИМИРЕННЯ"
  •     Lunaturaoficial "LIBROS QUE NO HICIERON HISTORIA: EL DIARIO DE LOS HORRORES"
  •     CUERVOPRESS "El drama oculto de las violaciones masivas durante la caída de Berlín"
  •     EU Today "The Rape of Berlin: Red Army atrocities in 1945"
  •     Издательство Яндекс + История будущего "Настоящий 1945"
  •     Вне строк "Похищение Берлина: зверства Красной армии в 1945 году"
  •     Frankfurter Allgemeine Zeitung "Erlebt Russland eine neue Archivrevolution?"
  •     The book of Beata Halicka "The Polish Wild West: Forced Migration and Cultural Appropriation in the Polish-german Borderlands, 1945-1948"
  •     Twentieth-Century Literature “A World of Tomorrow”: Trauma, Urbicide, and Documentation in A Woman in Berlin: Eight Weeks in the Conquered City
  •     Märkische Onlinezeitung "Sowjetische Spuren in Brandenburgs Wäldern"
  •     Revue Belge de Philologie et d’Histoire "Soviet Diaries of the Great Patriotic War"
  •     Der Spiegel "Rotarmisten und deutsche Frauen: "Ich gehe nur mit anständigen Russen"
  •     ReadSector "Mass grave of WWII Nazi paratroopers found in Poland contains 18 skeletons and tools with swastikas"
  •     ИноСМИ "Der Spiegel (Германия): «Я гуляю только с порядочными русскими»"
  •     Actionvideo "Jak naziści szydzili z rosyjskich kobiet. Gwałt w Berlinie: nieznana historia wojny"
  •     Graf Orlov 33 "ДНЕВНИК В. ГЕЛЬФАНДА советского офицера РККА"
  •     Deutsche Welle  "Послевоенная Германия в дневниках и фотографиях"
  •     Deutsche Welle  "За что немки любили в 1945 году лейтенанта Красной армии?"
  •     Elke Scherstjanoi "Sieger leben in Deutschland: Fragmente einer ungeübten Rückschau. Zum Alltag sowjetischer Besatzer in Ostdeutschland 1945-1949"
  •     SHR32 "Rus əsgərləri alman qadınlarına necə istehza etdilər. Alman qadınlarını kim zorlayıb və onlar işğal olunmuş Almaniyada necə yaşayıblar"
  •     Детектор медіа "«Гра тіней»: є сенс продовжувати далі"
  •     Historia provinciae "Повседневная жизнь победителей в советской зоне оккупации Германии в воспоминаниях участников событий"
  •     Portal de Prefeitura "Artigo: “FRAU, KOMM!” O maior estupro coletivo da história"
  •     Pikabu "Извращение или традиция, потерявшая смысл?"
  •     Русская Семерка "Владимир Гельфанд: от каких слов отказался «отец» мифа об изнасиловании немок советскими солдатами"
  •     Институт российской истории РАН "Вторая мировая и Великая Отечественная: к 75-летию окончания"
  •     Kozak UA "Як "діди" німкень паплюжили в 1945 році"
  •     Dandm "Cómo los nazis se burlaron de las mujeres rusas. Mujeres rusas violadas y asesinadas por los alemanes"
  •     Permnew.Ru "«Диван» Федора Вострикова. Литобъединение"
  •     Neurologystatus "Violence women in the Second World War. Shoot vagas: why soldiers rape women"
  •     Brunilda Ternova "Mass rapes by Soviet troops in Germany at the end of World War II"
  •     The book Stewart Binns "Barbarossa: And the Bloodiest War in History"
  •     Новое литературное обозрение: Будницкий Олег "Люди на войне"
  •     Леонід Мацієвський "9 травня – День перемоги над здоровим глуздом. Про згвалтовану Європу та Берлін"
  •     Полит.Ру "Люди на войне"
  •     #CОЦИАЛЬНАЯ ИСТОРИЯ #ПАМЯТЬ "Владимир Гельфанд: месяц в послевоенном Берлине"
  •     Новое литературное обозрение "Ирина Прохорова, Олег Будницкий, Иван Толстой: Люди на войне"
  •     Georgetown University "Explorations in Russian and Eurasian History": "Emotions and Psychological Survival in the Red Army, 1941–42"
  •     Forum24 "Co se dělo se zajatými rudoarmějkami? Jaký byl osud zajatých žen z Wehrmachtu?"
  •     Радио Свобода "Война и народная память"
  •     Лехаим "Двадцать второго июня…"
  •     Русская семёрка "Как изменилось отношение немок к красноармейцам в 1945 году"
  •     Исторический курьер "Героизм, герои и награды: «героическая сторона» Великой Отечественной войны в воспоминаниях современников"
  •     Коммерсантъ "Фронт и афронты"
  •     Русская семёрка "Владимир Гельфанд: что не так в дневниках автора мифа об «изнасилованной» Германии"
  •     Medium "The Brutal Rapes of Every German Female from Eight to Eighty"
  •     One News Box "How German women suffered largest mass rape in history by foreign solders"
  •     "نیمرخ "نقش زنان در جنگها - قسمت اول: زنان به مثابه قربانی جنگ
  •     Bolcheknig "Що німці робили з жінками. Уривок з щоденника дівчини, яку німці використовували як безкоштовну робочу силу. Життя в таборі"
  •     Nrgaudit "Рассказы немецких солдат о войне с русскими. Мнения немцев о русских солдатах во время Второй мировой войны"
  •     Музей "Пам'ять єврейського народу та Голокост в Україні "На звороті знайомого фото"
  •     Новое литературное обозрение. Книга: Козлов, Козлова "«Маленький СССР» и его обитатели. Очерки социальной истории советского оккупационного сообщества"
  •     Sattarov "Mga babaeng sundalo sa pagkabihag ng Aleman. Kabanata limang mula sa librong "Pagkabihag. Ito ang ginawa ng mga Nazi sa mga nahuling kababaihan ng Soviet"
  •     Política Obrera "Sobre “José Pablo Feinmann y la violación en manada"
  •     Эхо Москвы "Цена победы. Люди на войне"
  •     SHR32 "How Russian soldiers mocked German women. Trophies from Germany - what it was and how. Who raped German women and how they lived in occupied Germany"
  •     Олег Сдвижков: "«Советских порядков не вводить!»  Красная армия в Европе 1944—1945 гг."
  •     Livejournal "Чья бы мычала"
  •     Newton Compton Editori. Stewart Binns "Operazione Barbarossa. Come Hitler ha perso la Seconda guerra mondiale"
  •     Kingvape "Rosa Kuleshovs Belichtung. Rosa Kuleshov ist die mysteriöseste Hellseherin der Sowjetzeit. Zwischen rot und grün"
  •     Kfdvgtu الجوائز من ألمانيا - ما كان عليه وكيف. الذين اغتصبوا الألمانية وكيف عاش في ألمانيا المحتلة
  •     nc1 "Αναμνήσεις στρατιωτών πρώτης γραμμής για Γερμανίδες. Οι απόψεις των Γερμανών για τους Ρώσους στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο"
  •     ik-ptz "Was haben deutsche Soldaten mit russischen Mädchen gemacht? Das haben die Nazis mit gefangenen sowjetischen Frauen gemacht"
  •     مراجعة عسكرية  نساء أوروبا المحررات من خلال عيون الجنود والضباط السوفيت (1944-1945)
  •     nc1 "Scrisori de soldați ruși despre germani. Cum au șocat femeile sovietice pe ocupanții germani"
  •     中 新健康娱乐网 "柏林战役德国女人 70年前苏军强奸了十万柏林妇女?"
  •     "پورتال برای دانش آموز. خودآموزی،  "نازی ها با زنان اسیر چه کردند؟ نحوه آزار نازی ها از کودکان در اردوگاه کار اجباری سالاسپیلس
  •     Русская Семерка "Каких штрафников в Красной Армии называли «эсэсовцами»"
  •     Голос Народу "Саша Корпанюк: Кто и кого изнасиловал в Германии?"
  •     Gorskie "Новые источники по истории Второй мировой войны: дневники"
  •     TransQafqaz.com Fedai.az Araşdırma Qrupu
  •     Ik-ptz "What did the Nazis do with the captured women. How the Nazis abused children in the Salaspils concentration camp"
  •     Евгений Матонин "22 июня 1941 года. День, когда обрушился мир"
  •     Ulisse Online "Per non dimenticare: orrori contro i bambini"
  •     Наука. Общество. Оборона "«Изнасилованная Германия»: из истории современных ментальных войн"
  •     Das Buch von Stefan Creuzberger "Das deutsch-russische Jahrhundert: Geschichte einer besonderen Beziehung"
  •     Зеркало "Где и когда русское воинство ЧЕСТЬ потеряло?"
  •     WordPress.com Historywithatwist  "How Russia has used rape as a weapon of war"
  •     Mai Khôi Info "Lính Liên Xô 'hãm hiếp phụ nữ Đức'"
  •     EU Political Report "Russia is a Country of Marauders and Murderers"
  •     TCH "Можемо повторити": як радянські солдати по-звірячому і безкарно ґвалтували німецьких жінок
  •     Pravda.Ru "Fake news about fake rapes in Ukraine to ruin Russian solder's image"
  •     Alexey Tikhomirov "The Stalin Cult in East Germany and the Making of the Postwar Soviet Empire, 1945-1961"
  •     Дилетант "Олег Будницкий / Человек на фоне эпох / Книжное казино. Истории"
  •     The Sault Star "OPINION: Suffering of children an especially ugly element of war"
  •     El Español "Por qué la Brutalidad del Ejército Ruso se Parece más a una Novela de Stephen King que de Orwell"
  •     Ratnik.tv "Одесса. Еврейский вопрос. Дорогами смерти"
  •     Алексей Митрофанов "Коммунальная квартира"
  •     Militaergeschichtliche Zeitschrift "Evakuierungs‑ und Kriegsschauplatz Mark Brandenburg"
  •     Raovatmaytinh "Phim cấp 3 tội ác tra tấn tình dục và hiếp dâm của phát xít đức phần 1
  •     Apollo.lv "Kā Otrais pasaules karš noslēdzās ar PSRS armijas veiktu masveida izvarošanas kampaņu Vācijā"
  •     Как ў Беларусі "Who raped whom in Germany" / "Кто кого насиловал в Германии"
  •     Konkretyka "Діди-ґвалтівники, або міф про «воїнів-освободітєлєй»"
  •     LinkedIn "Grandfathers-rapists, or the myth of "warriors-liberators"​. Typical Russian imperial character"
  •     Дзен "Я влюбился в портрет Богоматери..." Из фронтовых дневников лейтенанта Владимира Гельфанда
  •     Дзен "Праздник Победы отчасти горек для меня..." Зарубежные впечатления офицера Красной армии Гельфанда
  •     UkrLineInfo "Жiноча смикалка: способи самозахисту від сексуального насилля в роки Другої світової війни"
  •     Memo Club. Владимир Червинский: "Одесские истории без хэппи энда"
  •     Thomas Kersting, Christoph Meißner, Elke Scherstjanoi "Die Waldlager der Roten Armee 1945/46: Archäologie und Geschichte"
  •     Goldenfront "Самосуд над полицаями в Одессе в 1944 году: что это было"
  •     Gedenkstätten Buchenwald "Nach dem Krieg. Spuren der sowjetischen Besatzungszeit in Weimar 1945-50: Ein Stadtrundgang"
  •     Historia National Geographic "la segunda guerra mundial al completo, historia del conflicto que cambió el mundo"
  •     Absorbwell "Causas Y Consecuencias De La Segunda Guerra Mundial Resumen"
  •     לחימה יהודית  א. יהודים בצבא האדום
  •     Український світ "«Можем повторіть» — про звірства російських солдат під час Другої світової війни"
  •     Andrii Portnov "Dnipro: An Entangled History of a European City"
  •     Татьяна Шишкова "Внеждановщина. Советская послевоенная политика в области культуры как диалог с воображаемым Западом"
  •     Oleg Budnitskii, David Engel, Gennady Estraikh, Anna Shternshis: "Jews in the Soviet Union: A History: War, Conquest, and Catastrophe, 1939–1945"
  •     The Chilean "Roto". "VIOLADA"
  •     Дзен "Немок сажайте на мохнатые мотороллеры". Что сделали с пленными немками в Советском Союзе"
  •     ProNews "Σιλεσία 1945: Με εθνοκάθαρση η πρώτη τιμωρία των Γερμανών για τα εγκλήματα τους στο Β΄ ΠΠ"
  •     Livejournal "Одесситы - единственные в СССР - устроили самосуд в 1944 году"
  •     Музей «Пам’ять єврейського народу та Голокост в Україні» ЦЬОГО ДНЯ – 100-РІЧЧЯ ВІД ДНЯ НАРОДЖЕННЯ ВОЛОДИМИРА ГЕЛЬФАНДА
  •     Davidzon Radio "Владимир Гельфанд. Шокирующий дневник войны". Валерия Коренная в программе "Крылья с чердака"
  •     Quora "Open to the weather, lacking even primitive sanitary facilities, underfed, the prisoners soon began dying of starvation and disease"
  •     Infobae "El calvario de las mujeres tras la caída de Berlín: violaciones masivas del Ejército Rojo y ola de suicidios"
  •     Научная электронная библиотека "Военные и блокадные дневники в издательском репертуаре современной России (1941–1945)"
  •     Historywithatwist "How Russia has used rape as a weapon of war"
  •     Periodista Digital "Las terribles violaciones ocultas tras la caída de Berlín"
  •     Tạp chí Nước Đức "Hồng quân Liên Xô, nỗi kinh hoàng của phụ nữ Berlin năm 1945"
  •     Enciclopedia Kiddle Español "Evacuación de Prusia Oriental para niños"
  •     Ukraine History "Діди-ґвалтівники, або міф про «воїнів-визволителів». Типовий російський імперський характер"
  •     Локальна  Історiя "Жаске дежавю: досвід зустрічі з "визволителями"
  •     Tamás Kende "Class War or Race War The Inner Fronts of Soviet Society during and after the Second World War"







  •